ماجراهای من و تراپیست‌م ( روان‌نشناسی و روان درمانی)

🔴آیا رواندرمانگران خودشان بیشتر مشکل دارند؟

حافظ باجُغلی ✍

فصلنامه انجمن روانپزشكان اصفهان تابستان
شماره ٢٧

#فروید در سال 1899 یک شماره تلفن جدید از مخابرات گرفت. شماره تلفن فروید 14362 بود. در آن زمان فروید 43 سال داشت. وقتی او عدد سنش که 43 سال بود را در شماره تلفنش دید، به این نتیجه رسید که پایان عمرش باید 61 سال یا نهایتا 62 سال باشد. 61 سال دو رقمی هستند که عدد 43 را در این شماره تلفن احاطه کرده اند و 62 دو رقم آخر این شماره است.
او درباره این عقیده اش در نامه ای به #یونگ توضیح داده .(1).
داشتن عقیده های خرافی، تنها مشکل فروید نبود.
او غیر از اعتیاد معروفی که به کوکایین داشت، روزانه یک بسته سیگارمی کشید و حتی پس از 30 جراحی که به علت اسکواموس سل کارسینومای کام رویش انجام شد، حاضر به ترک سیگار نشد.(2)
فروید همچنین از دوران جوانی تا سالمندی اختلال گذر هراسی داشته و نتوانست مشکل خودش را درمان کند.(1)
در نهایت او در 83 سالگی، برای رهایی از رنج بیماری، به درخواست خودش و توسط پزشک معالج خودکشی می کند.(3)
اعتیاد به کوکایین، سیگاری قهار، عقاید خرافی و خودکشی، آن هم توسط پدر روانکاوی و تاثیرگذارترین روانپزشک در دنیا؟
اگر هم نگوییم عجیب و باور نکردنی، دست کم جای تامل است.
البته این فقط یک مساله تاریخی و منحصر به پدر روانکاوی نیست.
مشکلات روانی در روانپزشکان، فراوانی کمی ندارد.
مطالعه های معتبری نشان داده اند که میزان خودکشی در بین روانپزشکان بیشتر از جمعیت عمومی و حدود ۲ برابر بیشتر از سایر تخصص های پزشکی است.
آمار طلاق هم به شکل معنی داری در بین روانپزشکان بیشتر از جمعیت عمومیست.(4) یک نظریه این است که آن هایی که مشکلات روانی داشته اند با احتمال بیشتری جذب این رشته می شوند:
ورود به رشته‌ی روانپزشکی یک سازو کار دفاعی برای شناخت و درمان مشکلات خودشان باشد.
همان طور که #آنا_فروید می گوید : " پخته ترین سازو کار دفاعی که تا کنون داشته ام این بوده که روان درمانگر بشوم."
برخی از مطالعه ها نشان داده اند که در بین پزشکان عمومی، آن هایی که اختلال خلقی دارند، بیشتر جذب روانپزشکی می شوند (5)

البته مشکلات روانپزشکان به قبل از انتخاب رشته محدود نمی شود. طبابت روانپزشکی، آسیب شناسی خاص خود را دارد.
در نظر بگیرید شنیدن صحبت های یک همسایه که از مشکلات خانوادگی یا شغلیش حرف می زند برای هیچ کسی، بیش از ده دقیقه امکان پذیر نیست. در حالی که روانپزشکان دست کم هشت ساعت در روز و پنجاه هفته در سال، به این شکایت ها با دقت گوش می دهند.
از طرف دیگر، جامعه از روانپزشکان رفتارهای خاصی را انتظار دارد و آن ها هم مجبور می شوند تا حد زیادی خودشان را شبیه آن چیزی بکنند که مردم از آن ها انتظار دارند. برای یک روانپزشک، تخلیه ی هیجان چندان پسندیده نیست. گویی رفتارهای یک روانپزشک همیشه باید پخته و منطقی باشد،هیچ وقت آن قدر ناراحت و سوگوار نشود که گریه کند، حتی اگر کسی حقش را می خورد دچار عصبانیت و پرخاشگری نشود، یا هیچ وقت به هیچ چیزی بدبینی نداشته باشد. همه ی این ها باعث می شود که روانپزشکان هیجان هایشان را فرو بخورند و دردهایشان را در خودشان بریزند و درست عکس همان روشی را پیش بگیرند که به مراجعانشان توصیه می کنند.
مطالعات نشان می دهند که پنجاه درصد روانپزشکان دست کم یک بار توسط بیمارانشان مورد تهدید قرار گرفته اند و چهل درصدشان واقعا مورد حمله واقع شده اند.(6)

وقتی یک بیمار روانی به روانپزشکش حمله می کند، به علت رابطه ی صمیمی و همدلی خاصی که بین آن ها وجود داشته، بار روانی خیلی بیشتری نسبت به حمله ی مشابه به سایر پزشکان ایجاد می کند؛ به طوری که می توان آن را به حمله ی یک پسر به پدر تشبیه کرد. از طرف دیگر بسیاری از روانپزشکان با اتفاق تلخ و ناگوار خودکشی بیمارانشان مواجه می شوند. حدود بیست تا سی درصد روانپزشکان در طول دوران طبابتشان یکی از بیمارانشان را به علت خودکشی ازدست می دهند. خودکشی بیمار قدیمی، تاثیر روانی زیادی روی روانپزشک می گذارد. از احساس گناه و بی کفایتی حرفه ای گرفته تا واکنش سوگ. (7) با این توصیف ها، نمی توان اثر آسیب رسان بیماران روانی روی روانپزشکان را انکار کرد. خطر دیگری که سر راه روانپزشکان، به ویژه آن ها که درمانگر هستند وجود دارد، اعتیاد به روان درمانی است. رواندرمانگران پس از مدتی، بیشتر نیازشان به صمیمت و روابط اجتماعی را از مراجعانشان می گیرند و روز به روز با غرق کردن خود در کار، منزوی تر می شوند. اعتیاد به کار، روانپزشکان را در معرض خطر "فرسودگی شغلی" قرار می دهد. اعتیاد به کار یک مشکل جدی در بین روانپزشکان است. شیوه ی زندگی یک روانپزشک را در نظر بگیرید که تا ساعت 10 شب کار می کند و هر شب خسته و کوفته به خانه می آید.

ادامه

@Me_and_therapist | ماجراهای من و تراپیست‌م

www.group-telegram.com/us/Me_and_therapist.com/27

110 viewsedited  Feb 14, 2024 at 15:55

🔴آیا رواندرمانگران خودشان بیشتر مشکل دارند؟

حافظ باجُغلی ✍

فصلنامه انجمن روانپزشكان اصفهان تابستان
شماره ٢٧

#فروید در سال 1899 یک شماره تلفن جدید از مخابرات گرفت. شماره تلفن فروید 14362 بود. در آن زمان فروید 43 سال داشت. وقتی او عدد سنش که 43 سال بود را در شماره تلفنش دید، به این نتیجه رسید که پایان عمرش باید 61 سال یا نهایتا 62 سال باشد. 61 سال دو رقمی هستند که عدد 43 را در این شماره تلفن احاطه کرده اند و 62 دو رقم آخر این شماره است.
او درباره این عقیده اش در نامه ای به #یونگ توضیح داده .(1).
داشتن عقیده های خرافی، تنها مشکل فروید نبود.
او غیر از اعتیاد معروفی که به کوکایین داشت، روزانه یک بسته سیگارمی کشید و حتی پس از 30 جراحی که به علت اسکواموس سل کارسینومای کام رویش انجام شد، حاضر به ترک سیگار نشد.(2)
فروید همچنین از دوران جوانی تا سالمندی اختلال گذر هراسی داشته و نتوانست مشکل خودش را درمان کند.(1)
در نهایت او در 83 سالگی، برای رهایی از رنج بیماری، به درخواست خودش و توسط پزشک معالج خودکشی می کند.(3)
اعتیاد به کوکایین، سیگاری قهار، عقاید خرافی و خودکشی، آن هم توسط پدر روانکاوی و تاثیرگذارترین روانپزشک در دنیا؟
اگر هم نگوییم عجیب و باور نکردنی، دست کم جای تامل است.
البته این فقط یک مساله تاریخی و منحصر به پدر روانکاوی نیست.
مشکلات روانی در روانپزشکان، فراوانی کمی ندارد.
مطالعه های معتبری نشان داده اند که میزان خودکشی در بین روانپزشکان بیشتر از جمعیت عمومی و حدود ۲ برابر بیشتر از سایر تخصص های پزشکی است.
آمار طلاق هم به شکل معنی داری در بین روانپزشکان بیشتر از جمعیت عمومیست.(4) یک نظریه این است که آن هایی که مشکلات روانی داشته اند با احتمال بیشتری جذب این رشته می شوند:
ورود به رشته‌ی روانپزشکی یک سازو کار دفاعی برای شناخت و درمان مشکلات خودشان باشد.
همان طور که #آنا_فروید می گوید : " پخته ترین سازو کار دفاعی که تا کنون داشته ام این بوده که روان درمانگر بشوم."
برخی از مطالعه ها نشان داده اند که در بین پزشکان عمومی، آن هایی که اختلال خلقی دارند، بیشتر جذب روانپزشکی می شوند (5)

البته مشکلات روانپزشکان به قبل از انتخاب رشته محدود نمی شود. طبابت روانپزشکی، آسیب شناسی خاص خود را دارد.
در نظر بگیرید شنیدن صحبت های یک همسایه که از مشکلات خانوادگی یا شغلیش حرف می زند برای هیچ کسی، بیش از ده دقیقه امکان پذیر نیست. در حالی که روانپزشکان دست کم هشت ساعت در روز و پنجاه هفته در سال، به این شکایت ها با دقت گوش می دهند.
از طرف دیگر، جامعه از روانپزشکان رفتارهای خاصی را انتظار دارد و آن ها هم مجبور می شوند تا حد زیادی خودشان را شبیه آن چیزی بکنند که مردم از آن ها انتظار دارند. برای یک روانپزشک، تخلیه ی هیجان چندان پسندیده نیست. گویی رفتارهای یک روانپزشک همیشه باید پخته و منطقی باشد،هیچ وقت آن قدر ناراحت و سوگوار نشود که گریه کند، حتی اگر کسی حقش را می خورد دچار عصبانیت و پرخاشگری نشود، یا هیچ وقت به هیچ چیزی بدبینی نداشته باشد. همه ی این ها باعث می شود که روانپزشکان هیجان هایشان را فرو بخورند و دردهایشان را در خودشان بریزند و درست عکس همان روشی را پیش بگیرند که به مراجعانشان توصیه می کنند.
مطالعات نشان می دهند که پنجاه درصد روانپزشکان دست کم یک بار توسط بیمارانشان مورد تهدید قرار گرفته اند و چهل درصدشان واقعا مورد حمله واقع شده اند.(6)

وقتی یک بیمار روانی به روانپزشکش حمله می کند، به علت رابطه ی صمیمی و همدلی خاصی که بین آن ها وجود داشته، بار روانی خیلی بیشتری نسبت به حمله ی مشابه به سایر پزشکان ایجاد می کند؛ به طوری که می توان آن را به حمله ی یک پسر به پدر تشبیه کرد. از طرف دیگر بسیاری از روانپزشکان با اتفاق تلخ و ناگوار خودکشی بیمارانشان مواجه می شوند. حدود بیست تا سی درصد روانپزشکان در طول دوران طبابتشان یکی از بیمارانشان را به علت خودکشی ازدست می دهند. خودکشی بیمار قدیمی، تاثیر روانی زیادی روی روانپزشک می گذارد. از احساس گناه و بی کفایتی حرفه ای گرفته تا واکنش سوگ. (7) با این توصیف ها، نمی توان اثر آسیب رسان بیماران روانی روی روانپزشکان را انکار کرد. خطر دیگری که سر راه روانپزشکان، به ویژه آن ها که درمانگر هستند وجود دارد، اعتیاد به روان درمانی است. رواندرمانگران پس از مدتی، بیشتر نیازشان به صمیمت و روابط اجتماعی را از مراجعانشان می گیرند و روز به روز با غرق کردن خود در کار، منزوی تر می شوند. اعتیاد به کار، روانپزشکان را در معرض خطر "فرسودگی شغلی" قرار می دهد. اعتیاد به کار یک مشکل جدی در بین روانپزشکان است. شیوه ی زندگی یک روانپزشک را در نظر بگیرید که تا ساعت 10 شب کار می کند و هر شب خسته و کوفته به خانه می آید.

ادامه

@Me_and_therapist | ماجراهای من و تراپیست‌م

BY ماجراهای من و تراپیست‌م ( روان‌نشناسی و روان درمانی)