جامعه باز و دشمنان آن ( فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی )

🔰 ضرورت احساسات وطن دوستانه

۲ـ اگر ممکن باشه زهر و ضرر چیزی ( مثلا رسم و رسوم فرهنگی یا خرافی) با قوانین و کار فرهنگی کم بشه ، و فایده ای - ولو روانی - باقی بمونه باید اینکار انجام بشه .
چرا نشه ؟!


۳- قرارداد اجتماعی ، مثل قرارداد عقد ، لازمه ، اما کافی نیست.
هم‌زیستی انسانها به چسب های عاطفی و روانی هم نیاز داره .
اساسا هدف و اصل احساسه ، قرارداد و قانون و محکمه برای وقتیه که اختلافی پیش بیاد و نشه با گذشت و رفاقت و کدخدا منشی رفع‌‌ش کرد‌.
ابزارهای عقلی مثل قانون ، وسیله‌ی تثبیت و تحکیم و تداوم بخشی به احساسات خوب هست.

احساس تعلق ، یک حس مهم و نیاز لازم برای بشره.
که می‌تونه در جمع های مختلف بروز کنه و ارضا بشه .

۴- راجع به تفاوت فرهنگی
- قسمتی از تفاوت فرهنگ اقوام و قبایل صوری ( ظاهری و شکلی ) هست.
مثلا قوم فلان تو مراسم عروسی تصویر گل ختمی می زنن به لباس ، قوم بهمان گل زنبق.
در مورد این نوع از تفاوت های فرهنگی ، روال قانون گذاری ‌و حکومت داری اینه که: حتی الامکان دخالتی نکنه .
نه سرکوب کنه ، نه برای حفظ ش هزینه کنه ، اونم وقتی که دولت به هر علت کسری بودجه داره و به کارهای ضروری تر به سختی می تونه برسه.
- قسمتی از تفاوت های فرهنگی ، لزوما به عقب موندگی یا برتری فرهنگی بر فرهنگ دیگه مربوطه ، در این موارد حکومت وظیفه داره بهر طریق که مصلحت باشه ( کار فرهنگی ، قانون و در صورت لزوم قوه قهریه ) با رسم فرهنگی ضد اخلاقی و ضد عقلی مقابله کنه.
نمونه هاش :
*زندگی عشایری که رضاشاه و روشنفکران اطرافش ازش حمایت کردند.
* زایمان زورکی در تاریخ خاص (مسخره بازی جدید که مد شده )
*‌ به زبان محلی صحبت کردن استاد در دانشگاه ملی مملکت که دانشجویان شهرهای دیگه هم هستند.
* قتل ناموسی
و...
( شرط این موضوع اینه که بشه بصورت بی طرفانه از کار حکومت که مقابله با اون رسم فرهنگی غلط هست دفاع کرد و وقتی چنین باشه ، معمولا کار به استفاده از قوه قهریه - اونم در ابعاد وسیع - نمی‌کشه. با قانع کردن نخبگان قوم می‌شه از عوارض تغییر فرهنگ کم کرد.)

- قسمتی از تفاوت های فرهنگی معلول محیط هست .
مثل تفاوت های زبانی
مثال می زنند که مردم شمال کشور ایران ده جور واژه برای باران دارند.
در این مورد هم مثل مورد اول حکومت بهتره کاری به کار مردم نداشته باشه.

در مورد خاص زبان ، اون هم مورد خاص وضعیت‌ فعلی ایران
چند نکته هست .

➖ زبان فارسی ، زبان قومی خاص نبوده ( مناطق مرکزی ایران مثل اصفهان و سمنان و ... ، زبان های خودشون رو داشتند و هنوز هم بعضی روستاها به همون زبانها صحبت می کنند.)
اما بهر علت ، ویژگیهایی داشته که زبان دربار ، زبان فرهنگ ، زبان پیوند دهنده‌ی اقوام ، زبان ادبیان و زبان فاخر بوده.
نه در ایران ، در کل منطقه ، هرکس هر زبان محلی ای داشته ، وقتی می‌خواسته شعر بگه یا وارد دربار بشه به فارسی صحبت می‌کرده .
با توجه به شرایط فعلی منطقه ، هرچیزی که می‌تونه باعث پیوند اقوام بشه و قراردادهای اجتماعی ( مثل قانون اساسی) رو پشتیبانی کنه باید حفظ و حراست بشه ( حتی مشترکات دینی ، مثل اونچه بین اهل سنت و شیعیان مشترک هست.) تا - اگر شده درصدی - از احتمال جنگ قومی و قبیله گی کم کنه .
بنظر من لازم نیست که حکومت ایران ( هر نوعی باشه ) برای زبان فارسی هزینه کنه.
اما لااقل نباید با حرفهای چپ های فرهنگی ( که سرشون با تهشون بازی می‌کنه و معلوم نیست دنبال چی هستند) علیه زبان فارسی حرف بزنیم. ( دین ستیزی هم همینه ، بقول فروغی هدر دادن عمره)
تکرار مکررات:
الحمدلله زبان فارسی مثل دین و مذهب ، دکان کاسبی نشده ، کسی رو هم بخاطر اینکه زبان مادریش فارسیه چیزی کف دستش نمی ذارن.
تبعیض سیستمی و گسترده علیه کردها و ترکمن ها بخاطر مذهب شونه .

🔸 چند مغلطه در متن هست که به صورت جداگانه توضیح میدم

🔸در یک پست ، تفاوت ملی گرایی مورد نظر با فاشیسم و ... بصورت روشن تر توضیح داده می‌شه .

@JAAMEbaaz | فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی
@mghlte | عصر روشنگری
@Anglosphere2 || سنت و مدرنیته
@Nviolence2 | اوضاع گردون
@ZIRsigari_kohn || فلسفه‌های روانگردان

👌2❤1

www.group-telegram.com/us/JAAMEbaaz.com/7462

210 viewsedited  Jul 9 at 12:35

🔰 ضرورت احساسات وطن دوستانه

۲ـ اگر ممکن باشه زهر و ضرر چیزی ( مثلا رسم و رسوم فرهنگی یا خرافی) با قوانین و کار فرهنگی کم بشه ، و فایده ای - ولو روانی - باقی بمونه باید اینکار انجام بشه .
چرا نشه ؟!


۳- قرارداد اجتماعی ، مثل قرارداد عقد ، لازمه ، اما کافی نیست.
هم‌زیستی انسانها به چسب های عاطفی و روانی هم نیاز داره .
اساسا هدف و اصل احساسه ، قرارداد و قانون و محکمه برای وقتیه که اختلافی پیش بیاد و نشه با گذشت و رفاقت و کدخدا منشی رفع‌‌ش کرد‌.
ابزارهای عقلی مثل قانون ، وسیله‌ی تثبیت و تحکیم و تداوم بخشی به احساسات خوب هست.

احساس تعلق ، یک حس مهم و نیاز لازم برای بشره.
که می‌تونه در جمع های مختلف بروز کنه و ارضا بشه .

۴- راجع به تفاوت فرهنگی
- قسمتی از تفاوت فرهنگ اقوام و قبایل صوری ( ظاهری و شکلی ) هست.
مثلا قوم فلان تو مراسم عروسی تصویر گل ختمی می زنن به لباس ، قوم بهمان گل زنبق.
در مورد این نوع از تفاوت های فرهنگی ، روال قانون گذاری ‌و حکومت داری اینه که: حتی الامکان دخالتی نکنه .
نه سرکوب کنه ، نه برای حفظ ش هزینه کنه ، اونم وقتی که دولت به هر علت کسری بودجه داره و به کارهای ضروری تر به سختی می تونه برسه.
- قسمتی از تفاوت های فرهنگی ، لزوما به عقب موندگی یا برتری فرهنگی بر فرهنگ دیگه مربوطه ، در این موارد حکومت وظیفه داره بهر طریق که مصلحت باشه ( کار فرهنگی ، قانون و در صورت لزوم قوه قهریه ) با رسم فرهنگی ضد اخلاقی و ضد عقلی مقابله کنه.
نمونه هاش :
*زندگی عشایری که رضاشاه و روشنفکران اطرافش ازش حمایت کردند.
* زایمان زورکی در تاریخ خاص (مسخره بازی جدید که مد شده )
*‌ به زبان محلی صحبت کردن استاد در دانشگاه ملی مملکت که دانشجویان شهرهای دیگه هم هستند.
* قتل ناموسی
و...
( شرط این موضوع اینه که بشه بصورت بی طرفانه از کار حکومت که مقابله با اون رسم فرهنگی غلط هست دفاع کرد و وقتی چنین باشه ، معمولا کار به استفاده از قوه قهریه - اونم در ابعاد وسیع - نمی‌کشه. با قانع کردن نخبگان قوم می‌شه از عوارض تغییر فرهنگ کم کرد.)

- قسمتی از تفاوت های فرهنگی معلول محیط هست .
مثل تفاوت های زبانی
مثال می زنند که مردم شمال کشور ایران ده جور واژه برای باران دارند.
در این مورد هم مثل مورد اول حکومت بهتره کاری به کار مردم نداشته باشه.

در مورد خاص زبان ، اون هم مورد خاص وضعیت‌ فعلی ایران
چند نکته هست .

➖ زبان فارسی ، زبان قومی خاص نبوده ( مناطق مرکزی ایران مثل اصفهان و سمنان و ... ، زبان های خودشون رو داشتند و هنوز هم بعضی روستاها به همون زبانها صحبت می کنند.)
اما بهر علت ، ویژگیهایی داشته که زبان دربار ، زبان فرهنگ ، زبان پیوند دهنده‌ی اقوام ، زبان ادبیان و زبان فاخر بوده.
نه در ایران ، در کل منطقه ، هرکس هر زبان محلی ای داشته ، وقتی می‌خواسته شعر بگه یا وارد دربار بشه به فارسی صحبت می‌کرده .
با توجه به شرایط فعلی منطقه ، هرچیزی که می‌تونه باعث پیوند اقوام بشه و قراردادهای اجتماعی ( مثل قانون اساسی) رو پشتیبانی کنه باید حفظ و حراست بشه ( حتی مشترکات دینی ، مثل اونچه بین اهل سنت و شیعیان مشترک هست.) تا - اگر شده درصدی - از احتمال جنگ قومی و قبیله گی کم کنه .
بنظر من لازم نیست که حکومت ایران ( هر نوعی باشه ) برای زبان فارسی هزینه کنه.
اما لااقل نباید با حرفهای چپ های فرهنگی ( که سرشون با تهشون بازی می‌کنه و معلوم نیست دنبال چی هستند) علیه زبان فارسی حرف بزنیم. ( دین ستیزی هم همینه ، بقول فروغی هدر دادن عمره)
تکرار مکررات:
الحمدلله زبان فارسی مثل دین و مذهب ، دکان کاسبی نشده ، کسی رو هم بخاطر اینکه زبان مادریش فارسیه چیزی کف دستش نمی ذارن.
تبعیض سیستمی و گسترده علیه کردها و ترکمن ها بخاطر مذهب شونه .

🔸 چند مغلطه در متن هست که به صورت جداگانه توضیح میدم

🔸در یک پست ، تفاوت ملی گرایی مورد نظر با فاشیسم و ... بصورت روشن تر توضیح داده می‌شه .

@JAAMEbaaz | فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی
@mghlte | عصر روشنگری
@Anglosphere2 || سنت و مدرنیته
@Nviolence2 | اوضاع گردون
@ZIRsigari_kohn || فلسفه‌های روانگردان

BY جامعه باز و دشمنان آن ( فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی )