ليلاصادقى

بخش چهارم: فاصله، امکان دیدن

به طور معمول انسان ممکن است فاصله را به‌عنوان امری منفی تجربه کند: دوری از عزیز، جدایی از موقعیت آشنا، یا فاصله‌ای که میان او و چیزی که دوست دارد... اما فاصله، تنها غیاب و فقدان نیست؛ گاه، شرط دیدن است.

از نگاه هایدگر، ما در زندگی روزمره با جهان درگیر و درآمیخته‌ایم؛ چکش در دست ماست، میز زیر کاغذ، دوست کنارمان. اما درست هنگامی که چیزی از کار می‌افتد، یا از ما دور می‌شود، خود را به ما می‌نمایاند. «دور شدن»، چیزی را «نمایان» می‌کند. وقتی ابزار کار بشکند، ما آن ابزار را به‌مثابه‌ی چیزی قابل توجه، مورد بازاندیشی قرار می‌دهیم.

در نگاه شناختی نیز، مفهوم «فاصله‌ی ذهنی» نشان می‌دهد که انسان گاهی تنها وقتی می‌تواند رویدادی را درک کند، یا رفتاری را تحلیل کند، که از آن فاصله گرفته باشد. درواقع، فاصله شرطِ آگاهی است.

❖‌ در دل‌شکستگی، اگرچه این فاصله ناخواسته و دردناک است. اما تجربه‌ای عمیق از بودن با دیگری، و اکنون نبودنش را در ما بیدار می‌کند. ما آن‌چه را در نزدیکی نمی‌دیدیم، در دوری می‌بینیم. چیزهایی را که بدیهی می‌پنداشتیم، در غیابشان درمی‌یابیم.

❖‌ در مهاجرت، انسان امكان ديدن بسیاری از عناصر فرهنگ خود را در فقدانشان درمی‌يابد: زبان مادری، طعم غذا، نور خانه، صداهای آشنا. در این موقعیت، فاصله مکانی به آگاهی فرهنگی بدل می‌شود.

❖‌ در نوشتن درباره‌ی گذشته، فاصله‌ی زمانی به ما امکان بازاندیشی، درک خطاها، یا قدردانی از لحظاتی را می‌دهد که در هنگام وقوع، بی‌اهمیت می‌نمودند.

❖‌ در هنرهای نمایشی، فاصله‌گذاری آگاهانه میان تماشاگر و صحنه باعث می‌شود تماشاگر نه غرق در احساسات، بلکه اندیشمندانه به موقعیت ها نظاره کند.

❖‌ و در تربیت کودک، گاهی لازم است والد از مداخله‌ی مداوم فاصله بگیرد تا کودک بتواند خود تجربه کند، خطا کند، و روند رشد خود را پيش بگيرد.

درنتيجه، فاصله تنها به معناى جدایی نيست؛ بلكه نوعی راه دیدن و رسيدن به آگاهى است.
دیدنِ جهان، دیدنِ خویش، و دیدنِ آن‌چه پیش از این، بیش از حد به آن نزدیک بودیم و امكان دركش را نيافتيم.

@LS_leilasadeghi

❤6👏3

www.group-telegram.com/us/LS_leilasadeghi.com/1812

893 viewsedited  Jun 5 at 05:07

بخش چهارم: فاصله، امکان دیدن

به طور معمول انسان ممکن است فاصله را به‌عنوان امری منفی تجربه کند: دوری از عزیز، جدایی از موقعیت آشنا، یا فاصله‌ای که میان او و چیزی که دوست دارد... اما فاصله، تنها غیاب و فقدان نیست؛ گاه، شرط دیدن است.

از نگاه هایدگر، ما در زندگی روزمره با جهان درگیر و درآمیخته‌ایم؛ چکش در دست ماست، میز زیر کاغذ، دوست کنارمان. اما درست هنگامی که چیزی از کار می‌افتد، یا از ما دور می‌شود، خود را به ما می‌نمایاند. «دور شدن»، چیزی را «نمایان» می‌کند. وقتی ابزار کار بشکند، ما آن ابزار را به‌مثابه‌ی چیزی قابل توجه، مورد بازاندیشی قرار می‌دهیم.

در نگاه شناختی نیز، مفهوم «فاصله‌ی ذهنی» نشان می‌دهد که انسان گاهی تنها وقتی می‌تواند رویدادی را درک کند، یا رفتاری را تحلیل کند، که از آن فاصله گرفته باشد. درواقع، فاصله شرطِ آگاهی است.

❖‌ در دل‌شکستگی، اگرچه این فاصله ناخواسته و دردناک است. اما تجربه‌ای عمیق از بودن با دیگری، و اکنون نبودنش را در ما بیدار می‌کند. ما آن‌چه را در نزدیکی نمی‌دیدیم، در دوری می‌بینیم. چیزهایی را که بدیهی می‌پنداشتیم، در غیابشان درمی‌یابیم.

❖‌ در مهاجرت، انسان امكان ديدن بسیاری از عناصر فرهنگ خود را در فقدانشان درمی‌يابد: زبان مادری، طعم غذا، نور خانه، صداهای آشنا. در این موقعیت، فاصله مکانی به آگاهی فرهنگی بدل می‌شود.

❖‌ در نوشتن درباره‌ی گذشته، فاصله‌ی زمانی به ما امکان بازاندیشی، درک خطاها، یا قدردانی از لحظاتی را می‌دهد که در هنگام وقوع، بی‌اهمیت می‌نمودند.

❖‌ در هنرهای نمایشی، فاصله‌گذاری آگاهانه میان تماشاگر و صحنه باعث می‌شود تماشاگر نه غرق در احساسات، بلکه اندیشمندانه به موقعیت ها نظاره کند.

❖‌ و در تربیت کودک، گاهی لازم است والد از مداخله‌ی مداوم فاصله بگیرد تا کودک بتواند خود تجربه کند، خطا کند، و روند رشد خود را پيش بگيرد.

درنتيجه، فاصله تنها به معناى جدایی نيست؛ بلكه نوعی راه دیدن و رسيدن به آگاهى است.
دیدنِ جهان، دیدنِ خویش، و دیدنِ آن‌چه پیش از این، بیش از حد به آن نزدیک بودیم و امكان دركش را نيافتيم.

@LS_leilasadeghi

BY ليلاصادقى