Reza Nassaji

بلک‌کتس در مونیخ


مورد جالب در باب شب‌پره و پهلوی، نه شهرام که شهبال است با گروه بلک‌کتس. این گروه در طول چند دهه بارها متحول شده و فقط یک عضو آن ثابت بوده: شهبال شب‌پره. تعریف جدیدی از «گروه» که خیلی هم ایرانی است! چون گروه دستکم با روابط دو نفر شروع می‌شود و نفر سوم است که ماهیت و مناسبات درونی گروه را تغییر می‌دهد. (نک بحث گئورگ زیمل در باب گروه‌های دونفره و سه‌نفره) اما مدل ایرانی گروه با «بیعت» چند نفر با یک نفر پیش می‌رود و همه کنار می‌روند، الا همان موسس و محور گروه.

فقط بلک‌کتس هم نیست، این روابط در گروه‌های موسیقی ایران رواج دارد. وقتی استاد شجریان «گروه آوا» را در نیمۀ دوم دهۀ هشتاد بازسازی کرد (حول مجید درخشانی و شاگردان او)، برخی اعضای سابق گروه در دهۀ شصت و اوایل هفتاد (پیرنیاکان، جمشید عندلیبی، اعیان - بعدها همایون - و گاه بطحایی، فیروزی و فرج‌پوری) همین را گفتند.
البته استاد شجریان یگانۀ آواز و موسیقی بود، اما برخی از کسانی که برای وی آهنگ ساختند و نواختند – مانند لطفی، مشکاتیان، علیزاده و کلهر - هم یگانه‌های موسیقی دوران و شاید تمام دوران بودند. شأن موسیقایی ایشان هم کمتر از شجریان نبود؛ مگر آنکه ما ایرانیان از اوج آوازدوستی به حضیض کاریزماپرستی بیفتیم که در آن صورت سر و کارمان بعد از ایشان با پدیدۀ «همایون» خواهد بود و می‌بایست آقازادۀ او را هم پرستش کنیم، با آنکه معبد موسیقی سنتی را مدت‌هاست که ترک کرده و به موسیقی پاپ، موتورسواری، مشت‌زنی و البته یک سری تفریحات سالم و ناسالم دیگر و صد البته «پول» روی آورده است.
این مشکل می‌تواند بزرگ‌تر از اینها هم باشد؛ مخصوصاً وقتی برای استاد شجریان شأن سیاسی هم قائلیم. (تا حدی که احتمال می‌‌دهیم ایشان قانون اساسی هم برای ایران آینده نوشته باشد!)

به هر روی، این ماجرا محدود به موسیقی هم نیست، چرا که سیاست ما عین بقیۀ چیزهای ماست. برای مثال، وقتی برخی چهره‌های اپوزیسیون خارج‌نشین از «ائتلاف» می‌گویند، و منظورشان نه ائتلاف گروه‌ها با عقاید متفاوت بر سر مشترکات ملی، که همکاری چهره‌هاست. همکاری‌ای که البته خیلی زود به خواست بیعت بقیۀ سران با رضا پهلوی و سپس اعطای وکالت عامۀ مردم به او تبدیل می‌شود. در این سازوکار خنده‌دار هم فقط شخص پهلوی محور است؛ بقیه زائده‌اند که می‌شود کنارشان گذاشت.
برای مثال، بلافاصله پس از نشست کوچک و مضحک مونیخ، با حضور جمعی از دلقک‌های تلویزیون جمهوری اسلامی که معلوم است گماشتگان نهادهای امنیتی‌اند، یک‌شبه پیر و تئوریسین‌شان، امیر طاهری، را کنار می‌گذارند (با چند نفر دیگر که شاهنشاه مجازیشان در توییتر آنفالو کرد) چون در نشست مونیخ شرکت نکرده و در جمع نفوذی‌‌های ج.ا نبوده. سیاست ایرانی همین‌قدر مسخره است. سیاست منجر به وکالت و بیعت.

این مصادیق گروه موسیقی و سیاسی که شوخی و جدی آوردم، در واقع فرقه با سلسله‌مراتب عمودی و اقتدارگرایانه است نه گروه به‌معنای همکاری و مناسبات برابر و افقی. همان‌طور که اینها را نمی‌توان ائتلاف و همکاری دانست، اعطای وکالت و بیعت با ولایت هم ربطی به رأی دادن ندارد. بیعت نصب فارغ از نظر مردم است؛ به‌معنای آنکه از قبل مشخص است که چه کسی صالح و بلکه اصلح است؛ ما باید با او همراهی کنیم تا انجام وظیفه کرده باشیم. معنی رای دادن را هم که می‌دانیم؛ کسی را که به تشخیص خودمان، صالح یا اصلح می‌پنداریم، انتخاب می‌کنیم.

امیدواریم گربۀ ایران با حضور شاهزادۀ تنبل سرنوشتی بهتر از گروه بلک‌کتس یا آقازادۀ استاد شجریان پیدا کند.
@RezaNassaji

www.group-telegram.com/us/RezaNassaji.com/3758

1.93K viewsedited  Aug 7 at 10:29

بلک‌کتس در مونیخ


مورد جالب در باب شب‌پره و پهلوی، نه شهرام که شهبال است با گروه بلک‌کتس. این گروه در طول چند دهه بارها متحول شده و فقط یک عضو آن ثابت بوده: شهبال شب‌پره. تعریف جدیدی از «گروه» که خیلی هم ایرانی است! چون گروه دستکم با روابط دو نفر شروع می‌شود و نفر سوم است که ماهیت و مناسبات درونی گروه را تغییر می‌دهد. (نک بحث گئورگ زیمل در باب گروه‌های دونفره و سه‌نفره) اما مدل ایرانی گروه با «بیعت» چند نفر با یک نفر پیش می‌رود و همه کنار می‌روند، الا همان موسس و محور گروه.

فقط بلک‌کتس هم نیست، این روابط در گروه‌های موسیقی ایران رواج دارد. وقتی استاد شجریان «گروه آوا» را در نیمۀ دوم دهۀ هشتاد بازسازی کرد (حول مجید درخشانی و شاگردان او)، برخی اعضای سابق گروه در دهۀ شصت و اوایل هفتاد (پیرنیاکان، جمشید عندلیبی، اعیان - بعدها همایون - و گاه بطحایی، فیروزی و فرج‌پوری) همین را گفتند.
البته استاد شجریان یگانۀ آواز و موسیقی بود، اما برخی از کسانی که برای وی آهنگ ساختند و نواختند – مانند لطفی، مشکاتیان، علیزاده و کلهر - هم یگانه‌های موسیقی دوران و شاید تمام دوران بودند. شأن موسیقایی ایشان هم کمتر از شجریان نبود؛ مگر آنکه ما ایرانیان از اوج آوازدوستی به حضیض کاریزماپرستی بیفتیم که در آن صورت سر و کارمان بعد از ایشان با پدیدۀ «همایون» خواهد بود و می‌بایست آقازادۀ او را هم پرستش کنیم، با آنکه معبد موسیقی سنتی را مدت‌هاست که ترک کرده و به موسیقی پاپ، موتورسواری، مشت‌زنی و البته یک سری تفریحات سالم و ناسالم دیگر و صد البته «پول» روی آورده است.
این مشکل می‌تواند بزرگ‌تر از اینها هم باشد؛ مخصوصاً وقتی برای استاد شجریان شأن سیاسی هم قائلیم. (تا حدی که احتمال می‌‌دهیم ایشان قانون اساسی هم برای ایران آینده نوشته باشد!)

به هر روی، این ماجرا محدود به موسیقی هم نیست، چرا که سیاست ما عین بقیۀ چیزهای ماست. برای مثال، وقتی برخی چهره‌های اپوزیسیون خارج‌نشین از «ائتلاف» می‌گویند، و منظورشان نه ائتلاف گروه‌ها با عقاید متفاوت بر سر مشترکات ملی، که همکاری چهره‌هاست. همکاری‌ای که البته خیلی زود به خواست بیعت بقیۀ سران با رضا پهلوی و سپس اعطای وکالت عامۀ مردم به او تبدیل می‌شود. در این سازوکار خنده‌دار هم فقط شخص پهلوی محور است؛ بقیه زائده‌اند که می‌شود کنارشان گذاشت.
برای مثال، بلافاصله پس از نشست کوچک و مضحک مونیخ، با حضور جمعی از دلقک‌های تلویزیون جمهوری اسلامی که معلوم است گماشتگان نهادهای امنیتی‌اند، یک‌شبه پیر و تئوریسین‌شان، امیر طاهری، را کنار می‌گذارند (با چند نفر دیگر که شاهنشاه مجازیشان در توییتر آنفالو کرد) چون در نشست مونیخ شرکت نکرده و در جمع نفوذی‌‌های ج.ا نبوده. سیاست ایرانی همین‌قدر مسخره است. سیاست منجر به وکالت و بیعت.

این مصادیق گروه موسیقی و سیاسی که شوخی و جدی آوردم، در واقع فرقه با سلسله‌مراتب عمودی و اقتدارگرایانه است نه گروه به‌معنای همکاری و مناسبات برابر و افقی. همان‌طور که اینها را نمی‌توان ائتلاف و همکاری دانست، اعطای وکالت و بیعت با ولایت هم ربطی به رأی دادن ندارد. بیعت نصب فارغ از نظر مردم است؛ به‌معنای آنکه از قبل مشخص است که چه کسی صالح و بلکه اصلح است؛ ما باید با او همراهی کنیم تا انجام وظیفه کرده باشیم. معنی رای دادن را هم که می‌دانیم؛ کسی را که به تشخیص خودمان، صالح یا اصلح می‌پنداریم، انتخاب می‌کنیم.

امیدواریم گربۀ ایران با حضور شاهزادۀ تنبل سرنوشتی بهتر از گروه بلک‌کتس یا آقازادۀ استاد شجریان پیدا کند.
@RezaNassaji

BY Reza Nassaji