حسش مثل امید و‌ ناامیدیه برام. یک‌جاهایی‌ش زمین می‌خورم، یک‌جاهایی‌ش اوج می‌گیرم.
@In_Search_of_San_Francisco

«گاهی دل کندن شبیه کندن چسب نیست، شبیه کندن سایه‌ست.»

از من نپرس چطور؛ من مریض بودم سخت‌ترین راه رو انتخاب کردم. گرچه هنوزم انتخابم همینه.

«هرچه دنبال کسی گشتیم آخرش دیدیم دنبال خودمان می‌گردیم.»

"غم به شما عمق می‌دهد و شادی ارتفاع. غم ریشه‌هایتان را گسترده می‌کند و شادی شاخه‌هایتان را. شادی مثل درختی‌ است که به سمت آسمان می‌رود و غم مانند ریشه‌هایی که تا بطن زمین پایین می‌روند. هردو مورد نیازند؛ هرچی درختی بلندتر شود، همزمان ریشه‌هایش عمیق‌تر می‌شوند."

فقیر آن است که ندارد، حتی به اندازه‌ی حد نیاز؛ ثروتمند آن است که دارد، حتی بیش‌تر از حد نیاز.

بزرگ شدن یعنی بفهمی بعضی چیزارو باید ول کنی، تا خودت سبک تر نفس بکشی.

دلم به زبون آوردن "کی فکرشو می‌کرد" می‌خواد.

حس می‌کنم اینم یکی‌دیگه از فرآیند‌های مغزه؛ افکاری که نتونه کلمه بشه، اشک می‌شه.

این موزیک رو خیلی‌وقته که دارم‌ اما هربار خواستم بفرستم منصرف شدم. فکر کنم دیگه امروز وقتشه.
@In_Search_of_San_Francisco

فکرم یک‌جوری خالی و پُر از درده که گاهی‌وقت‌ها ساعت‌ها به صفحه‌ی گوشی خیره می‌شم و هیچی به ذهنم نمیاد تا بنویسم.

بزرگسالی اینجوریه که خسته‌ای، نفس‌هات بوی تسلیم می‌دن، اما هنوز باید ادامه بدی، چون چاره‌ای نیست.

"نیکی به کسی کن که به کار تو نیاید"

"- هرچی که خوبه دوره.
- شاید چون دوره خوبه."

جالبه که زبون رو می‌شه گاز گرفت اما نمی‌شه بوسش کرد.

باز هم می‌رسیم به همون بحث؛ آدم باید دلش خوش باشه.

چی توی تنفر هست که زندگی تمام تلاشش رو می‌کنه تا من رو توی اون موقعیتی قرار بده که هربار بیش‌تر از قبل، از خودم بیزار بشم.