⚫ حسینیه مجازی بُکاء ⚫

#شاعران‌اهل‌بیت‌عصمت

❓چرا علمای سُنّی، نسبت به این شاعر بغض دارند؟

کمتر کسی است که نام سیّد حمیری _ شاعری زبردست و غیور و برائتی _ را نشنیده باشد. لسان او برای دشمنان اهل بیت علیهم السّلام چنان شمشیری بُرّنده  بود. مدح اهل بیت علیهم السّلام را به شیوایی و زیبایی هرچه تمام‌تر برح زبان جاری می‌نمود.

➖ابوالفرج اصفهانی گفته است: کسى را نمی‌شناسم که بر تحصیل اشعارِ سه شاعر توانا بوده باشد. یکی از آنان سیّد حمیری است. سیّد، شاعرى پیشرو و مطبوع است. و او را در شعر شیوه و روشى است که کمتر کسى به آن دست می‌یابد و نزدیک می‌شود، ولی به دلیل اینکه بسیار به اصحاب رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) طعن نموده، مردم اشعارش را ترک کردند. برخی از روی خوف، برخی از روی تنفّر. (الأغاني، ج۷ ص۱۶۷)

از فرزند یکی از شُعرای نامی نقل شده که گفت: در خدمت پدر به مذاکره درباره شُعراء پرداختیم گفت: دو نفرند که اگر درباره روزمرّه‌گی مردم شعر می‌گفتند ما را با وجود آنان هنرى نبود. پرسیدم کدامند؟ گفت: سیّد حمیرى و عمران بن حطان سدوسى. لیکن خداى عز و جل هر یک از این دو را به سروده‌هاى مذهبى مشغول داشت. (الأغاني، ج۷ ص۱۶٩)

🔸 ابن‌معتز می‌گوید: او از ماهرترین شاعران زمان خویش بود، و احادیث اخبار و مناقب را در قالب شعر بیان می‌کرد و هیچ فضیلتی درباره علی (علیه‌السّلام) نقل نشده مگر اینکه آن‌را به نظم درآورده است. (طبقات الشعراء، ص ۳۲) روزی در کوفه اعلام کرد هرکس فضیلتی در شان امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بگوید که من شعری در آن‌باره نسروده باشم، به او جایزه می‌دهم. (الأغاني، ج۷ ص۲۵۶)

➖حسین بن ضحّاک نقل کرده است: مروان بن ابى حفصه، پس از مرگ سیّد با من به گفتگو درباره او پرداخت. من شعر سیّد و بشّار (شاعر نابینا و بلندآوازهٔ عرب) را بیش از همه مردم از حفظ داشتم. قصیده "مذهبه" سیّد را که آغازش این است:

أین التطرُّب بالولاء و بالهوی
أ إلى الکواذب من بروق الخلَّبِ‏
أ إلى أمیّة أم إلى شِیَع الّتی
جاءت على الجملِ الخِدَبِّ الشوقَبِ‏...

✍🏻 چه دلخوشى به مهر و محبّت است، آیا به رعد و برق‌هاى دروغین و بی‌باران می‌توان شاد بود؟ یا به بنى‌امیّه و گروهى که بر شتر بزرگ و دراز گردن سوار شدند و به جنگ على آمدند؟

براى مروان خواندم تا تمام شد. به من گفت: هرگز قصیده‌اى پر معنی‌تر و پاکیزه‌تر و سرشارتر از این در فصاحت نشنیده‌ام. و پس از هر بیت آن می‌گفت: سبحان الله، چقدر سخن خوبى است!

🔻و از "تَوّزى" ادیب مشهور، نقل شده که گفت: اگر شعرى، از جهت خوبى چنان شایسته باشد که جز در مساجد نخوانند، همین شعر است، و اگر خطیبى آن را در روز جمعه بر فراز منبر بخواند حسنه انجام داده و پاداش می‌برد! (الغدیر، ج۲ ص۳۳۲، به نقل از‌: أخبار السيّد، مرزبانی)

👈🏻 پدر و مادر سیّد حمیری از فرقه اباضیه (شاخه‌ای از خوارج) و از دشمنان اميرالمؤمنين علیه‌السّلام بودند، لذا وی اشعاری نیز در لعن و نفرین ایشان دارد. خودش در این‌باره می‌گوید: چه بسیار در خانه ما درباره امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بدگویی می‌شد و حضرت مورد لعن قرار می‌گرفت، لذا از آنان فاصله گرفتم و به شیعه گرایش پیدا کردم که این امر موجب شد تا ایشان در پی قتل من بر آیند. (الأغاني، ج۷ ص۱۶۷)
مرزبانی از "حودان حفّار" پسر "ابی حودان" و او از پدرش که راستگوترین مردم بود، روایت کرده است که گفت: سیّد به من شکایت آورد که شب‌ها مادرم مرا از خواب بیدار می‌کند و می‌گوید: «می‌ترسم که بر آئینی که داری بمیری و به دوزخ روی! زیرا تو دل به مهر علی و فرزندانش بسته‌ای که نه دنیا خواهی داشت، نه آخرت.» او با این کار خوردن و آشامیدن را بر من ناگوار کرده و من دیگر به نزد او نخواهم رفت، و قصیده‌ای سروده‌ام که برخی از ابیات آن چنین است:

«إلی أهل بیتٍ ما لِمنْ کان مؤمناً
من الناسِ عنهمْ فی الولایةِ مذهبُ
و کم من شقیقٍ لامنی فی هَواهمُ
و عاذلةٍ هبّتْ بلیلٍ تؤنِّبُ ...

✍🏻 به خاندانی دل بسته ام که مؤمنین از مردم را، در ولایت از آنان گریز نیست، بسا برادری که مرا در حبّ این خاندان ملامت کرده است و مادرِ ملامتگر من نیز هر شب به سر زنشم می‌نشیند. می‌گوید و بسیار هم می‌گوید و از روی گمراهی سرزنش می‌کند و آفتِ اخلاق زنان، همان سرزنش است. می‌گوید: از همسایه و آشنا و خاندانی که به آنها منسوب بودی و ترا بنام آنان می‌خواندند جدا شدی، پس تو در میان آنان غریب و دور افتاده‌ای، و گوئی جذامی هستی که از تو پرهیز می‌کنند. تو بر آئین آنان خرده می‌گیری و آنها نیز به دینی که به آن گرویده‌ای، عیب‌جوتر و سرزنش کننده‌تر از تو هستند. گفتم: مرا رها کنید تا آنگاه که حاجیان راهی خانه خدایند، سخن را به ستایش دیگری جز این خاندان نمی‌آرایم. مرا از مهر خاندان رسول اکرم باز می‌دارید؟ حال آنکه محبّت آنان وسیله تقرّب من است.

www.group-telegram.com/us/ashkvareh.com/5472

1.15K viewsFeb 12 at 19:35

#شاعران‌اهل‌بیت‌عصمت

❓چرا علمای سُنّی، نسبت به این شاعر بغض دارند؟

کمتر کسی است که نام سیّد حمیری _ شاعری زبردست و غیور و برائتی _ را نشنیده باشد. لسان او برای دشمنان اهل بیت علیهم السّلام چنان شمشیری بُرّنده  بود. مدح اهل بیت علیهم السّلام را به شیوایی و زیبایی هرچه تمام‌تر برح زبان جاری می‌نمود.

➖ابوالفرج اصفهانی گفته است: کسى را نمی‌شناسم که بر تحصیل اشعارِ سه شاعر توانا بوده باشد. یکی از آنان سیّد حمیری است. سیّد، شاعرى پیشرو و مطبوع است. و او را در شعر شیوه و روشى است که کمتر کسى به آن دست می‌یابد و نزدیک می‌شود، ولی به دلیل اینکه بسیار به اصحاب رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) طعن نموده، مردم اشعارش را ترک کردند. برخی از روی خوف، برخی از روی تنفّر. (الأغاني، ج۷ ص۱۶۷)

از فرزند یکی از شُعرای نامی نقل شده که گفت: در خدمت پدر به مذاکره درباره شُعراء پرداختیم گفت: دو نفرند که اگر درباره روزمرّه‌گی مردم شعر می‌گفتند ما را با وجود آنان هنرى نبود. پرسیدم کدامند؟ گفت: سیّد حمیرى و عمران بن حطان سدوسى. لیکن خداى عز و جل هر یک از این دو را به سروده‌هاى مذهبى مشغول داشت. (الأغاني، ج۷ ص۱۶٩)

🔸 ابن‌معتز می‌گوید: او از ماهرترین شاعران زمان خویش بود، و احادیث اخبار و مناقب را در قالب شعر بیان می‌کرد و هیچ فضیلتی درباره علی (علیه‌السّلام) نقل نشده مگر اینکه آن‌را به نظم درآورده است. (طبقات الشعراء، ص ۳۲) روزی در کوفه اعلام کرد هرکس فضیلتی در شان امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بگوید که من شعری در آن‌باره نسروده باشم، به او جایزه می‌دهم. (الأغاني، ج۷ ص۲۵۶)

➖حسین بن ضحّاک نقل کرده است: مروان بن ابى حفصه، پس از مرگ سیّد با من به گفتگو درباره او پرداخت. من شعر سیّد و بشّار (شاعر نابینا و بلندآوازهٔ عرب) را بیش از همه مردم از حفظ داشتم. قصیده "مذهبه" سیّد را که آغازش این است:

أین التطرُّب بالولاء و بالهوی
أ إلى الکواذب من بروق الخلَّبِ‏
أ إلى أمیّة أم إلى شِیَع الّتی
جاءت على الجملِ الخِدَبِّ الشوقَبِ‏...

✍🏻 چه دلخوشى به مهر و محبّت است، آیا به رعد و برق‌هاى دروغین و بی‌باران می‌توان شاد بود؟ یا به بنى‌امیّه و گروهى که بر شتر بزرگ و دراز گردن سوار شدند و به جنگ على آمدند؟

براى مروان خواندم تا تمام شد. به من گفت: هرگز قصیده‌اى پر معنی‌تر و پاکیزه‌تر و سرشارتر از این در فصاحت نشنیده‌ام. و پس از هر بیت آن می‌گفت: سبحان الله، چقدر سخن خوبى است!

🔻و از "تَوّزى" ادیب مشهور، نقل شده که گفت: اگر شعرى، از جهت خوبى چنان شایسته باشد که جز در مساجد نخوانند، همین شعر است، و اگر خطیبى آن را در روز جمعه بر فراز منبر بخواند حسنه انجام داده و پاداش می‌برد! (الغدیر، ج۲ ص۳۳۲، به نقل از‌: أخبار السيّد، مرزبانی)

👈🏻 پدر و مادر سیّد حمیری از فرقه اباضیه (شاخه‌ای از خوارج) و از دشمنان اميرالمؤمنين علیه‌السّلام بودند، لذا وی اشعاری نیز در لعن و نفرین ایشان دارد. خودش در این‌باره می‌گوید: چه بسیار در خانه ما درباره امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بدگویی می‌شد و حضرت مورد لعن قرار می‌گرفت، لذا از آنان فاصله گرفتم و به شیعه گرایش پیدا کردم که این امر موجب شد تا ایشان در پی قتل من بر آیند. (الأغاني، ج۷ ص۱۶۷)
مرزبانی از "حودان حفّار" پسر "ابی حودان" و او از پدرش که راستگوترین مردم بود، روایت کرده است که گفت: سیّد به من شکایت آورد که شب‌ها مادرم مرا از خواب بیدار می‌کند و می‌گوید: «می‌ترسم که بر آئینی که داری بمیری و به دوزخ روی! زیرا تو دل به مهر علی و فرزندانش بسته‌ای که نه دنیا خواهی داشت، نه آخرت.» او با این کار خوردن و آشامیدن را بر من ناگوار کرده و من دیگر به نزد او نخواهم رفت، و قصیده‌ای سروده‌ام که برخی از ابیات آن چنین است:

«إلی أهل بیتٍ ما لِمنْ کان مؤمناً
من الناسِ عنهمْ فی الولایةِ مذهبُ
و کم من شقیقٍ لامنی فی هَواهمُ
و عاذلةٍ هبّتْ بلیلٍ تؤنِّبُ ...

✍🏻 به خاندانی دل بسته ام که مؤمنین از مردم را، در ولایت از آنان گریز نیست، بسا برادری که مرا در حبّ این خاندان ملامت کرده است و مادرِ ملامتگر من نیز هر شب به سر زنشم می‌نشیند. می‌گوید و بسیار هم می‌گوید و از روی گمراهی سرزنش می‌کند و آفتِ اخلاق زنان، همان سرزنش است. می‌گوید: از همسایه و آشنا و خاندانی که به آنها منسوب بودی و ترا بنام آنان می‌خواندند جدا شدی، پس تو در میان آنان غریب و دور افتاده‌ای، و گوئی جذامی هستی که از تو پرهیز می‌کنند. تو بر آئین آنان خرده می‌گیری و آنها نیز به دینی که به آن گرویده‌ای، عیب‌جوتر و سرزنش کننده‌تر از تو هستند. گفتم: مرا رها کنید تا آنگاه که حاجیان راهی خانه خدایند، سخن را به ستایش دیگری جز این خاندان نمی‌آرایم. مرا از مهر خاندان رسول اکرم باز می‌دارید؟ حال آنکه محبّت آنان وسیله تقرّب من است.

BY ⚫ حسینیه مجازی بُکاء ⚫