بیژن عبدالکریمی

بی‌حقیقتی و بی‌اخلاقی، ترومای اجتماعی شبه‌کنشگران سیاسی و اجتماعی ما
(توضیحاتی در خصوص مناظرۀ اینجانب با دکتر حسن محدثی در خصوص هایدگریسم اسلامی)

✍️ بیژن عبدالکریمی
🗓️ 29 مردادماه 1404

تحولات بزرگ در حوزۀ تکنولوژی ‌های اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور رسانه‌ ها و شبکه‌ های اجتماعی تغییرات بسیار مهم و بنیادینی در زندگی و زیست ـ ‌جهان ما به وجود آورده است، لیکن به دلیل این که این تکنولوژی های جدید اطلاعاتی و ارتباطی، در ادامه علوم و تکنولوژی‌ های حاصل از انقلاب صنعتی اول در قرن نوزدهم و در بستر عقلانیت جدید و عقلانیت علمی و تکنولوژیک و این دومی بر بستر سوبژکتیویسم متافیزیکی جدید (سوبژکتیویسم دکارتی و کانتی) شکل گرفته است، این تکنولوژی‌ های اطلاعاتی و ارتباطی با وجودشناسی (انتولوژی)، معرفت‌شناسی (اپیستمولوژی)، انسانی‌شناسی (آنتروپولوژی) و روش‌شناسی (متدولوژی) خاصی نسبت دارند. به زبان ساده‌تر، رسانه‌ ها و شبکه ‌ها ی اجتماعی، به تبع فلسفه و متافیزیک دوران مدرن، صرفاً ابزار انتقال اطلاعات و آگاهی‌ هایی هستند که منطبق با فلسفه و متافیزیک دورۀ جدید باشند. به بیانی باز هم دقیق‌تر و قابل‌فهم ‌تر، این تکنولوژی‌ ها و رسانه‌ ها و شبکه‌ های اجتماعی حاصل از عقلانیت علمی و تکنولوژیک، که عموم روشنفکران و کنشگران سیاسی و اجتماعی ما، همچون اکثر توده‌ها، آنها را ابزار و بستری برای فعالیت‌ ها و کنشگری‌ های خود قرار داده‌اند، صرفاً می‌توانند نوع خاصی از «اطلاعات و آگاهی‌ ها» را که قابل تبدیل به زبان صفر ـ یک (Binary Language) است ترجمه کنند اما هیچ ‌گاه نمی‌توانند «خودآگاهی» و نوع خاصی از آگاهی را که مبتنی بر مبانی وجودشناسی، معرفت‌شناسی، انسان‌شناسی و روش شناسی دیگری، متمایز از تفکر متافیزیک غربی است، یعنی نوع خاصی از آگاهی را که آن را یونانیان «سوفیا»، افلاطون «آگاهی شاهانه»، هندی ها «ویدیا»، قرآن «حکمت»، هایدگر «حضور شاعرانه در جهان» و «اُنس با وجود»، کی یرکه گور «نحوه بودن اصیل» و ایرانیان «فرزانگی» می نامیدند، به زبان صفر ـ یک ترجمه کرده و آن را در رسانه ها و شبکه های اجتماعی انتقال دهند. این نوع آگاهی خاص، که در همه سنن نظری و فرهنگی ماقبل مدرن بر آن تکیه می شد و صرفاً در دوران مدرن و به واسطۀ سوبژۀ مدرن است که تا حدود زیادی از یادها رفته است، بنیاد ارزش های انسانی، بنیاد اخلاق و بنیاد معنایی وجودشناسانه در جهان بود. بی جهت نیست که ژان بودریار (1929ـ 2007)، جامعه شناس ـ فیلسوف معاصر فرانسوی، می گوید «شبکه یعنی انفجار بی معنایی (نیهیلیسم)». این نیهیلیسم همان چیزی است که خود را در روزگار ما به خوبی در میان بسیاری از شبه روشنفکران و شبه کنشگران سیاسی و اجتماعی ما ایرانیان نشان می دهد.
با این مقدمه خواستم به نحوی بسیار خلاصه و مجمل نشان دهم تکنولوژی ‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور شبکه ‌های رسانه ای جدید در کنار امکانات و وجوه بسیار مثبتی که برای زندگی بشر فراهم آورده اند از چه آفات عظیمی نیز رنج برده، به دلیل همان مبانی فلسفی و متافیزیکی خاص خود، که سرچشمه گرفته از سنت تفکر متافیزیکی، عقلانیت جدید و سوبژکتیویسم دوران مدرن است مصائب و مشکلات بسیاری نیز برای زندگی انسانی خلق کرده اند. توده‌ای شدن فرهنگ، صاحب رسانه شدن هر کس که فاقد کمترین تربیت فرهنگی و سیر و سلوک اخلاقی و معنوی است، رسانه گرایی (یعنی اصرار بر «دیده شدن» و معنای وجودی خویش را از پدیدار دیده شدن در رسانه ها و در فضاهای مجازی اخذ کردن»، طغیان احساسات، عواطف و غرایز و بازتاب آنها در فضاهای مجازی، بسط «فرد منتشر» (به تعبیر کی یرکه گور» و «داسمن/ Das man» (به تعبیر هایدگر)، یعنی سیطرۀ نحوۀ بودن غیر اصیل (inauthenticity) بر نحوۀ بودن اصیل (authenticity) یا به تعبیر نیچه سیطرۀ اخلاق رمه بر اخلاق آزادگان، دوقطبی ‌سازی های جوامع، سوء استفاده های امنیتی، پلیسی، نظامی و تبدیل استفاده از رسانه به عنوان ابزار نرم در کنار جنگ های خونین و ویران گر و نسل کش، و در کنار همه اینها و از همه مهم تر بسط نیهیلیسم غربی که خود را در بی حقیقتی و بی اخلاقی اکثر قریب به اتفاق قدرت های سیاسی و نیز بسیاری از روشنفکران و کنش گران سیاسی و اجتماعی نشان می دهد، بخشی از مسائل و بحران‌هایی است که تکنولوژی ‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور شبکه ‌های رسانه ای جدید برای جوامع ایجاد کرده اند.
بر اساس یک چنین چارچوب نظری و فلسفی و به منزله نشان دادن یک تجربه اجتماعی و رسانه ای است که خواهانم به مناظره‌ام با برادر عزیز و بزرگوارم، جناب آقای دکتر حسن محدثی، در خصوص موضوعی با عنوان «هایدگریسم اسلامی» در رسانۀ «مدرسۀ آزاد فکری»، که یکی از شرکت‌ های کسب‌وکار نوپا، لیکن کاملاً شناخته شده در حوزه فعالیت رسانه ای است، اشاراتی داشته باشم.
اشاره ای به تاریخچۀ بحث:

👍16❤2👎2

www.group-telegram.com/us/bijanabdolkarimi.com/14285

1.33K viewsedited  Aug 20 at 10:22

بی‌حقیقتی و بی‌اخلاقی، ترومای اجتماعی شبه‌کنشگران سیاسی و اجتماعی ما
(توضیحاتی در خصوص مناظرۀ اینجانب با دکتر حسن محدثی در خصوص هایدگریسم اسلامی)

✍️ بیژن عبدالکریمی
🗓️ 29 مردادماه 1404

تحولات بزرگ در حوزۀ تکنولوژی ‌های اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور رسانه‌ ها و شبکه‌ های اجتماعی تغییرات بسیار مهم و بنیادینی در زندگی و زیست ـ ‌جهان ما به وجود آورده است، لیکن به دلیل این که این تکنولوژی های جدید اطلاعاتی و ارتباطی، در ادامه علوم و تکنولوژی‌ های حاصل از انقلاب صنعتی اول در قرن نوزدهم و در بستر عقلانیت جدید و عقلانیت علمی و تکنولوژیک و این دومی بر بستر سوبژکتیویسم متافیزیکی جدید (سوبژکتیویسم دکارتی و کانتی) شکل گرفته است، این تکنولوژی‌ های اطلاعاتی و ارتباطی با وجودشناسی (انتولوژی)، معرفت‌شناسی (اپیستمولوژی)، انسانی‌شناسی (آنتروپولوژی) و روش‌شناسی (متدولوژی) خاصی نسبت دارند. به زبان ساده‌تر، رسانه‌ ها و شبکه ‌ها ی اجتماعی، به تبع فلسفه و متافیزیک دوران مدرن، صرفاً ابزار انتقال اطلاعات و آگاهی‌ هایی هستند که منطبق با فلسفه و متافیزیک دورۀ جدید باشند. به بیانی باز هم دقیق‌تر و قابل‌فهم ‌تر، این تکنولوژی‌ ها و رسانه‌ ها و شبکه‌ های اجتماعی حاصل از عقلانیت علمی و تکنولوژیک، که عموم روشنفکران و کنشگران سیاسی و اجتماعی ما، همچون اکثر توده‌ها، آنها را ابزار و بستری برای فعالیت‌ ها و کنشگری‌ های خود قرار داده‌اند، صرفاً می‌توانند نوع خاصی از «اطلاعات و آگاهی‌ ها» را که قابل تبدیل به زبان صفر ـ یک (Binary Language) است ترجمه کنند اما هیچ ‌گاه نمی‌توانند «خودآگاهی» و نوع خاصی از آگاهی را که مبتنی بر مبانی وجودشناسی، معرفت‌شناسی، انسان‌شناسی و روش شناسی دیگری، متمایز از تفکر متافیزیک غربی است، یعنی نوع خاصی از آگاهی را که آن را یونانیان «سوفیا»، افلاطون «آگاهی شاهانه»، هندی ها «ویدیا»، قرآن «حکمت»، هایدگر «حضور شاعرانه در جهان» و «اُنس با وجود»، کی یرکه گور «نحوه بودن اصیل» و ایرانیان «فرزانگی» می نامیدند، به زبان صفر ـ یک ترجمه کرده و آن را در رسانه ها و شبکه های اجتماعی انتقال دهند. این نوع آگاهی خاص، که در همه سنن نظری و فرهنگی ماقبل مدرن بر آن تکیه می شد و صرفاً در دوران مدرن و به واسطۀ سوبژۀ مدرن است که تا حدود زیادی از یادها رفته است، بنیاد ارزش های انسانی، بنیاد اخلاق و بنیاد معنایی وجودشناسانه در جهان بود. بی جهت نیست که ژان بودریار (1929ـ 2007)، جامعه شناس ـ فیلسوف معاصر فرانسوی، می گوید «شبکه یعنی انفجار بی معنایی (نیهیلیسم)». این نیهیلیسم همان چیزی است که خود را در روزگار ما به خوبی در میان بسیاری از شبه روشنفکران و شبه کنشگران سیاسی و اجتماعی ما ایرانیان نشان می دهد.
با این مقدمه خواستم به نحوی بسیار خلاصه و مجمل نشان دهم تکنولوژی ‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور شبکه ‌های رسانه ای جدید در کنار امکانات و وجوه بسیار مثبتی که برای زندگی بشر فراهم آورده اند از چه آفات عظیمی نیز رنج برده، به دلیل همان مبانی فلسفی و متافیزیکی خاص خود، که سرچشمه گرفته از سنت تفکر متافیزیکی، عقلانیت جدید و سوبژکتیویسم دوران مدرن است مصائب و مشکلات بسیاری نیز برای زندگی انسانی خلق کرده اند. توده‌ای شدن فرهنگ، صاحب رسانه شدن هر کس که فاقد کمترین تربیت فرهنگی و سیر و سلوک اخلاقی و معنوی است، رسانه گرایی (یعنی اصرار بر «دیده شدن» و معنای وجودی خویش را از پدیدار دیده شدن در رسانه ها و در فضاهای مجازی اخذ کردن»، طغیان احساسات، عواطف و غرایز و بازتاب آنها در فضاهای مجازی، بسط «فرد منتشر» (به تعبیر کی یرکه گور» و «داسمن/ Das man» (به تعبیر هایدگر)، یعنی سیطرۀ نحوۀ بودن غیر اصیل (inauthenticity) بر نحوۀ بودن اصیل (authenticity) یا به تعبیر نیچه سیطرۀ اخلاق رمه بر اخلاق آزادگان، دوقطبی ‌سازی های جوامع، سوء استفاده های امنیتی، پلیسی، نظامی و تبدیل استفاده از رسانه به عنوان ابزار نرم در کنار جنگ های خونین و ویران گر و نسل کش، و در کنار همه اینها و از همه مهم تر بسط نیهیلیسم غربی که خود را در بی حقیقتی و بی اخلاقی اکثر قریب به اتفاق قدرت های سیاسی و نیز بسیاری از روشنفکران و کنش گران سیاسی و اجتماعی نشان می دهد، بخشی از مسائل و بحران‌هایی است که تکنولوژی ‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطی و ظهور شبکه ‌های رسانه ای جدید برای جوامع ایجاد کرده اند.
بر اساس یک چنین چارچوب نظری و فلسفی و به منزله نشان دادن یک تجربه اجتماعی و رسانه ای است که خواهانم به مناظره‌ام با برادر عزیز و بزرگوارم، جناب آقای دکتر حسن محدثی، در خصوص موضوعی با عنوان «هایدگریسم اسلامی» در رسانۀ «مدرسۀ آزاد فکری»، که یکی از شرکت‌ های کسب‌وکار نوپا، لیکن کاملاً شناخته شده در حوزه فعالیت رسانه ای است، اشاراتی داشته باشم.
اشاره ای به تاریخچۀ بحث:

BY بیژن عبدالکریمی