این سطور را زمانی می‌نویسم که فارغ‌التحصیل شده‌ام، و روایتی که می‌خوانید مربوط به حدود یک‌سال پیش است.
این روایت، تجربه شخصی من از حضور در هیئت و دوری و بازگشت دوباره به آن است.
از میان تمام خاطرات دوران دانشجویی، هیچ چیز به اندازه‌ی تجربه‌ام در هیئت برایم اثرگذار نبوده است.
دروغ چرا، اولین روایت را خواندم و من هم دلم خواست تجربه‌ام را بنویسم؛ شاید خالی از لطف نباشد.
من همان دختر مذهبی‌ای بودم که هیچ‌یک از تشکل‌های اسلامی از دستش در امان نبود. از انجمن اسلامی گرفته تا بسیج و نهاد و هیئت، در همه‌جا حضور فعالی داشتم. پای ثابت هیئت‌های هفتگی بودم؛ پاتوقی برای ما دختران مذهبی که در کنار معنویت، محفل رفاقت و فعالیت‌های فرهنگی‌مان بود.
دختری بودم پر از سؤال و تردید که با مطالعه و حضور در جلسات مذهبی، در پی پاسخ به پرسش‌های ذهنش بود. از حق نگذریم، همین روحیه‌ی جست‌وجوگرانه در نهایت کار دستم داد. به خود مغرور شده بودم و فکر می‌کردم هیچ چیز نمی‌تواند مرا از مسیر ایمان و خدا دور کند.
فعالیت‌هایم روزبه‌روز بیشتر می‌شد و پیشرفت خوبی داشتم، تا اینکه نمی‌دانم از کجا، آرام‌آرام همه‌چیز تغییر کرد.
کم‌کم دوستان مذهبی‌ام از اطرافم رفتند، و جمع تازه‌ای پیدا کردم که طرز فکر متفاوتی داشتند. حرف‌ها و بحث‌هایمان بیشتر حول نگاه‌های فلسفی و فکری بود و همین باعث شد ذهنم پر از سؤال شود.
در ظاهر هنوز همان آدم بودم؛ چارچوب‌های اخلاقی و رفتاری‌ام را حفظ می‌کردم، اما درونم پر از تردید شده بود.
دوستان مذهبی‌ام اما این تغییرات را حس می‌کردند. دیدن من در جمع‌هایی متفاوت یا همراهی با دوستانی که طرز فکرشان با گذشته‌ام فرق داشت، باعث شده بود فاصله بگیرند. در این میان رفتارهای ناخوشایند قشر مذهبی، برخوردها، نگاه‌ها و قضاوت‌های ناگفته‌شان را حس می‌کردم، برخی رفتارهای متعصبانه و افراطی هم مزید بر علت شد و باعث شد فاصله‌ام از هیئت‌ها بیشتر شود.
روزگار سختی بود؛ پر از سردرگمی، خلأ، و آزمون‌های درونی. اما حالا که به عقب نگاه می‌کنم، می‌فهمم خداوند در تمام آن مدت کنارم بود؛ فقط اجازه داد خودم مسیر تاریکی را تجربه کنم تا حقیقت را بهتر بشناسم.
تا اینکه روزی انگار پرده‌ها کنار رفتند. دوباره حضور خدا را در زندگی‌ام احساس کردم. دوستان مذهبی‌ای که زمانی از من فاصله گرفته بودند، بی‌آنکه بدانم چرا، باز به سراغم آمدند و من هم بار دیگر به جلسات هیئت برگشتم.
آری، خدا بار دیگر دستم را گرفت و از باتلاقی بیرون کشید که غرور و خودباوری افراطی‌ام مسبب اصلی‌اش بود.
برادران و خواهران مذهبی!
اگر روزی در مسیرتان با کسی روبه‌رو شدید که از باور و مسیرش فاصله گرفته، از او روی برنگردانید. شاید همان فرد بیش از هر زمان به حضور و محبت شما نیاز داشته باشد.
گاهی یک نگاهِ مهربان یا تلنگر کوچک، می‌تواند نوری باشد برای نجات کسی از تاریکی درونش.

خلص و تمت.

🎥 به مناسبت ایام سوگواری شهادت حضرت فاطمه زهرا(س)، هیئت محبان دانشگاه خوارزمی دو محفل پرفیض برگزار کرد؛ مراسم هفتگی توسل در مزار شهدای گمنام و ویژه‌برنامه‌ی روضه در آستان مقدس امام‌زاده طاهر(ع).