نام کوچک‌شان آسمان بود

در روستای افشرد
باد همیشه با احترام عبور می‌کند،
انگار می‌داند
در این کوچه‌ها
قدم‌هایی بوده‌اند
که نقشه‌ی تاریخ را
با چکمه‌های خاکی‌شان ترسیم کرده‌اند.

مادر می‌گوید:
«یکی‌شان با لبخند می‌رفت سراغ دشمن
آن‌یکی با لبخند نقشه می‌کشید برای صلح»
و چای دم می‌کند
یکی برای حسن،
که با یک یا زهرا
میان خمپاره‌ها به افق پیوست،
و یکی برای محمد،
که با یک یا علی
بر قله‌ی فرماندهی ایستاد.

حسن، تیزبینِ شناسایی بود
جایی بین خاک و خون و بی‌سیم،
جایی در حوالی فکه
که دلش برای خرمشهر می‌تپید
و قلبش، برای ایران.

محمد، آرام و استوار
ستاره‌ای که در دل اتاق‌های بی‌پنجره
طرح می‌زد برای فردا،
و فردا را ساخت.

برادر بودند
نه فقط به خون،
که به ایمان،
به سکوت،
به رشادت،
و به نگاهی که
پیش از آنکه به دشمن بیفتد،
با خدا حسابش را کرده بود.

آن روز که محمد
در آتش حمله صهیونیست‌ها آسمانی شد،
تمام نقشه‌هایش
با مهر شهادت مهر شد؛
و آن شب که حسن
زیر آسمان فکه جان داد،
تمام بی‌سیم‌ها
برای همیشه
نام او را ضبط کردند.

دو برادر...
یکی ستون خاک
یکی سایه‌بان آسمان.

مادر، حالا می‌گوید:
هر شب، یک ستاره روشن می‌کنم
یکی برای حسن
که خاک را عاشقانه در آغوش کشید،
یکی برای محمد
که آسمان را با صلابت فتح کرد...

در دل این سرزمین
اگر هنوز پرچم ایستاده است
به‌خاطر گام‌های این شهدا است
که نام کوچک‌شان
آسمان بود
و نام کامل‌شان
ایران

و آنگاه که تاریخ،
بر پیشانی این دو ستاره دست کشید،
رهبر فرزانه‌ای انقلاب
از فراز قله‌های حکمت گفت:

«حسن باقری، آن نابغه‌ی جبهه‌ها بود؛
سربازی که در دو سال،
از خط مقدم،
تا رأس فرماندهی جهاد،
با ایمان و تدبیر
پرواز کرد.»

و درباره‌ی محمد گفت:
«سردار پرافتخار وطن،
که ستون ستاد کل شد
با آن فکر ژرف،
با آن قامت استوار،
و حال که با خون،
سند وفاداری‌اش را امضا کرده است،
نامش در سطر نخست اقتدار ایران
خواهد ماند.»

و اینچنین،
در میان دفتر تاریخ،
دو صفحه‌ی زرین
با مُهر رهبری
جاودانه شد؛
و مادر می‌دانست
که این دو نه‌فقط پسران او،
که فرزندان تمام ایران‌اند.