یکی از هزاران دلیلی که من عاشق هایمیم هستم:

فکر میکنم خیلی قراره از این نوع عکس ها بگیرم، چون به شدت عاشق نور پاییزم.

شایدم اشکال کار همینه، زیادی به همه چیز فکر میکنم.

رازش کم نیوردنه، یعنی اگه وسط راه گریه کردی، ترسیدی، غم مهمون قلبت شد، آسمون و زمین به جنگ هم رفتن، تاریکی نور و ازت گرفت بازم تو برو حتی اگه تنها قدمی که می بینی قدم بعدیت باشه.

اپیزود ششم از پادکست روزمرگی‌های یک روان‌درمانگر:
«تعارض شناخت و هیجان»

یعنی هیچی ارزش جنگیدن نداشت؟

دوباره و دوباره.

از نهنگ ها پرواز می‌کنند.

عاشق لحظاتی هستم ‌که زندگی فریاد میزنه: "به من برگرد."

وقتی به اون لحظه میرسی که با خودت میگی ارزشش رو نداشت، ورق برمیگرده و تاریخ جدیدی رقم میخوره.

گاهی اوقات هم داری در اشتباهی رو هل میدی، اون دری که پشتش جای امیدواری و مسیر درست فقط چاهی هست که تو رو توی خودش غرق میکنه، امیدت و ناامید میکنه و مسیر و اشتباه و بهت نشون میده، گاهی اوقات در اشتباه مسیر اشتباه فقط راهی هست که بهت اجازه نمیده حرکت کنی و تنها بهت راکد بودن و هدیه میده.

با هیچ‌ وردی لباس پرنسسی آبی رنگم ظاهر نشد. هیچ الف خونگی‌ای کارام رو انجام نداد. هیچ دعوت‌نامه‌ای برام نیومد. هیچ‌کدوم از حلقه‌ها وسوسه‌م نکرد. ولی عشقی رو احساس کردم که اگه ازم بپرسی: بعد از این همه مدت؟ میتونم بگم: “همیشه”