با درک و پذیرش اینکه می‌تونستم اون گلدون گوشه‌ی حیاط که ریشه‌اش داره خشک میشه باشم. مثلاً میشد یه کتاب خاک خورده‌ توی کتابخونه باشم که هیچکس انتخابش نمی‌کنه‌. امکان داشت، میوه‌ای باشم که برای همیشه از درختی چیده میشه. یا می‌تونستم وسیله‌ای باشم که تاریخ انقضاش رو به اتمامه، اما عده‌ای میگن این انتخاب من بوده که انسان باشم و به جهت انسان بودن، با رنج‌ها روبه‌رو بشم‌. شاید زیستن دشوار باشه، ولی خب این، باارزش‌ترین فرصتیه که در اختیار دارم.

این‌که بشنوی "باهم حلش می‌کنیم" واقعا زیباس. حتی اگه هیچی حل نشه، اون حسِ "تنهایی از پسش بر اومدن" رو ازت می‌دزده.

پر از پیچیدگی‌ شدم. لحظات سرد و تاریک شده. این واقعیت برام آزاردهنده‌، دلخراش و تلخه. تمام موقعیت‌ها پر از ابهامه، پر از سوالات بی‌جواب. گاهی دوست دارم دست زمان رو بگیرم و جلو برم. و گاهی فکر می‌کنم شاید همین لحظات رو باید زندگی کنم و سخت نگیرم.

تو که از روی ظاهرم نمی‌فهمی٫ ولی من هر روز توی جنگم.

خودت رو لایق این بدون که بتونی بازی رو برای خودت عوض کنی.

دیگه تقریبا بهم ثابت شده، وایب اولیه‌ای که آدم‌ها میدن‌ حقیقته.

دلیل‌های خوشحالی‌م یکی یکی کم شدن و این واقعا ناراحت کننده‌اس.

ترکیب باد و نور خورشید برام حکم کافئین داره.

می‌دونی چیه؟ جدیداً خیلی کمتر از قبل می‌تونم سازش کنم، با بعضی رفتارها کنار بیام، بعضی حرف‌ها رو نادیده بگیرم و نسبت به خیلی چیزها بی‌تفاوت بمونم.

میدونی من فکر می‌کنم علت استپ یا استارت نزدن خیلی از ما اینه که فکر می‌کنیم دیگه دیر شده و تقریبا هرچند سال یکبار بعد می‌فهمیم که دیر نبود. و انرژی ما جهت سرکوب این احساس به هدر می‌رفته تا ساختن اونچه که در قلب و ذهنمون می‌گذره. آیا واقعا کافی نیست بیش از حد این موضوع رو تو ذهن خودمون کش ندیم؟ میدونم این از اون احساس‌هاست که وقتی پیش بیاد انسان رو تا قعر تاریکی می‌کشونه و دلسردکننده‌ترین ورژن خودت رو میبینی. فکر می‌کنم این احساس بیشتر از مقایسه می‌تونه منشا بگیره. از اهمیت دادن به کلیات زندگی دیگران که ما جزئیاتی ازش نمی‌دونیم.
بیا فکر نکنیم دیره و داستان خودمون رو بنویسم.
می‌خوام بهت بگم هیچ‌وقت دیر نیست لطفا از من بپذیر.