Узнясенне Гасподняе: Свята Неба і Надзеі

У 2025 г. хрысціяне адзначаюць свята Узнясення Гасподняга ў адзін дзень — 29 мая. Гэта адно з дванаццаці найважнейшых (двунадзясятых) святаў у царкоўным календары, якое мае глыбокі сімвалічны і дагматычны сэнс.

Узнясенне Гасподняе заўсёды святкуецца на саракавы дзень пасля Вялікадня. Паводле кнігі Дзеянняў святых Апосталаў, пасля Свайго Уваскрасення Ісус Хрыстос на працягу сарака дзён з'яўляўся сваім вучням, навучаючы іх і ўмацоўваючы іх веру. На саракавы дзень Ён сабраў апосталаў на гары Елеонскай каля Ерусаліма, блаславіў іх і на іх вачах узнёсся на неба.

Гэта падзея мае некалькі ключавых значэнняў для хрысціян:

Завяршэнне зямнога служэння Хрыста: Узнясенне стала лагічным завяршэннем зямной місіі Збавіцеля. Яно пацвердзіла, што Ісус, прайшоўшы праз пакуты, смерць і ўваскрасенне, вярнуўся да Бога Айца як Пераможца над смерцю і пеклам.

Адкрыццё шляху на неба: Узнясеннем Хрыстос у Сваёй чалавечай прыродзе адкрыў для ўсяго чалавецтва шлях на неба, у Валадарства Нябеснае. Гэта свята дае вернікам надзею на будучае ўваскрасенне і вечнае жыццё з Богам.

Абяцанне Святога Духа: Перад сваім узнясеннем Ісус абяцаў вучням, што пашле ім Суцяшальніка — Духа Святога. Гэтае абяцанне спаўняецца праз дзесяць дзён, у свята Пяцідзясятніцы (Сёмухі), калі Святы Дух сыходзіць на апосталаў.

Узнясенне (або, як часам кажуць, "Ушэсце") завяршае саракадзённы велікодны перыяд. З гэтага дня ў храмах перастаюць вітацца словамі "Хрыстос уваскрос!", што было абавязковым з першага дня Вялікадня.

На Узнясенне, як і на іншыя вялікія святы, вернікі павінны наведаць урачыстае богаслужэнне ў царкве. Цяжкую працу ў гэты дзень стараюцца не выконваць.

Свята Узнясення Гасподняга — гэта час радасці, духоўнага асэнсавання і надзеі, які нагадвае вернікам пра веліч Божай любові і пра высокае прызначэнне чалавека.

Трапар сьвята (тон 4). Узнёсся Ты ў славе, Хрысце Божа наш, узрадаваўшы вучняў Тваіх абяцаннем Святога Духа, і ўмацаваўшы іх Тваім блаславеннем, бо Ты – Сын Божы, Збавіцель свету.

Кандак (тон 6). Споўніўшы справу нашага збаўлення і з'яднаўшы зямное з нябесным, Ты ўзнёсся ў славе, Хрысце Божа наш, не адлучыўшыся ад нас, але неразлучна прабываючы з намі і кажучы тым, што любяць Цябе: «Я з вамі, і ніхто не зможа нічога супраць вас».

🌟 Свята Узнясення Гасподняга 🌟

🌿 "Мужы Галілейскія! што вы стаіце і глядзіце на неба? Гэты Ісус прыйдзе такім жа чынам, як вы бачылі Яго, узыходзячым на неба".

🌟 Узнясенне Ісуса Хрыста на неба адносіцца да знамянальных падзей свяшчэннай гісторыі. Пасля яго бачная зямная прысутнасць Хрыста саступае месца Яго нябачнаму знаходжанню ў Царкве.

🌟 Хрыстос праслаўлены, Які знаходзіцца з Богам, адначасова знаходзіцца з намі "ва ўсе дні". Ён знаходзіцца ў Царкве Сваёй, а праз яе - у свеце і для свету. У гэты дзень Царква пачынае чаканне Зыходу Святога Духа.

🌟 У Джона Дона, англійскага паэта метафізічнай школы, ёсць верш "A Valediction Forbidding mourning" – "Развітанне, якое забараняе сум". Назва верша цудоўна перадае настрой свята Ушэсця.

🌟 Хрыстос адышоў, але Царква не смуткуе.🌟

Епархиальный епископ или старший настоятель только по очень веской причине, даже и тайной, может отказать во вступлении в пресвитерат подчиненному ему диакону, предназначаемому к пресвитерату; при этом остаётся в силе возможность подать обжалование по нормам права.

Кан. 755. (ККВЦ)

На фото отец Роберт-Иосиф Тамушанский, священник Белорусской Греко-Католической Церкви, принявший Священное Рукоположение после многих лет пребывания в монашестве.

Завяршылася епархіяльная стадыя беатыфікацыі расійскіх навамучанікаў

23 мая 2025 г. у саборы Успення Найсвяцейшай Багародзіцы ў Санкт-Пецярбургу адбылося афіцыйнае закрыццё епархіяльнай стадыі працэсу беатыфікацыі біскупа Антонія Малецкага і дзевяці паплечнікаў – каталіцкіх навамучанікаў Расіі ХХ стагоддзя, сярод якіх вернікі лацінскага і ўсходняга абрадаў, у т. л. з Беларусі.

У Ватыкан адпраўлены дакументы і сведчанні аб жыцці і пакутніцкай смерці біскупа Антонія Малецкага, прэлата Канстанціна Будкевіча, святароў Яна Трайго, Паўла Хоміча, Францыска Будрыса, Антонія Чарвінскага, Епіфанія Акулава, Патапія Емяльянава, а таксама манахіні Марыі Абрыкосавай і міранкі Камілы Крушальніцкай.

З большай падрабязнай інфармацыяй пра Слугаў Божых можна даведацца на сайце http://catholicmartyrs.org

 Новы народ. Ап 7, 9. 14 –17

Чарговае разважанне а. Андрэя Крата для газеты “Слова Жыцця”. Напэўна ў кожную эпоху былі такія палітычныя дзеячы, што імкнуліся аб’яднаць розныя народы. Да нядаўняга часу
The post Новы народ. Ап 7, 9. 14 –17 first appeared on ГРЭКА-КАТАЛІЦКАЯ ПАРАФІЯ МАЦІ БОЖАЕ ФАЦІМСКАЙ У ГРОДНЕ.

https://facimskaja.by/galounaya/novy-narod-ap-7-9-14-17.html

31 мая 1928 г. а. Фабіян Абрантовіч быў прызначаны Апостальскім Экзархам для католікаў усходняга абраду ў Кітаі з цэнтрам у Харбіне. Рашэнне было прынята Папам Рымскім Піем XI і аформлена праз Кангрэгацыю па справах Усходніх Цэркваў.

Важна разумець, што грэка-каталіцкая супольнасць у Харбіне не існавала гістарычна, а сфармавалася ў выніку падзей пачатку XX ст.

Харбін — "рускі горад" у Кітаі: Горад Харбін быў заснаваны рускімі ў 1898 г. як цэнтр будаўніцтва Кітайска-Усходняй чыгункі (КУЧ). Ён хутка ператварыўся ў буйны эканамічны і культурны цэнтр з пераважна рускім насельніцтвам.

Хваля эміграцыі пасля рэвалюцыі 1917 г.: Пасля бальшавіцкага перавароту і Грамадзянскай вайны ў Расіі дзясяткі тысяч "белых" эмігрантаў (афіцэраў, інтэлігенцыі, духавенства, казакоў), якія ратаваліся ад бальшавіцкага рэжыму, аселі ў Харбіне і Маньчжурыі. Гэта былі пераважна праваслаўныя вернікі.

Духоўны крызіс і пошук альтэрнатывы: Сярод рускай эміграцыі існавала пэўнае расчараванне ў афіцыйнай Праваслаўнай Царкве. Маскоўскі Патрыярхат апынуўся пад жорсткім кантролем савецкай улады, што выклікала недавер. Частка інтэлігенцыі і вернікаў пачала шукаць духоўную апору па-за межамі падкантрольнай бальшавікам царкоўнай структуры.

"Неаўніяцкі рух": У гэтых умовах Ватыкан убачыў магчымасць для місіі сярод рускіх. Ідэя заключалася не ў тым, каб перавесці іх у лацінскі абрад, а ў тым, каб яны далучыліся да Каталіцкай Царквы, захаваўшы пры гэтым свой звыклы візантыйскі абрад, мову і традыцыі. Гэта і ёсць сутнасць "неауніі".

Такім чынам, грэка-каталіцкая супольнасць у Харбіне — гэта не гістарычная дыяспара, а новаўтвораная супольнасць рускіх эмігрантаў, якія перайшлі ў каталіцтва візантыйскага абраду ўжо пасля эміграцыі ў Кітай.

Фабіян Абрантовіч быў ідэальным кандыдатам на гэтую пасаду па цэлым шэрагу прычын.

Паходжанне і культурная блізкасць: Ён быў беларусам, славянінам. Для рускіх эмігрантаў ён не быў "чужынцам" — палякам ці немцам, што магло б выклікаць гістарычную варожасць. Ён выдатна валодаў рускай мовай, разумеў славянскую душу і менталітэт.

Выбітная адукацыя: Абрантовіч быў адным з самых адукаваных святароў свайго часу. Ён меў доктарскія ступені па філасофіі і тэалогіі, быў прафесарам духоўнай семінарыі. Гэта рабіла яго аўтарытэтнай фігурай для адукаванай эмігранцкай інтэлігенцыі.

Досвед працы ва ўсходнім абрадзе: Да прызначэння ў Харбін а. Фабіян ужо актыўна працаваў у "неаўнійным" руху на тэрыторыі тагачаснай Заходняй Беларусі (у складзе Польшчы). Ён быў адным з лідараў гэтай справы, ведаў яе спецыфіку і праблемы.

Прыналежнасць да Кангрэгацыі марыянаў (MIC): Кангрэгацыя марыянаў, да якой належаў Абрантовіч, была адным з галоўных рухавікоў місіі сярод усходніх хрысціян. Інстытут меў спецыяльна падрыхтаваных святароў і рэсурсы для такой складанай працы.

Асабістыя якасці: Сучаснікі апісвалі яго як чалавека глыбокай веры, неверагоднай энергіі, выдатнага арганізатара і дыпламата. Гэтыя якасці былі неабходныя для кіравання місіяй у складаных палітычных умовах на чу

 жой тэрыторыі.

Прыбыўшы ў Харбін у канцы 1928 г., а. Фабіян разгарнуў актыўную дзейнасць.

Ліцэй Святога Мікалая: Галоўным цэнтрам місіі стаў мужчынскі ліцэй, які даваў выдатную адукацыю дзецям эмігрантаў. Пры ліцэі існаваў інтэрнат і капліца, дзе вяліся набажэнствы ва ўсходнім абрадзе.

Выдавецкая дзейнасць: Экзархат выдаваў газету "Католический вестник", рэлігійную літаратуру і малітоўнікі на рускай мове.

Прыцягненне кадраў: Абрантовіч запрасіў у Харбін іншых святароў-марыянаў і жаночыя манаскія ордэны для працы ў школах і парафіях.

Трагічны фінал

Місія ў Харбіне была ўнікальным, але кароткім эксперыментам. У 1939 г., падчас паездкі ў Рым, а. Фабіян Абрантовіч заехаў наведаць сваякоў у Заходняй Беларусі, якая неўзабаве была занята савецкімі войскамі. Яго арыштаваў НКУС. Пасля допытаў і катаванняў ён памёр у маскоўскай Бутырскай турме ў 1946 г. У 2003 г. у Каталіцкай Царкве пачаўся яго беатыфікацыйны працэс як мучаніка за веру.

Сама ж місія ў Харбіне паступова згасла пасля ўсталявання камуністычнай улады ў Кітаі ў 1949 г.

Вялікая Вячэрня на нядзелю Сьвятых Айцоў І сусьветнага сабора, 1 чэрвеня

http://cssr.by/2019-03-04-08-41-21/chasaslou/181-vyachernya-ajcou-1-saboru.html

🎙У новым выпуску перадачы “Хрысціянства і беларуская літаратура” айцец Андрэй Крот працягвае разгляд апавяданняў Адама Бабарэкі — савецкага пісьменніка і літаратурнага крытыка, які ў 1920-я гады апісваў рэлігійнае жыццё беларускай вёскі з выразна крытычным поглядам. Сёння ў цэнтры ўвагі — апавяданне “Трынаццатае чысло!”, дзе аўтар востра і саркастычна малюе вобраз святара, для якога духоўнае служэнне ператвараецца ў сродак звычайнага заробку.

📚 Бабарэка стварае гратэскавую карціну пахавання, дзе малітвы і казанні гучаць як прыкрыццё для сквапнасці, а любая дэталь — нават выбар паміж вяроўкай і палатном для спуску труны — набывае сімвалічнае значэнне. Айцец Андрэй не толькі аналізуе мастацкія прыёмы пісьменніка, але і запрашае слухачоў паразважаць над тым, як рэлігія можа быць знявечаная праз бездухоўнасць і карыслівасць.