یادمان شاهنامه پژوه | ابوالفضل خطیبی

یادم می‌آید که در دوران جوانی چه شور و شوقی برای درس و بحث و نوشتن مقاله داشتیم، ولی امروزه متاسفانه آن شور وشوق را در میان جوانان کمتر می‌بینم، دانشجویان با من پایان‌نامه می‌گیرند یا پرسشی درباره شاهنامه دارند به من مراجعه می‌کنند، آشکارا می‌بینم که کمتر رغبت و شور و شوق فراگیری ندارند و در کار پژوهش جدی نیستند. من در درجه نخست از استادان زبان فارسی گلایه دارم که بیشتر آن‌ها در جایگاه واقعی خود قرار ندارند و نه تنها هیچ شوری برای فراگیری دانشجویان برنمی‌انگیزند که خود به تمام معنا استعدادکُش نیز هستند. بیشتر آن‌ها اگر مراتب ترقی را طی کرده‌اند و مرتبه گرفته‌اند با مقالات گاه بی‌محتوای دانشجویان گرفته‌اند. می‌گویند: مشکلات مالی کمر آن‌ها را خم کرده است. می‌گویم: هریک از ما مگر پیش از ورود به این رشته نمی‌دانستیم زندگی سختی خواهیم داشت، پس دیگر بهانه برای چیست؟! ما هم در اوان جوانی که وارد کارهای پژوهشی شدیم، حقوق آن‌چنانی دریافت نمی‌کردیم و همیشه هشتمان گرو نُه‌مان بود، ولی من و بسیاری از هم‌نسلان و همکارانم با سختی‌ها می‌ساختیم و پژوهش‌های جدی را ادامه می‌دادیم. البته بعضی وقت‌ها اتفاق می‌افتد که به دانشجویی برخورد می‌کنم که هوش سرشار و انگیزه‌های خوبی برای فراگیری ادبیات دارد و البته با دیدن این افراد به آینده امیدوار می‌شوم، ولی در مجموع، من آینده را برای رشته ادبیات فارسی خیلی خوب نمی‌بینم. حالا چرا این اتفاق افتاده؟ شاید یکی از این علت‌ها تحولات اجتماعی باشد، مثلا رونق شبکه‌های اجتماعی مجازی، که می‌تواند هم مضر و هم مفید باشد. البته من شبکه‌های اجتماعی را در کل مثبت ارزیابی می‌کنم و اگر می‌بینیم تحقیق و پژوهش جدی کم شده است، باید علت آن را در جاهای دیگری جست‌وجو کرد. البته که در این میان مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را به هیچ‌وجه نمی‌توانیم نادیده بگیریم.


@khatibi_shahnameh

#ابوالفضل_خطیبی

❤1

www.group-telegram.com/us/khatibi_shahnameh.com/9

2.37K viewsDec 23, 2024 at 12:06

یادم می‌آید که در دوران جوانی چه شور و شوقی برای درس و بحث و نوشتن مقاله داشتیم، ولی امروزه متاسفانه آن شور وشوق را در میان جوانان کمتر می‌بینم، دانشجویان با من پایان‌نامه می‌گیرند یا پرسشی درباره شاهنامه دارند به من مراجعه می‌کنند، آشکارا می‌بینم که کمتر رغبت و شور و شوق فراگیری ندارند و در کار پژوهش جدی نیستند. من در درجه نخست از استادان زبان فارسی گلایه دارم که بیشتر آن‌ها در جایگاه واقعی خود قرار ندارند و نه تنها هیچ شوری برای فراگیری دانشجویان برنمی‌انگیزند که خود به تمام معنا استعدادکُش نیز هستند. بیشتر آن‌ها اگر مراتب ترقی را طی کرده‌اند و مرتبه گرفته‌اند با مقالات گاه بی‌محتوای دانشجویان گرفته‌اند. می‌گویند: مشکلات مالی کمر آن‌ها را خم کرده است. می‌گویم: هریک از ما مگر پیش از ورود به این رشته نمی‌دانستیم زندگی سختی خواهیم داشت، پس دیگر بهانه برای چیست؟! ما هم در اوان جوانی که وارد کارهای پژوهشی شدیم، حقوق آن‌چنانی دریافت نمی‌کردیم و همیشه هشتمان گرو نُه‌مان بود، ولی من و بسیاری از هم‌نسلان و همکارانم با سختی‌ها می‌ساختیم و پژوهش‌های جدی را ادامه می‌دادیم. البته بعضی وقت‌ها اتفاق می‌افتد که به دانشجویی برخورد می‌کنم که هوش سرشار و انگیزه‌های خوبی برای فراگیری ادبیات دارد و البته با دیدن این افراد به آینده امیدوار می‌شوم، ولی در مجموع، من آینده را برای رشته ادبیات فارسی خیلی خوب نمی‌بینم. حالا چرا این اتفاق افتاده؟ شاید یکی از این علت‌ها تحولات اجتماعی باشد، مثلا رونق شبکه‌های اجتماعی مجازی، که می‌تواند هم مضر و هم مفید باشد. البته من شبکه‌های اجتماعی را در کل مثبت ارزیابی می‌کنم و اگر می‌بینیم تحقیق و پژوهش جدی کم شده است، باید علت آن را در جاهای دیگری جست‌وجو کرد. البته که در این میان مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را به هیچ‌وجه نمی‌توانیم نادیده بگیریم.


@khatibi_shahnameh

#ابوالفضل_خطیبی

BY یادمان شاهنامه پژوه | ابوالفضل خطیبی