مهرزاد دانش

اما شاید در این میان، مهم‌ترین مؤلفه بهره‌گیری از ایماژ‌های شاعرنه است. ایماژ به عنصر تصویری یا ذهنی اشاره دارد که از طریق کلمات، نماد‌ها یا تصاویر بصری، احساسی عمیق، مفهومی خاص یا تجربه‌ای حسی را منتقل می‌کند. ایماژ در شعر به استفاده از زبان برای خلق تصاویر ذهنی زنده و ملموس گفته می‌شود که خواننده را به تجربه‌ای حسی یا عاطفی دعوت می‌کند. مثلاً در شعر حافظ، توصیف «زلف پریشان» تصویری بصری و عاطفی از زیبایی و آشفتگی خلق می‌کند. ایماژ در شعر اغلب با تشبیه، استعاره و نمادگرایی ساخته می‌شود و هدف آن برانگیختن تخیل و احساسات مخاطب است. در سینما هم ایماژ به تصاویر بصری روی پرده اشاره دارد که داستان، احساسات یا مفاهیم را منتقل می‌کنند. این تصاویر می‌توانند از طریق ترکیب‌بندی قاب، نورپردازی، رنگ، حرکت دوربین یا نماد‌های بصری خلق شوند. مثلاً در فیلم‌های تارکوفسکی، تصاویر آرام و تأمل‌برانگیز مثل آب و آینه، ایماژ‌هایی فلسفی و شاعرانه‌اند که مفاهیمی عمیق درباره وجود و زمان منتقل می‌کنند. یک سینماگر هر چقدر با شعر مأنوس‌تر باشد، پتانسیل به کارگیری ایماژ‌های شاعرانه هم در اثرش بیشتر می‌شود. کارگردانانی مانند آندری تارکوفسکی، ترنس مالیک، وونگ کار-وای و عباس کیارستمی نمونه‌هایی از فیلم‌سازانی هستند که به سینمای شاعرانه گرایش دارند. این نوع سینما بیننده را دعوت می‌کند تا در کنار دنبال کردن یک داستان، در تجربه‌ای حسی و ذهنی هم غرق شود؛ درست مثل حسی که از نجواهای شاعرانه به دست می‌آید.


*چاپ‌شده در روزنامه سازندگی، 20 اردیبهشت 1404

www.group-telegram.com/us/mehnesh.com/2532

403 viewsMEHRZAD DANESH, May 12 at 07:17

اما شاید در این میان، مهم‌ترین مؤلفه بهره‌گیری از ایماژ‌های شاعرنه است. ایماژ به عنصر تصویری یا ذهنی اشاره دارد که از طریق کلمات، نماد‌ها یا تصاویر بصری، احساسی عمیق، مفهومی خاص یا تجربه‌ای حسی را منتقل می‌کند. ایماژ در شعر به استفاده از زبان برای خلق تصاویر ذهنی زنده و ملموس گفته می‌شود که خواننده را به تجربه‌ای حسی یا عاطفی دعوت می‌کند. مثلاً در شعر حافظ، توصیف «زلف پریشان» تصویری بصری و عاطفی از زیبایی و آشفتگی خلق می‌کند. ایماژ در شعر اغلب با تشبیه، استعاره و نمادگرایی ساخته می‌شود و هدف آن برانگیختن تخیل و احساسات مخاطب است. در سینما هم ایماژ به تصاویر بصری روی پرده اشاره دارد که داستان، احساسات یا مفاهیم را منتقل می‌کنند. این تصاویر می‌توانند از طریق ترکیب‌بندی قاب، نورپردازی، رنگ، حرکت دوربین یا نماد‌های بصری خلق شوند. مثلاً در فیلم‌های تارکوفسکی، تصاویر آرام و تأمل‌برانگیز مثل آب و آینه، ایماژ‌هایی فلسفی و شاعرانه‌اند که مفاهیمی عمیق درباره وجود و زمان منتقل می‌کنند. یک سینماگر هر چقدر با شعر مأنوس‌تر باشد، پتانسیل به کارگیری ایماژ‌های شاعرانه هم در اثرش بیشتر می‌شود. کارگردانانی مانند آندری تارکوفسکی، ترنس مالیک، وونگ کار-وای و عباس کیارستمی نمونه‌هایی از فیلم‌سازانی هستند که به سینمای شاعرانه گرایش دارند. این نوع سینما بیننده را دعوت می‌کند تا در کنار دنبال کردن یک داستان، در تجربه‌ای حسی و ذهنی هم غرق شود؛ درست مثل حسی که از نجواهای شاعرانه به دست می‌آید.


*چاپ‌شده در روزنامه سازندگی، 20 اردیبهشت 1404

BY مهرزاد دانش