"𝑫𝒓𝒆𝒂𝒎𝒊𝒏𝒈" 𝒃𝒚 𝑹𝒐𝒃𝒆𝒓𝒕 𝑭𝒐𝒘𝒍𝒆𝒓

• #Painting
• @CinemaJabe

• #Music
• @CinemaJabe

در تاریخ سینمای آمریکا، نام‌هایی چون بیلی وایلدر یا وودی آلن همیشه با طنز هوشمندانه گره خورده‌اند؛ اما در میان این چهره‌های مردانه، الین می حضوری متفاوت و خاموشی دارد؛ زنی که نه تنها یکی از اولین فیلمسازان زن جریان اصلی در هالیوود بود، بلکه درک تازه‌ای از طنز، جنسیت و انسانیت به سینما آورد. در دهه‌ی ۱۹۷۰میلادی، وقتی موج نوی آمریکا در اوج بود و فیلمسازان جوان به سراغ تجربه‌گرایی و ضدقهرمانان می‌رفتند، الین می با نگاهی زنانه و تیزبین، وارد شد. آثار او همگی روایت‌هایی از شکست، خودفریبی و بی‌ثباتی اخلاقی بودند؛ اما درونمایه‌ای مشترک داشتند: طنز به‌عنوان ابزار شناخت انسان.
[تصویری از پشت صحنه‌ی فیلم «میکی و نیکی»]

• @CinemaJabe

پایان استادانه‌ی فیلم «پدرخوانده» ساخته‌ی فرانسیس فورد کاپولا بدون آن نگاه پایانی دایان کیتن، تاثیری که اکنون بر روی بیننده می‌گذاشت را نمی‌داشت. در آن لحظه، او درمی‌یابد با چه کسی ازدواج کرده، زندگی‌اش به چه چیزی تبدیل خواهد شد، و چه فساد و تباهی‌ای پشت آن درِ بسته پنهان است؛ همه‌ی این‌ها تنها در یک نگاه منتقل می‌شود. یکی از بزرگ‌ترین سکانس‌ها در تاریخ سینما.

• #Scene
• @CinemJabe

"𝑴𝒐𝒓𝒏𝒊𝒏𝒈 𝒐𝒏 𝒕𝒉𝒆 𝑺𝒆𝒊𝒏𝒆 𝒂𝒕 𝑮𝒊𝒗𝒆𝒓𝒏𝒚" 𝒃𝒚 𝑪𝒍𝒂𝒖𝒅𝒆 𝑴𝒐𝒏𝒆𝒕

• #Painting
• @CinemaJabe

• #Music
• @CinemaJabe

در سالروز قتل داریوش مهرجویی، حال ناصر تقوایی، یکی دیگر از سینماگران مولف سینمای ایران هم از دنیا رفت. آخرین فیلم بلند تقوایی «کاغذ بی‌خط» (۱۳۸۰) بود. او گفته بود: «تا وقتی که سانسور این‌گونه عمل می‌کند، کار نمی‌کنم، فیلمی نمی‌سازم و کتابی چاپ نمی‌کنم».

• @CinemaJabe

فیلم‌های ناصر تقوایی چه پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب، درگیر سانسورهای فراوانی بودند. او در مصاحبه‌ای با احمد طالبی‌نژاد که در کتاب «موج نو یا سینمای ایران چگونه دگرگون شد» آمده، درباره‌ی ماجرای جالب اکران نخستین فیلمش یعنی «آرامش در حضور دیگران» توضیح می‌دهد:

غفاری [کارگردان] می‌خواست فیلم را در جشن هنر شیراز نمایش دهد بلکه گشایشی حاصل شود. روزی که قرار بود فیلم به نمایش درآید باعجله آمد و گفت یک نفر از ساواک قرار است بیاید و فیلم را قبل از نمایش عمومی ببیند. غفاری گفت: «برو کنار آن مامور بنشین و جاهایی از فیلم که حساس است سرِ او را گرم کن.» خیلی سخت بود. من اصولاً اهل خوش‌وبش و نان‌ قرض‌ دادن نیستم، حتا درمورد منتقدان. اعتقاد دارم اگر کاری ارزش داشته باشد، مردم خودشان آن را حفظ خواهند کرد. به‌هرحال، فیلم شروع شد، دیدم مجذوب شده و من هم یک کلام حرف نزدم. حتا در صحنه‌های خطرناک، هر دو ساکت بودیم. فیلم که تمام شد، برخاست، با من دست داد و تبریک گفت و اضافه کرد که «این اولین فیلمی‌ست که درباره‌ی حرفه‌ی ما ساخته شده است.»

• @CinemaJabe

"𝑺𝒑𝒓𝒊𝒏𝒈 𝑫𝒂𝒏𝒄𝒆" 𝒃𝒚 𝑴𝒂𝒙𝒊𝒎𝒊𝒍𝒊𝒂𝒏 𝑳𝒆𝒏𝒛

• #Painting
• @CinemaJabe

• #Music
• @CinemaJabe

دیشب یکی دیگر از صداهای جاودانه‌ی نسل طلایی دوبله‌ی فارسی از دنیا رفت. سعید مظفری، که گوینده‌ی ثابت بازیگرانی همچون برد پیت، کلینت ایستوود، جکی چان و هزاران بازیگر دیگر بود در ۲۲ مهرماه درگذشت.

• @CinemaJabe

در سینمای برادران کوئن، تقدیر یک قدم جلوتر از قهرمان حرکت می‌کند. خشونت آثار این دو تصادفی نیست، ناگزیر است. خشونت در فیلم‌های آن‌ها نه از نفرت می‌آید و نه از انتخاب؛ بلکه از ذات جهان سرچشمه می‌گیرد. آن‌ها جهان را مثل بازی‌ای طراحی می‌کنند که انسان هیچ‌وقت برنده‌اش نیست و انسان‌ها فقط درون این چرخه‌‌ی ناگزیری دست‌وپا می‌زنند و همین آگاهی تلخ است که سینمای آن‌ها را تا این اندازه ماندگار کرده.

• @CinemaJabe

"𝑷𝒓𝒊𝒏𝒄𝒆𝒔𝒔 𝑻𝒂𝒓𝒂𝒌𝒂𝒏𝒐𝒗𝒂" 𝒃𝒚 𝑲𝒐𝒏𝒔𝒕𝒂𝒏𝒕𝒊𝒏 𝑭𝒍𝒂𝒗𝒊𝒕𝒔𝒌𝒚

• #Painting
• @CinemaJabe

• #Music
• @CinemaJabe

«رویاها» ساخته‌ی داگ یوهان هاگراد، از سینمای نروژ، همان‌ چیزی‌ست که ما از سینمای معناپردازِ اروپا انتظار داریم. این فیلم که در آخرین جشنواره‌ی فیلم برلین برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلم شد، قسمت سوم از سه‌گانه‌ی «سکس، عشق، رویا» است که به پیچیدگی روابط انسانی، تمایلات جنسی و هنجارهای اجتماعی می‌پردازد. داستان فیلم یک دختر نوجوان به‌نام یوهانه را دنبال می‌کند که در دوران پرطلاطم نوجوانی خود، احساساتی را نسبت به معلمِ زن خود تجربه می‌کند. او در تلاش برای به تصویر کشیدن این اولین عشق، تجربیات خود را با صداقت روی کاغذ می‌ریزد و ما در تمام طول فیلم، داستان یوهانه را که خود او روایت می‌کند می‌شنویم. همین تمهید باعث می‌شود بیننده از همان نخست وارد ذهن آرام و درعین حال متلاطم یوهانه شود. «رویاها» درامی آرام و ساده است که در عین سادگی، راه را بر ذهن بیننده‌اش پیدا می‌کند.

• #Suggestion
• @CinemaJabe

• «استاکر» در ظاهر، درباره‌ی سه مرد است، خودِ استاکر، یک نویسنده و یک دانشمند، که به ناحیه‌ای ممنوعه به نام «منطقه» می‌روند؛ جایی مرموز که گفته می‌شود اتاقی در آن وجود دارد که عمیق‌ترین آرزوی هر فرد را برآورده می‌کند. اما تارکوفسکی از این فرض ساده برای کاوش در معنای ایمان، حقیقت، آرزو و ماهیت انسان بهره می‌گیرد.

• استاکر، راهنما و واسطه‌ی ورود به این جهان درونی‌ست، انسانی که با وجود ضعف و فقر، نیرویی معنوی دارد و در جهانی ویران‌شده از علم و شکاکیت، هنوز به امکان رستگاری باور دارد. در مقابل، نویسنده و دانشمند نمایندگان عقل و شک هستند؛ یکی از بی‌معنایی خلاقیت می‌گوید، دیگری از اخلاق علم، و هر دو از ایمان تهی‌اند.

• «استاکر» سفری‌ست از شک به ایمان، از منطق به حس، و از جهان بیرونی به درون انسان. فیلم تارکوفسکی دعوتی‌ست به تأمل در این پرسش بنیادین: در جهانی بی‌قطعیت و پر از زوال، آیا هنوز می‌توان به چیزی ایمان داشت؟

• #Facts
• @CinemaJabe

"𝑴𝒆𝒎𝒐𝒓𝒊𝒆𝒔 𝒐𝒇 𝑩𝒓𝒂𝒃𝒂𝒏𝒕" 𝒃𝒚 𝑽𝒊𝒏𝒄𝒆𝒏𝒕 𝒗𝒂𝒏 𝑮𝒐𝒈𝒉

• #Painting
• @CinemaJabe

• #Music
• @CinemaJabe