در هرات بر پشت سه چرخه‌ها، این جمله را می‌نویسند: «احترام به همه، اعتماد به هیچ‌کس»، گویی حکایتی تلخ از دل روابط انسانی و اجتماعی در حال شکل‌گیری است. این جمله، به نوعی، حکایت دارد از زخم‌های که از هم‌نوعان مان برای ما رسیده.

احترام، نیکوكاری است که می‌توان آن را همچون ستاره‌ای در آسمان روابط انسانی دید؛ ستاره‌ای که به زندگی ما نور می‌افکند. اما عدم اعتماد، سایه‌ای سنگین است که بر این ستاره می‌افتد.
ما به عنوان انسان‌، نیاز داریم تا در کنار احترام به یکدیگر، فضایی برای اعتماد فراهم کنیم.

مه فکر می‌کنم که احترام بدون اعتماد، خودش بی‌احترامی را می‌رساند.

مدتی پیش در صحرا قدم می‌زدم که محمد‌گل (او را «أجی» صدا می‌‌زنند) را دیدم. هر بار که با او روبه‌رو شوم، با هم گپ‌وگفتی داریم. او مردی‌ست که دیوانه‌اش می‌خوانند، اما نه از آن دیوانه‌هایی که باید از آن‌ها ترسید؛ از آن‌هایی‌ست که دلشان به دنیا بند نیست. صبح‌ها با پیراهنی کهنه، موهایی ژولیده و چهره‌ای معصومانه از خانه بیرون می‌آید، بی‌آن‌که نگران اجاره‌ی خانه، قیمت نان یا اخبار تاریک جهان باشد. با خودش حرف می‌زند و رفیق و قرین و هم‌دم او فقط مادر و سایه‌اش است و بس.
ما، که به خیال خودمان «هوشیاریم»‌، شب‌ها را با فکرهای خسته‌کننده‌‌ به سر می‌بریم؛ با دغدغه‌های فردا، حسرت‌های دیروز و امید‌های که هرگز به آن‌ها نرسیده ‌ایم، زندگی می‌کنیم و زیر بار عقل‌مان خم گشته‌ایم.
شاید محمدگل بیش از ما از زندگی لذت بِبرد؛ چون بلد است ساده بخندد، سبک باشد و سبک‌بال زندگی کند. بدون شک که رهایی از دنیا، همان بی‌پروایی و سادگی‌ست.

«چند هفته پیش، عزیزی که دل‌شکسته و رنج‌دیده بودند، پیامی گذاشتند و خواهان چند کلمه‌ای شدند. همان موقع، چند جمله‌ی پراکنده با لحنی خودمانی از طریق ویس تلگرامی برای شان فرستادم. حالا همان حرف‌ها را اینجا می‌گذارم.»

سبحان‌الله!

چگونه می‌توانیم شخصیت کسی را نزد افرادی که هنوز او را ملاقات نکرده‌اند، تخریب کنیم و تصویری نادرست از او ارائه دهیم؟ شاید در حق ما ظلمی کرده باشد، اما آیا این ظلم، پالسی همیشگی و عمومی اوست؟

آیا می‌پسندیم که به‌خاطر اشتباهی که در حق کسی مرتکب شده‌ایم، تمام جامعه ما را از خود براند؟ قطعاً نه! پس چگونه است که هرجا می‌رویم، به نام شخصی کینه می‌کاریم و پس از ما، بیگانگان مسؤولیت پرورش آن را برعهده می‌گیرند؟

شاید دو نفر نتوانسته‌اند با یکدیگر به تفاهم برسند؛ اما این نتیجه‌، حاکم بر تمام روابط آن‌دو با همه‌ی انسان‌ها نیست.

مقتدای مان یوسف علیه‌السلام در برابر بدیِ برادرانش نه دسیسه‌ای چید، نه غیبت کرد، نه تهمت زد و نه افترا بست؛ حتی با وجود حقی که از او ضایع شده بود، بازخواستی نکرد.

نه احسانی، نه عدلی و نه ایثاری!
ما به کدام سو روانیم؟!
H_ m :✍

✨ روز عاشورا، که دهمین روز از ماه محرم است، روزی پرفیض و با برکت شمرده شده است. این روز یادآور نجات حضرت موسی علیه‌السلام و قومش از چنگ فرعون و فرعونیان است؛ هنگامی که خداوند دریا را برایشان شکافت. پیامبر اسلام، هنگامی که وارد مدینه شدند، دیدند که یهودیان این روز را روزه می‌گیرند. فرمودند: «ما به موسی از شما سزاوارتریم» و خود نیز آن را روزه گرفتند و به مسلمانان نیز دستور دادند تا آن روز را روزه بگیرند.
📘 [صحیح بخاری، حدیث ۲۰۰۴]

از رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم درباره‌ی روزه‌ی روز عاشورا پرسیده شد، فرمودند: «روزه‌ی این روز، گناهان سال گذشته را از بین می‌برد.»
📘 [صحیح مسلم، جلد ۲، صفحه ۸۱۹]

برای کامل‌تر شدن پاداش و مخالفت با یهود، مستحب است روز نهم نیز همراه با دهم روزه گرفته شود. چنانکه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «اگر سال آینده زنده باشم، نهم را نیز روزه می‌گیرم.»
📘 [مسلم، حدیث ۱۱۳۴]

یادداشت:  فردا روز شنبه و یک‌شنبه را روزه بگیریم تا صاحب این اجر و مزد شویم إن شاء الله.

در روستایی، مردم به دروغ‌گویی و شهادت‌دروغ شهرت داشتند. در همین روستا، مردی در حضور شاهدان و عالمی به‌گونه‌ای شرعی ازدواج کرد. پس از مدتی میان آن دو اختلاف پیش آمد و مرد، زن را از خانه بیرون کرد و حقوقش را نیز از او گرفت.

زن به قاضی شکایت برد و گفت: «این مرد با من ازدواج شرعی کرده است و فلان و فلان شاهد بر این ازدواج‌اند.» قاضی، شوهر و دو شاهد را احضار کرد. اما آن سه منکر شدند که این زن را می‌شناسند یا تاکنون او را دیده‌اند.

قاضی نگاهی دقیق به شاهدان و سپس به زن انداخت و از او پرسید: آیا شوهرت سگ دارد؟
زن پاسخ داد: آری.
قاضی گفت: آیا به شهادت سگ‌ها راضی هستی؟
زن پاسخ داد: بله.

قاضی گفت: «او را ببرید. اگر سگ‌ها بر او پارس کردند، پس او دروغ می‌گوید؛ اما اگر با مهربانی به استقبالش آمدند، پس او بانوی خانه است.»

همین‌که سخنان قاضی به پایان رسید، رنگ از چهره‌ی شاهدان پرید و سراسیمه شدند.
قاضی گفت: «آن دو را حد بزنید که دروغ گفتند. چه بد روستایی است آنکه سگ‌هایش از مردمش راست‌گوتر باشند.»

زندگی ما پر از چنین واقعات تلخ و عبرت‌آموز است.

غزّه گرسنه است؛ نه نان مانده، نه پناه، نه آغوشی برای گریه‌های بی‌صدا. دولت‌مردان مسلمان در سکوت نشسته‌اند و ثروتمندان در زر غرق‌اند و بر فرش‌های ابریشمی قدم می‌زنند!

در طلب بخشش

یا الله، شاید روزی بی‌خبر از احساسات دیگران، کلمات تلخی بر زبانم جاری شده باشد و یا بی‌دقتی‌هایی کرده‌ام که دل کسی را شکستم. اکنون در دلِ شکسته‌ام، امیدی به ترمیم وجود دارد و آن امید فقط در سایه‌ی بخشش و محبتِ توست. پس به دلِ آن‌هایی که برای شان کم‌لطفی کرده‌ام و از من رنجیده‌اند، نوری از بخشش و محبت بینداز تا به اندازه‌ی بزرگی دل‌شان مرا ببخشند.

هر دوستی که از این بنده‌ی ناچیز به نوعی آزرده اند، از ته‌دل و باگردنِ‌کج معذرت می‌خواهم. الله متعال شما را محبوب خود گرداند!

جمعه، ١٤٠٤/٥/١٧ ش