❤️‍🩹 میانهٔ جنگ است،
جهانی مقتدر در برابر یک کشور ایستاده است و دارد با وجدان خیلی آسوده مردمانش را بمباران و تحریم می‌کند.

آدم‌های بسیاری از این کشور سفر کرده‌اند و خواسته و ناخواسته از آن دور مانده‌اند. آنها هم دلشان تنگ شده.

آنها و اینها، از درون و بیرون با موسیقی برای هم پیام می‌فرستند.
مثل دوتا سرخپوست که روی دو تپه‌ی دورافتاده از هم با دود به هم می‌گویند:
طاقت بیار رفیق.

.

ترانه‌سرایان و آهنگسازانی هستند که مضمون غالب‌ کارهایشان وطن است.

دلتنگی برای وطن.

حسرت برایش.

شرح دوری از آن.

توصیف گذشته یا اعلام همبستگی با مردمانی که درگیر جنگ و هزار قصه دیگرند.

بیژن سمندر در ترانه کوه یخ برای خواننده‌ای می‌سراید: تو سرزمین یخ‌ها، پر از سکوت غمناک، همیشه باد قطبی، همیشه برف و کولاک.

دیگری از زبان نابغهٔ ترانه ایرج جنتی عطایی می‌خواند: یاور رسیده از راه، با من از ایران بگو.


✍🏻متن از سحر سخایی، نویسنده و روانکاو
منتشرشده در روزنامه همشهری و رادیو دست‌نوشته‌ها


آکادمی روانکاوی بید 💚