کسی در این جهان هستی تونسته جنین شناسی رو واقعا بفهمه؟

اینکه تختم زیر پنجره‌ست و هر شب قبل خواب باید احتمال جنگ رو با خودم بررسی کنم رو اصلا دوست ندارم.

درس خوندن شب امتحان انقدر برام ملال آوره که هر نیم ساعت به این فکر میکنم حالا چی بخورم؟

همین حجم از نشستن و بی‌تحرکی رو تا پایان امتحانا ادامه بدم آخراش باید با ویلچر تردد کنم :/
دمبالچه‌ام داره فوشم میده.

و باز به سال کنکور فکر می‌کنم که چقدر این بدن رو ندیدم و بلد نبودم ببینم.

وقتی پشت فرمون گریه‌ام می‌گیره حس می‌کنم بازیگر نقش اول فیلم‌ سینمایی‌ای چیزی ام.

تجربه تحصیل کردن توی دانشگاه‌های خوب خارج از کشور رو ندارم و نمیدونم نحوه ارزیابی و امتحان گرفتن اون‌ها به چه شکله، اما تجربه گذروندن کورس از دانشگاه استنفورد توی کورسرا رو دارم، با استناد به اون تجربه می‌تونم بگم آزمون‌هاشون تماما از چیزهایی که گفته شده‌است، و مهم‌ترین و پرتکرار‌‌ترین موارد سوال میشه، طوری‌که با خوب درس خوندن راحت میشه نمره کامل رو گرفت.

اما تو دانشگاه ما؟ آخرین چیزی که مد نظر طراح سواله اینه که سواد ما رو بسنجه.
اکثر سوالات حفظی، کم‌ کاربرد، و با دادن زمان کم برای جواب دادن به سوالا، طوری‌که شک دارم یک نفر در کلاس بدون بردن نمرات روی نمودار بتونه نمره کامل بگیره.
تنها هدفی هم که برای این کارشون به ذهنم میرسه اینه که بخوان بگن ما دانشگاه خیلی خوبی هستیم و دانشجو از ما راحت نمره نمیگیره

میشه بچه‌هایی که دانشگاه‌های خارج از کشور درس میخونن و اینجان تجربه‌شون رو بگن؟

شاید من واقعا در آکادمیا خوب نیستم و باید بپذیرم 🥦

منم می‌خوام ازین بازی‌ها بکنم ولی به روش خودم.

💫این پیامو فروارد کن و من براساس وایب کانالت یک بخش کوچیک از کتاب‌های موردعلاقه‌م رو برات می‌نویسم.💫

تو تاریکی نمی‌بینی من نشونت می‌دم
بیا دنبالم باز اسما رو یادت می‌دم
که این بعضی وقتا رو شونه‌های توئه
که بعضی وقتا می‌افته رو شونه‌های من


بگو اسمتو، اسمت باید یادت بیاد
این اولین درسیه که من بهت می‌دم
همیشه یادت بمونه کجاست خونه
مهم نیس اونا دارن چی رو نشون می‌دن

زمان می‌گیره یکی یکی قهرماناتو
زمان داره بهت می‌گه شبیه خودت شو
درختای بی‌ریشه می‌رن با این طوفان
بده دستاتو خودم می‌شم ریشه تو

اولین شبی که دیدمش توی کنسرت او و دوستانش بود،

و امشب سالگرد دوم رابطه‌مون رو جشن گرفتیم.

این آهنگ واقعا احساساتی‌ام می‌کنه 🥹🥹

این مهارتی که توی محیط کاری/دانشگاهی وقتی میخوای مساله‌ات رو به گوش دیگری برسونی هیجانت رو روش بالا نیاری و طوری نگی انگار باهاش خصومت شخصی داری رو چی بهش میگن؟

اون از استاد راهنمام که اذیتش میکنن تو محیط کارش، و من یه سلام بهش کنم میاد همه خشمش رو بالا میاره رو من که برو اصلا امروز حوصلت رو ندارم و اینجا پیدات نشه

این از اتاق استریل که میخواد بگه بخشنامه‌ اومده که امروز اجازه کار بهتون ندیم جوری منتقل میکنه انگار دلش میخواد با تبر بزنه نصفم کنه

و تحمل ناپذیر‌ترین قسمتش هم اینه که خشمشون که میره عذاب‌وجدان میگیرن میان برات اکلیل میرینن

من همینجوری بواسطه ماهیت کارم و اینکه با بیمار در ارتباطم کارم استرس‌زا هست، استرس اینکه از مهارت کم به دندونش آسیب نزنم، استرس اینکه این بیمار اذیتم نکنه چون من حق قبول نکردنش رو ندارم، استرس انجام دادن پایان‌نامه با همه جزییات به خصوصش، چرا باید همچین فشارهای بیخودی رو تحمل کنم؟
البته که لیاقت یه محیط آموزشی امن و سالم رو دارم و گور بابای همتون با این محیطی که ساختید

خشم تکرار شونده

میکاپ مورد علاقه‌ام:

نمیتونم از نگاه کردن به عکسامون دست بردارم
کمک

هرجا گیر می‌کنم دنبال شرم می‌گردم و می‌بینم جای درستی دنبالش می‌گشتم.

هربار به انتظاراتی که از خودم دارم نمی‌رسم، یا اصلا اشتباهی می‌کنم، بزرگترین فکر توی سرم این میشه که "من آدم بدی‌ام"

خوشحالم که می‌تونم الگوش رو راحت پیدا کنم و برم راستی‌آزمایی‌اش کنم...

واقعا یکی از بزرگ‌ترین کلاه‌هایی که سرم رفته، این بوده که تو کله‌م کرده‌ن همیشه صدِ خودم رو ارائه بدم.
بعضی چیزا رو می‌شه با ۸۰٪ جمع کرد. بعضی چیزا با ۶۰٪ مقبولن و اگه بخوای منتظرِ ۱۰۰٪ بمونی هرگز جلو نمی‌رن. بعضی چیز‌ها اصلا ارزششو ندارن؛ بعضی چیز‌ها رو واقعا باید ماست‌مالی و سرهم‌بندی کرد.
مگه آدم چقدر انرژی و توان داره که واسه تک‌تک مسائل روز صدِ خودشو بذاره؟

چقدر از آدمهایی که از رنجشون حرف می‌زنند ممنونم. و چقدر دوست‌داشتنی و واقعی اند این آدمها‌.