Спадчына
У 2022 годзе была пабудавана 325-метровая вежа The Brooklyn Tower, якая сваім сілуэтам і матэрыяламі аддзелкі адсылае да хмарачосаў 1920-1930-х гадоў
У 2021 годзе на Манхэтэне быў завершаны жылы хмарачос Rose Hill, распрацаваны Rockefeller Group і архітэктурным бюро CetraRuddy. У сваім дызайне экстэр'ераў будынак зусім не хавае, што з'яўляецца прамым спадчыннікам артдэкошнай эстэтыкі.
У Малых Сяхновічах, якімі род Касцюшкаў валодаў некалькі стагоддзяў, знеслі помнік Тадэвушу Касцюшку, створаны беларускай скульптаркай Бальбінай Відацкай-Світыч яшчэ ў 1932 годзе і пастаўлены на тэрыторыі былой сядзібы ў 1988 годзе. На здымках з раёнкі за 7 мая 2025 года замест помніка клубма.
З сайта раённага музея, каля якога стаяў помнік, прыбралі любыя згадкі пра Касцюшку, хоць дзеля ўшанавання яго асобы ён і быў створаны! Была цэлая зала, прысвечаная Касцюшкам, а цяпер няма?
Адзін з самых вядомых у свеце людзей, якіх калі-небудзь нараджала беларуская зямля. Няўжо нехта думае, што зможа праславіць свой край хоць бы на дзясятую долю? Пакуль атрымліваецца толькі ганьбіцца на ўвесь свет.
#знішчэнне #МалыяСяхновічы #сядзібы
З сайта раённага музея, каля якога стаяў помнік, прыбралі любыя згадкі пра Касцюшку, хоць дзеля ўшанавання яго асобы ён і быў створаны! Была цэлая зала, прысвечаная Касцюшкам, а цяпер няма?
Адзін з самых вядомых у свеце людзей, якіх калі-небудзь нараджала беларуская зямля. Няўжо нехта думае, што зможа праславіць свой край хоць бы на дзясятую долю? Пакуль атрымліваецца толькі ганьбіцца на ўвесь свет.
#знішчэнне #МалыяСяхновічы #сядзібы
Адкрыў фотаздымак з Мінскага абласнога краязнаўчага музея, дзе выстаўлены фрагменты паліхромнай кафлі XIV—XVIII стст., здабытыя у 1989 годзе Сагановічам у час раскопак гарадзішча ў Гарадку Маладзечанскага раёна.
Спрацавала візуальная памяць — дакладна такую ж кафлю я ўжо бачыў. Знайшоў здымкі з экспазіцыі Віленскага Ніжняга замка. Кафлі ў Вільні і гарадку вырабленыя па адной форме - тыя ж самыя імітацыі лускаватага крыцця дажу і тыя ж самыя карнізныя кафлі з сюжэтам, дзе зайцы палююць на сабак і смажаць на ражне чалавека. Па маладзечанскіх гэтыя сюжэты складана прачытаць, занадта фрагментарныя, але на віленскіх ён чытаецца цудоўна. На жаль на фотаздымак этыкеткі ў віленскім музеі я пашкадаваў батарэі тэлефона і часу.
Дык што атрымліваецца, са сталіцы Вільні 120 км цягнулі кафлю, каб сабраць з яе печку ў замку ў Гарадку?
І стала цікава. А гэта ўвогуле кімсьці даследуецца? Ці ёсць публікацыі па іканаграфіі кафлі? Па распаўсюджанасці розных тыпаў? Па будаўнічай гісторыі краіны? Ці ёсць каталогі вырабаў розных стагоддзяў? Ці як заўсёды ў беларускай навуцы — няма амаль нічога?
#дэталі #інтэр'еры
Спрацавала візуальная памяць — дакладна такую ж кафлю я ўжо бачыў. Знайшоў здымкі з экспазіцыі Віленскага Ніжняга замка. Кафлі ў Вільні і гарадку вырабленыя па адной форме - тыя ж самыя імітацыі лускаватага крыцця дажу і тыя ж самыя карнізныя кафлі з сюжэтам, дзе зайцы палююць на сабак і смажаць на ражне чалавека. Па маладзечанскіх гэтыя сюжэты складана прачытаць, занадта фрагментарныя, але на віленскіх ён чытаецца цудоўна. На жаль на фотаздымак этыкеткі ў віленскім музеі я пашкадаваў батарэі тэлефона і часу.
Дык што атрымліваецца, са сталіцы Вільні 120 км цягнулі кафлю, каб сабраць з яе печку ў замку ў Гарадку?
І стала цікава. А гэта ўвогуле кімсьці даследуецца? Ці ёсць публікацыі па іканаграфіі кафлі? Па распаўсюджанасці розных тыпаў? Па будаўнічай гісторыі краіны? Ці ёсць каталогі вырабаў розных стагоддзяў? Ці як заўсёды ў беларускай навуцы — няма амаль нічога?
#дэталі #інтэр'еры
Спадчына
Адкрыў фотаздымак з Мінскага абласнога краязнаўчага музея, дзе выстаўлены фрагменты паліхромнай кафлі XIV—XVIII стст., здабытыя у 1989 годзе Сагановічам у час раскопак гарадзішча ў Гарадку Маладзечанскага раёна. Спрацавала візуальная памяць — дакладна такую…
Зайцы, якія тэрарызуюць людзей - папулярны ў сярэднявеччы сюжэт, які можна знайсці на ілюстрацыях да многіх рукапісных твораў. Перакладаць паляніўся, так што чытайце па-руску:
Милые создания с нежной шерстью и вкусным мясом (наверное) наводили ужас на средневековых людей. Эти зайцы не те, кем кажутся — это кровожадные твари, которые обитают только на полях рукописей.
Зайцы фигурируют на очень многих миниатюрах (полистайте «Страдающее»), где творят разные непотребства: отрезают людям головы, скачут на собаках и даже склоняют к самоубийству. Во всём виновата, как вы уже наверняка догадались, Библия (в общем-то других произведений обычно под рукой не было). В ней заяц — не особо положительный персонаж третьего плана: книга с романтичным названием «Второзаконие» причисляет его к нечистым животным. Дальше, кстати, она содержит некоторые императивные нормы, обращенные к иудеям, например, запрет есть мерзость. Дословно так, кто не верит, может посмотреть главу 14, стих 3. Раз в этом Библия права, то и в остальном не может ошибаться.
Почему нечестивое животное побеждает человека, вы уже могли догадаться. Его побеждает не заяц, а собственный грех, который символизирует ушастое животное, так что изображение зайца несло некоторые важные и просветительские смыслы. Но Средневековье не было бы такой интересной эпохой, если бы всё было так просто. Изображения зайцев были не только скучными нравоучениями, но выполняли и другую (конечно, отчасти тоже нравоучительную) функцию. Зайцы развлекали.
Обратили внимание на абсурдность ситуаций, в которых проявляются зайцы? Если нет, полистайте «Страдающее» ещё раз. Часто маленькие твари оказываются сильнее людей и убивают их или тащат на себе, будто только что поймали и сейчас насадят на вертел. Тут всё объясняется средневековой амбивалентностью и любовью к противопоставлению высокого и низкого. Зайцы и люди меняются местами, и это создает комический эффект. Подобная смена ролей (не только между зайцами и людьми) была любимым и, возможно, единственным, средневековым развлечением.
Милые создания с нежной шерстью и вкусным мясом (наверное) наводили ужас на средневековых людей. Эти зайцы не те, кем кажутся — это кровожадные твари, которые обитают только на полях рукописей.
Зайцы фигурируют на очень многих миниатюрах (полистайте «Страдающее»), где творят разные непотребства: отрезают людям головы, скачут на собаках и даже склоняют к самоубийству. Во всём виновата, как вы уже наверняка догадались, Библия (в общем-то других произведений обычно под рукой не было). В ней заяц — не особо положительный персонаж третьего плана: книга с романтичным названием «Второзаконие» причисляет его к нечистым животным. Дальше, кстати, она содержит некоторые императивные нормы, обращенные к иудеям, например, запрет есть мерзость. Дословно так, кто не верит, может посмотреть главу 14, стих 3. Раз в этом Библия права, то и в остальном не может ошибаться.
Почему нечестивое животное побеждает человека, вы уже могли догадаться. Его побеждает не заяц, а собственный грех, который символизирует ушастое животное, так что изображение зайца несло некоторые важные и просветительские смыслы. Но Средневековье не было бы такой интересной эпохой, если бы всё было так просто. Изображения зайцев были не только скучными нравоучениями, но выполняли и другую (конечно, отчасти тоже нравоучительную) функцию. Зайцы развлекали.
Обратили внимание на абсурдность ситуаций, в которых проявляются зайцы? Если нет, полистайте «Страдающее» ещё раз. Часто маленькие твари оказываются сильнее людей и убивают их или тащат на себе, будто только что поймали и сейчас насадят на вертел. Тут всё объясняется средневековой амбивалентностью и любовью к противопоставлению высокого и низкого. Зайцы и люди меняются местами, и это создает комический эффект. Подобная смена ролей (не только между зайцами и людьми) была любимым и, возможно, единственным, средневековым развлечением.