*[کشتند رسول الله را...]*

... از آن‌جا که شهادت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با نصوص فراوان در روایات اهل‌بیت و اعترافات تاریخ‌نگاران به حدّ تواتر رسیده، انکار آن به‌مثابه انکار حقیقتی مسلّم است. و شگفت آن‌که، در پاره‌ای از مصادر روایی و تاریخی، نقش برخی از همسران آن حضرت در این فاجعه نیز آشکار گردیده است.

امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: «إنّ رسول الله صلى الله عليه وآله قُبض مسموماً»
(الکافی، ج۱، ص۴۴۷)

و در روایت دیگری تصریح می‌فرمایند: «تُوفي رسول الله بالسم قتلاً، قتلته عائشة وحفصة»
(بحار الأنوار، ج۲۲، ص۲۴۰، به نقل از تفسیر فرات کوفی).

در تفسیر قمی (ج۲، ص۳۷۶)
ذیل آیه‌ی «إِذْ هَمَّتْ طَائِفَتَانِ مِنْكُمْ أَنْ تَفْشَلَا» اشاره شده که مراد از آن دو طائفه، عائشه و حفصه بودند که در توطئه‌ای بزرگ علیه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله دست داشتند.

علامه مجلسی رحمه‌الله در بحارالأنوار (ج۲۹، ص۶۳۲)
نیز با نقل اقوال مختلف، شهادت آن حضرت به دست همسرانش را یادآور شده و آن را مطابق با اخبار اهل‌بیت دانسته است.

حتی در منابع اهل‌تسنن، گرچه تصریح مستقیم اندک است، اما شواهدی وجود دارد که به نوعی زمینه‌ساز این امر است. از جمله روایتی که بخاری در صحیح
(کتاب المغازی، باب مرض النبی)
نقل می‌کند: پیامبر فرمودند: «ما زِلْتُ أَجِدُ أَلَمَ الطَّعَامِ الَّذِي أَكَلْتُ بِخَيْبَرَ، فَهَذَا أَوَانُ انْقِطَاعِ أَبْهَرِي.» این حدیث، هرچند به سمّ خیبر نسبت داده می‌شود، اما با روایات اهل‌بیت که شهادت حضرت را به دست برخی همسران نسبت داده‌اند، جمع می‌شود؛ زیرا آثار سم خیبر ضعیف شده بود و کار را آنان به انجام رساندند.

بدین‌سان، مسئله‌ی شهادت نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نه تنها حقیقتی تواتر یافته است، بلکه پرده از چهره‌ی نفاق در درون بیت آن حضرت نیز برمی‌دارد؛ نفاقی که قرآن کریم بارها پرده از آن برداشته و در آیات متعددی
(از جمله سوره تحریم، آیات ۳ و ۴)
به سرزنش شدید برخی همسران پیامبر پرداخته است.

بنابراین، کتمان این حقیقت، یا از سر بی‌خبری از نصوص اهل‌بیت است و یا به انگیزه‌ی تطهیر چهره‌هایی که قرآن و تاریخ، گواه بر انحراف آنانند.

✍🏻 *امیری سوادکوهی*

امام محمد باقر علیه السلام فرمودند:

شبی که رسول خداصلی الله علیه وآله از دنیا رفت برای اهل بیت آن حضرت، طولانی ترین شب بود تا جایی که گمان کردند دیگر هیچ آسمانی بر آنها سایه نمی اندازد و زمینی آنها را حمل نمی کند، زیرا پیامبر صلی الله علیه وآله در جنگ ها بر علیه کفار، بیگانگان و خویشان را خونخواه خود کرده بود (یعنی قبیله‌های آنان قصد انتقام داشتند تا در واقع به وسیله قتل و آزار اهلبیت تلافی کنند)

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام:
لَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله بَاتَ آلُ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله بِأَطْوَلَ لَیْلَةٍ حَتَّی ظَنُّوا أَنْ لَا سَمَاءَ تُظِلُّهُمْ وَ لَا أَرْضَ تُقِلُّهُمْ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله وَتَرَ الْأَقْرَبِینَ وَ الْأَبْعَدِینَ فِی اللَّهِ...

📚الکافي، ج1، ص445.

🔻جایگاه مصیبت رسول الله صلی الله علیه و آله

هرگاه گرفتار مصیبتی (در جان و مال و فرزند) شدی، به یاد مصیبت‌های رسول خدا صلی الله علیه و آله باش که هیچ کس هرگز به مانند او گرفتار مصیبت نشد.

روایت فوق با دو سند:

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: إِنْ أُصِبْتَ بِمُصِیبَةٍ فِی نَفْسِکَ أَوْ فِی مَالِکَ أَوْ فِی وُلْدِکَ فَاذْکُرْ مُصَابَکَ بِرَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فَإِنَّ الْخَلَائِقَ لَمْ یُصَابُوا بِمِثْلِهِ قَطُّ.

کافی،ج3،ص219

عن ابي عبدالله عليه السلام:
إِذَا أُصِبْتَ بِمُصِیبَةٍ فَاذْکُرْ مُصَابَکَ بِرَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فَإِنَّ الْخَلْقَ لَمْ یُصَابُوا بِمِثْلِهِ ع قَطُّ.

کافی، ج8،ص167

توجه داشته باشيم که از مهم ترین مصائب رسول خدا صلی الله علیه وآله، یادآوری مصائب اهلبیت آن حضرت بود که بارها متذکر شد و برای آن گریست!(امالى صدوق ، ص112و 134)

پسرشو با #پارچه بسته بود رو ساکا... می کشیدش تو دل جاده تو دل دلتنگی .. دل شکسته بود که داشت بچه شو میبرد #کربلا به استقبال عقیله ی بنی هاشم در روز #اربعین .
..
.
اونی که پسرشو اینجوری تا کربلا می‌بره، نیومده سفر... اومده زیارت با تمام هستیش...