«Працэс люстрацыі павінны будуць прайсці тыя людзі, якія цяпер займаюць «абароненыя пасады» і плануюць працягваць іх займаць, альбо захочуць атрымаць такія пасады. 

Трэба падзяліць прапагандыстаў на тых, хто адкрыта нагаварыў на крымінальную адказнасць заклікамі да гвалту, і на тых, хто проста працуе ў кадры ці па-за ім. Для тых прапагандыстаў, якіх мы бачым і чуем найчасцей — люстрацыя не падыходзіць. У дачыненні да іх неабходна выкарыстоўваць іншы інструмент пераходнага правасуддзя — крымінальную адказнасць».

«Дзякуй вам, Раберта, за няспынную падтрымку, якая на працягу гэтых гадоў застаецца побач з беларусамі. Вы разумееце, што беларусы змагаюцца не толькі за сваю свабоду, але і за агульныя еўрапейскія каштоўнасці. 

Беларусь — гэта частка Еўропы, частка нашай агульнай сям’і. І я веру, што разам мы вернем Беларусь дадому — у вольную і дэмакратычную Еўропу».

«Перамены могуць не адбыцца за адзін дзень, але яны абавязкова настануць. Сёння мы будуем рэйкі пераменаў, каб аднойчы паставіць Беларусь на еўрапейскі шлях, які ні Расія, ні Лукашэнка ніколі не змогуць заблакаваць. Беларусь стане гісторыяй поспеху, і гэтую гісторыю мы напішам разам».

«На працягу пяці гадоў я прыходзіла ў гэтую залу з партрэтам мужа. Тры месяцы таму, калі я ўбачыла яго ўпершыню, я ледзь яго пазнала. Ён выглядаў так, быццам вярнуўся з ГУЛАГу. Але на наступную раніцу ён сказаў: «Цяпер давай прыступім да працы».
У гэтым і ёсць сэнс Беларусі — збітая, але не зламаная».

«Давайце не падманваць сябе «гуманнасцю» Лукашэнкі. Ён вызваляе шэсцьдзясят і арыштоўвае сто дваццаць. Нават тыя, хто «памілаваны», не з’яўляюцца цалкам свабоднымі: іх дэпартуюць без дакументаў, з мяшком на галаве. Іх сем’і ў Беларусі падвяргаюцца пераследу. Тыя, хто адмаўляецца з’язджаць — як Мікола Статкевіч, лідар беларускіх сацыял-дэмакратаў — зноў трапляюць у турму».

«Не будзьце наіўнымі: Лукашэнка ніколі не зменіцца. Але краіна вакол яго ўжо змянілася. Беларусы выбралі мір, дэмакратыю і еўрапейскую будучыню. Але гэтая будучыня немагчымая, пакуль Лукашэнка знаходзіцца пры ўладзе».

«Падтрымлівайце наш народ як унутры краіны, так і ў выгнанні. Тысячы беларусаў у ЕС застаюцца без дакументаў, і сутыкаюцца з транснацыянальнымі рэпрэсіямі. Інвестуйце ў людзей, а не ў дыктатараў. Не бойцеся іх — давайце прымусім іх баяцца нас».

«Віншую Анджэя Пачобута і Мзію Амаглабелі з атрыманнем Прэміі Сахарава за свабоду думкі!

Анджэй Пачобут — прыклад прафесійнасці і мужнасці. Ён застаўся верным сваім перакананням, нягледзячы на ціск і турму. Гады зняволення не зламалі яго, а зрабілі яшчэ мацнейшым. Анджэй стаў сімвалам усіх беларускіх журналістаў і грамадзянаў, якія не баяцца гаварыць праўду.

Цягам апошніх месяцаў мы разам з нашымі сябрамі ў Еўрапейскім парламенце вялі кампанію за падтрымку кандыдатуры Анджэя. Я вельмі ўдзячная ўсім, хто падтрымаў яго кандыдатуру. Гэта ўзнагарода — важны знак падтрымкі тым, хто сёння за кратамі. І сігнал уладам, што дэмакратычны свет бачыць іх прагу да свабоды і не ігнаруе несправядлівасць.

Віншую таксама Мзію Амаглабелі з Грузіі — яе праца заслугоўвае вялікай павагі.

Абодва лаўрэаты паказваюць на асабістым прыкладзе: свабода слова і чалавечая годнасць — гэта каштоўнасці, за якія варта змагацца».

«Мы вельмі ўдзячныя за прынятую рэзалюцыю — яна дэманструе салідарнасць Еўрапейскага парламента з беларускім народам і гэта важны крок у нашай барацьбе за свабоду. Але важна, каб яна стала кіраўніцтвам да дзеяння — канкрэтнымі крокамі, якія еўрапейскія ўрады могуць зрабіць для рэальнай падтрымкі Беларусі. І менавіта да гэтага я заклікала сёння ў Страсбургу».

«Галоўны выклік — працэсы палітычнай індактрынацыі і мілітарызацыі, якія адбываюцца ў сістэме адукацыі. Узроставы парог палітычнай індактрынацыі ўвесь час зніжаецца, цяпер ідэалагічная апрацоўка пачынаецца ўжо ў дзіцячых садках. Гэта нагадвае Паўночную Карэю.
Сацыёлагі ўжо фіксуюць, што сярод апытваемых ва ўзросце 20–25 гадоў адказы часта нагадваюць погляды пенсіянераў. Гэтая сістэма пры ўсім яе, даруйце, ідыятызме, працуе. І нам трэба ствараць інструменты супраць гэтай атруты».

«Расія за апошнія пяць гадоў павялічыла колькасць стыпендыяў для беларусаў у 18 разоў — 1300 стыпендыяў на год. Але калі разглядаць у доўгатэрміновай перспектыве, то Расія страчвае прывабнасць. Пік колькасці беларускіх студэнтаў прыходзіцца на 2012 год — 32 тысячы, або 77% ад усіх беларусаў, якія навучаліся ў той час за мяжой. У 2023 годзе ў Расіі было 9 369 студэнтаў. У 2012 годзе ў Польшчы навучаўся 2 991 беларус, а на 2023 год — 11 146, летась было 12 тысяч. То бок колькасць беларусаў у Польшчы павялічылася ў чатыры разы, у той час як у Расіі скарацілася ў тры. Тэндэнцыя абсалютна відавочная — беларусы выбіраюць заходні кірунак».

«На недахоп настаўнікаў і выкладчыкаў сапраўды скардзяцца. Ведаем выпадкі, калі праз год-паўтара дырэктары вяртаюць раней рэпрэсаваных настаўнікаў, бо няма каму працаваць. Шмат выпадкаў, калі працуюць студэнты. Я нават чуў пра выпадак, калі матэматыку ў пачатковых класах выкладала вучаніца старэйшых класаў».