سرزمین سر سبز

شبهای سَرَکَه
ماه های محرم قدیم

ادامه

وقتی ساعاتی از شب می گذشت و پس از این که مسجد مملو از جمعیت می شد، مرحوم نوروز شهاب قلم و دفتر به دست در میان حضار می گشت و مال الامام و هزینه مسجد جمع می کرد.
هرکس به وسع توانایی خودش از ده ریال تا بیشتر از ده ریال می داد.
مرحوم نوروز شهاب از جمله کسانی بود که در مسجد سرکه برای دریافت و برنامه ریزی مخارج مسجد زحمت می کشید و تلاش می کرد، خیلی خوش اخلاق و خون گرم و خوش برخورد بود.
حضور اینگونه افراد به مسجد سرکَه خاصیت و هویت و جذابیت می بخشید
افرادی مثل مرحوم  سید حسن حقی،مرحوم  سید جمال حقی، مرحوم رضا رسایی فر، مرحوم کربلایی عزیز چیکاره، مرحوم نوری ارمیون مرحوم علیخان شیرین فکر و برادران ، مرحوم رضا نقره ای و فرزندان، مرحوم حاجی نقره، مرحوم میرزا عبدالله عاشوری و برادران ، مرحوم نوروز شهاب و بقیه خاندان  شهاب ،مرحوم شعبان جهانتاب و فرزندان، بقایی طلبها،طبایی طلبها،  علیزاده ها ، بابا اسبزر و فرزندان، عابدین پورها و..و..و..و..‌.
بعد از اینکه مرحوم نوروز کارش تمام می شد، کم کم مرثیه خوانها خودشان را اماده می کردند  تا مرثیه خودشان را بخوانند.
محل خواندن مرثیه ضلع شرقی مسجد نزدیک منبر و کنار پرده جدا کننده قسمت خانمها از اقایان بود.
معمولا ابتدا خردسالها و مبتدی ها بلند می شدند تا مرثیه خودشان را بخوانند.
گاهی هم صدای خوب داشتن نوعی امتیاز محسوب می شد و باعث می شد که وقتی پس از اینکه چند نفر  مرثیه شان را خواندند، انها بلند شوند و بخوانند.
مبتدی ها از نوحه خوانی عاجز بودند ، یعنی تجربه نوحه خواندن نداشتند و همینکه سرپا می ایستادند پس از ختم صلوات شروع به خواندن مرثیه می کردند.
بیشتر مرثیه ها را از روی کتاب های گلشن حسینی وخزاین الاشعار حسینی می خواندند.
البته کتابچه های مرثبه دیگر هم بود که مرثیه های خوبی می شد از ان در اورد.
مرثیه خوانهای نوجوان و جوان عبارت بودند از
مرحوم جمشید عاشوری، عین الله شهاب، محمد نقره ای، رحمان رحیمی ، خود بنده و  چند نفر دیگر و بزرگترها عبارت بودند از مرحوم نوروز شهاب، مرحوم سید حسن حقی و اقای عبادالله رحیمی و یونس نیکخواه .
اینها پای ثابت مداحی های شب های محرم بودند.
مرثیه خوانی در مسجد سرکه داوطلبانه و بدون اجر و مزد بود.
مرثیه خوان حرفه ای که با قرار داد مرثیه بخواند نداشتیم و مسجد با توجه به اینکه بضاعت مردم نمی کشید روی کاکل مرثیه خوانهای سنتی خودش می چرخید و خیلی هم شبهایش با شکوه بود.
بعد از اینکه ما نوجوانها مرثیه هایمان را می خواندیم نوبت به بزرگترها می رسید.
اقای عبادالله رحیمی  و مرحوم نوروز شهاب و اقای یونس نیکخواه بعد از ماها می خواندند.
ختم عزاداری هرشب مسجد با مرحوم سید حسن حقی بود.
مرحوم سید حسن هرچند صدای دلنشین و رسایی نداشت اما نوعی حزن و اندوه در اوایش مشهود بود.
از مرثیه های معروفش یکی مرثیه:
" کوفیان خاکم به سر در نینوا امد حسین ...کربلا  امد حسین ، کربلا امد حسین"  بود.

یکی هم:
" ای زمین کربلا جان تو و جان حسین "
بود که با صدایی کمی دورگه اما حزین میخواند.، انقدر حزین که بعضی ها حتی خوابشان می گرفت .
نوحه خوانی و مداحی مرحوم سید حسن که تمام میشد  با صدای بلند می گفت:
خورشیدِ زمین و آسمان نور مشرقین. پرورده کنار رسول خدا حسین .
و مردم سه بار دست جمعی و باصدای بلند  می گفتند
یا حسین
یاحسین
یاحسبن
یااااااعلی
سر انجام مرحوم سید حسن اعلام ختم مراسم را با گفتن:
السلام علیک یا مجیب الغربا
السلام علیک یا .......
الی اخر
اعلام میکرد
تنها عادتی که ان مرحوم داشت اشتباه سهوی در بیان جمله فرج امام زمان بود.
به جای اینکه بگوید تعالی فرجه می گفت فرجه تالا که البته دیگه عادت شده بود و ما هم از معنی اش چیزی نمی دانستیم. خدا رحمتش کند.
سر انجام و پس از ختم سلام مردم به سمت در خروجی راه می افتادند، هرکسی گالش و کفش خودش را بر می داشت و می پوشید و راه خانه اش را در پیش می گرفت.

@shoulamchannel1

www.group-telegram.com/us/shoulamchannel1.com/46666

804 viewsعا شوری, edited  Jul 2 at 11:50

شبهای سَرَکَه
ماه های محرم قدیم

ادامه

وقتی ساعاتی از شب می گذشت و پس از این که مسجد مملو از جمعیت می شد، مرحوم نوروز شهاب قلم و دفتر به دست در میان حضار می گشت و مال الامام و هزینه مسجد جمع می کرد.
هرکس به وسع توانایی خودش از ده ریال تا بیشتر از ده ریال می داد.
مرحوم نوروز شهاب از جمله کسانی بود که در مسجد سرکه برای دریافت و برنامه ریزی مخارج مسجد زحمت می کشید و تلاش می کرد، خیلی خوش اخلاق و خون گرم و خوش برخورد بود.
حضور اینگونه افراد به مسجد سرکَه خاصیت و هویت و جذابیت می بخشید
افرادی مثل مرحوم  سید حسن حقی،مرحوم  سید جمال حقی، مرحوم رضا رسایی فر، مرحوم کربلایی عزیز چیکاره، مرحوم نوری ارمیون مرحوم علیخان شیرین فکر و برادران ، مرحوم رضا نقره ای و فرزندان، مرحوم حاجی نقره، مرحوم میرزا عبدالله عاشوری و برادران ، مرحوم نوروز شهاب و بقیه خاندان  شهاب ،مرحوم شعبان جهانتاب و فرزندان، بقایی طلبها،طبایی طلبها،  علیزاده ها ، بابا اسبزر و فرزندان، عابدین پورها و..و..و..و..‌.
بعد از اینکه مرحوم نوروز کارش تمام می شد، کم کم مرثیه خوانها خودشان را اماده می کردند  تا مرثیه خودشان را بخوانند.
محل خواندن مرثیه ضلع شرقی مسجد نزدیک منبر و کنار پرده جدا کننده قسمت خانمها از اقایان بود.
معمولا ابتدا خردسالها و مبتدی ها بلند می شدند تا مرثیه خودشان را بخوانند.
گاهی هم صدای خوب داشتن نوعی امتیاز محسوب می شد و باعث می شد که وقتی پس از اینکه چند نفر  مرثیه شان را خواندند، انها بلند شوند و بخوانند.
مبتدی ها از نوحه خوانی عاجز بودند ، یعنی تجربه نوحه خواندن نداشتند و همینکه سرپا می ایستادند پس از ختم صلوات شروع به خواندن مرثیه می کردند.
بیشتر مرثیه ها را از روی کتاب های گلشن حسینی وخزاین الاشعار حسینی می خواندند.
البته کتابچه های مرثبه دیگر هم بود که مرثیه های خوبی می شد از ان در اورد.
مرثیه خوانهای نوجوان و جوان عبارت بودند از
مرحوم جمشید عاشوری، عین الله شهاب، محمد نقره ای، رحمان رحیمی ، خود بنده و  چند نفر دیگر و بزرگترها عبارت بودند از مرحوم نوروز شهاب، مرحوم سید حسن حقی و اقای عبادالله رحیمی و یونس نیکخواه .
اینها پای ثابت مداحی های شب های محرم بودند.
مرثیه خوانی در مسجد سرکه داوطلبانه و بدون اجر و مزد بود.
مرثیه خوان حرفه ای که با قرار داد مرثیه بخواند نداشتیم و مسجد با توجه به اینکه بضاعت مردم نمی کشید روی کاکل مرثیه خوانهای سنتی خودش می چرخید و خیلی هم شبهایش با شکوه بود.
بعد از اینکه ما نوجوانها مرثیه هایمان را می خواندیم نوبت به بزرگترها می رسید.
اقای عبادالله رحیمی  و مرحوم نوروز شهاب و اقای یونس نیکخواه بعد از ماها می خواندند.
ختم عزاداری هرشب مسجد با مرحوم سید حسن حقی بود.
مرحوم سید حسن هرچند صدای دلنشین و رسایی نداشت اما نوعی حزن و اندوه در اوایش مشهود بود.
از مرثیه های معروفش یکی مرثیه:
" کوفیان خاکم به سر در نینوا امد حسین ...کربلا  امد حسین ، کربلا امد حسین"  بود.

یکی هم:
" ای زمین کربلا جان تو و جان حسین "
بود که با صدایی کمی دورگه اما حزین میخواند.، انقدر حزین که بعضی ها حتی خوابشان می گرفت .
نوحه خوانی و مداحی مرحوم سید حسن که تمام میشد  با صدای بلند می گفت:
خورشیدِ زمین و آسمان نور مشرقین. پرورده کنار رسول خدا حسین .
و مردم سه بار دست جمعی و باصدای بلند  می گفتند
یا حسین
یاحسین
یاحسبن
یااااااعلی
سر انجام مرحوم سید حسن اعلام ختم مراسم را با گفتن:
السلام علیک یا مجیب الغربا
السلام علیک یا .......
الی اخر
اعلام میکرد
تنها عادتی که ان مرحوم داشت اشتباه سهوی در بیان جمله فرج امام زمان بود.
به جای اینکه بگوید تعالی فرجه می گفت فرجه تالا که البته دیگه عادت شده بود و ما هم از معنی اش چیزی نمی دانستیم. خدا رحمتش کند.
سر انجام و پس از ختم سلام مردم به سمت در خروجی راه می افتادند، هرکسی گالش و کفش خودش را بر می داشت و می پوشید و راه خانه اش را در پیش می گرفت.

@shoulamchannel1

BY سرزمین سر سبز