روزنوشته‌های سمیه توحیدلو

خلاصه‌ای از سخنرانی دکتر حیدری در نشست «انواع مواجهه‌ها با جنگ»
۱۴ مرداد
🖊 گزارشی از سمیه توحیدلو (دبیر نشست)
 
🔷 دکتر آرش حیدری، جامعه‌شناس فرهنگی و عضو هیئت علمی دانشگاه علم و فرهنگ، سخنرانی خود را با طرحی برای پاسخ به وضعیت کنونی ایران آغاز می‌کند و به شدت به فقدان فهم عمیق و گرایش به راه‌حل‌های فوری انتقاد می‌کند. او بیان می‌کند که در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که کسانی که خود بخشی از مسئله‌اند، پیوسته خواستار راه‌حل هستند. وی پدیده‌هایی مانند اینستاگرامی و توییتری شدن اندیشه را عامل اصلی «توهم فهم وضعیت» می‌داند که مانع شکل‌گیری گفتار عمیق و شناسایی دقیق وضعیت می‌شود و به جای آن به «رمال، جادوگر و کف‌بین» مجال می‌دهد.
🔷 دکتر حیدری معتقد است که جنگ اخیر دوازده‌روزه، صحنه‌ای «کاریکاتورگونه» را پیش روی ما گذاشت و زوال سیاست، زوال گفتمان‌های شبه‌عالمانه، و نمود زوال حیات دانشگاهی و نظام اندیشه‌ای و پژوهشی را آشکار کرد. او اشاره می‌کند که جامعه در «وضعیت پیشاگفتمانی» به حیات خود ادامه می‌دهد و مکانیسم‌های بقا و هم‌بستگی اجتماعی را پیش می‌برد، اما این مکانیسم‌ها در گفتار رایج جایگاهی ندارند، زیرا نیروهایی که باید آن‌ها را به گفتار درآورند – یعنی سیاست، هنر و علم – نتوانسته‌اند ارتباط ارگانیک با این وضعیت برقرار کنند و گفتارشان به «هذیان» تبدیل شده است.
🔷 او به «سفیدشویی استعمار» به عنوان اولین واکنش در فضای عمومی اشاره می‌کند. این جریان با اسطوره‌سازی از دوران پس از جنگ در کشورهایی مانند ژاپن و آلمان و نادیده گرفتن واقعیت‌های سخت و هزینه‌های انسانی، سعی در تحمیل این روایت دارد که «ایران را دوباره بزرگ کنیم». دکتر حیدری تأکید می‌کند که استعمار تاریخی دارد که در آن میلیون‌ها انسان بومی سلاخی شده‌اند و جنایات سیستماتیک به قالب فیلم درآمده‌اند. او به نظریه‌هایی اشاره می‌کند که حتی استعمار را عامل توسعه می‌دانند. او معتقد است که استعمارزدگی یک بحران بزرگ در ایران است و دردناک‌ترین بخش آن این است که ساختار سیاسی موجود، وضعیت عمیقاً ضد استعماریِ حاصل ۱۵۰-۲۰۰ سال مبارزات دموکراسی‌خواهانه را به جایی رسانده که صدایی اقلیت در جامعه، مدافع استعمار شده است.
🔷 دکتر حیدری چهار استراتژی استعماری را برمی‌شمرد: سلطه نظامی، بهره‌کشی اقتصادی، کنترل فرهنگی و تفرقه. او بیان می‌کند که بخش عمده‌ای از فضای حاکم بر ایران، «درونی‌سازی استراتژی‌های استعماری ذیل نام سیاست‌ورزی» است. او نگاه بنیادگراها به فرهنگ را «کاملاً استعماری» می‌داند که با تحمیل سبک زندگی خاصی، جامعه را در برابر نظم استعماری بین‌الملل تضعیف می‌کنند. در حوزه اقتصاد، او به «غارت» منابع و شکل‌گیری طبقه نوکیسه از طریق توزیع رانت اشاره می‌کند که در زمان بحران، سرمایه خود را به خارج منتقل می‌کنند.
🔷 به عقیده دکتر حیدری، شرط امکان مقابله با استعمار، تنها و تنها در «بازگشت و مذاکره با جامعه» ممکن است، به گونه‌ای که اراده حذف تمامی استراتژی‌های استعماری (چه ملی چه بین‌المللی) وجود داشته باشد. او وضعیت کنونی را «جنگ سایه‌ها» می‌نامد، جایی که «کاریکاتورهای لیبرالیسم» با «اشباح مارکسیسم» درگیرند و صحنه منازعه جدی فاقد گفتمانی است که وضعیت تاریخی ایران را نمایندگی کند. او بر اهمیت «حکم تأملی» در علوم انسانی تأکید می‌کند که به معنای فهم پدیده‌های تاریخی در جزئیت خود و با مراجعه به لحظه درون‌ماندگار تاریخی‌شان است. این امر، از طریق «تکنیسین‌های» علوم انسانی که از تاریخ دور شده‌اند، ناممکن است.
🔷 دکتر حیدری در نهایت بر ضرورت یادآوری گذشته و اهمیت نقش «سیاست‌مدار» واقعی تأکید می‌کند که بتواند «اجماع روایت‌ها» را ایجاد کرده و توان ملی برای مواجهه با وضعیت بحرانی را فراهم آورد. او معتقد است که جامعه ایران با سرمایه اجتماعی غنی خود که حاصل ۱۵۰-۲۰۰ سال مبارزات دموکراسی‌خواهانه است، می‌تواند از سرنوشت سوریه‌ای
یا لیبیایی شدن جلوگیری کند.
🔷دکتر حیدری در بخش پایانی اظهار داشت که صدای غالب جهانی، صدای فاشیسم است نه لیبرالیسم اصیل. او بر لزوم اندیشه سیاسی عمیق و تاریخی، و مبارزه با استعمار داخلی و خارجی تأکید کرد و نقش سیاستمداران را در ایجاد اجماع ملی برای برون‌رفت از بحران‌ها حیاتی دانست.

#روزنوشته‌های_سمیه_توحیدلو
@smtohidloo

👍9

www.group-telegram.com/us/smtohidloo.com/356

600 viewsAug 5 at 07:17

خلاصه‌ای از سخنرانی دکتر حیدری در نشست «انواع مواجهه‌ها با جنگ»
۱۴ مرداد
🖊 گزارشی از سمیه توحیدلو (دبیر نشست)
 
🔷 دکتر آرش حیدری، جامعه‌شناس فرهنگی و عضو هیئت علمی دانشگاه علم و فرهنگ، سخنرانی خود را با طرحی برای پاسخ به وضعیت کنونی ایران آغاز می‌کند و به شدت به فقدان فهم عمیق و گرایش به راه‌حل‌های فوری انتقاد می‌کند. او بیان می‌کند که در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که کسانی که خود بخشی از مسئله‌اند، پیوسته خواستار راه‌حل هستند. وی پدیده‌هایی مانند اینستاگرامی و توییتری شدن اندیشه را عامل اصلی «توهم فهم وضعیت» می‌داند که مانع شکل‌گیری گفتار عمیق و شناسایی دقیق وضعیت می‌شود و به جای آن به «رمال، جادوگر و کف‌بین» مجال می‌دهد.
🔷 دکتر حیدری معتقد است که جنگ اخیر دوازده‌روزه، صحنه‌ای «کاریکاتورگونه» را پیش روی ما گذاشت و زوال سیاست، زوال گفتمان‌های شبه‌عالمانه، و نمود زوال حیات دانشگاهی و نظام اندیشه‌ای و پژوهشی را آشکار کرد. او اشاره می‌کند که جامعه در «وضعیت پیشاگفتمانی» به حیات خود ادامه می‌دهد و مکانیسم‌های بقا و هم‌بستگی اجتماعی را پیش می‌برد، اما این مکانیسم‌ها در گفتار رایج جایگاهی ندارند، زیرا نیروهایی که باید آن‌ها را به گفتار درآورند – یعنی سیاست، هنر و علم – نتوانسته‌اند ارتباط ارگانیک با این وضعیت برقرار کنند و گفتارشان به «هذیان» تبدیل شده است.
🔷 او به «سفیدشویی استعمار» به عنوان اولین واکنش در فضای عمومی اشاره می‌کند. این جریان با اسطوره‌سازی از دوران پس از جنگ در کشورهایی مانند ژاپن و آلمان و نادیده گرفتن واقعیت‌های سخت و هزینه‌های انسانی، سعی در تحمیل این روایت دارد که «ایران را دوباره بزرگ کنیم». دکتر حیدری تأکید می‌کند که استعمار تاریخی دارد که در آن میلیون‌ها انسان بومی سلاخی شده‌اند و جنایات سیستماتیک به قالب فیلم درآمده‌اند. او به نظریه‌هایی اشاره می‌کند که حتی استعمار را عامل توسعه می‌دانند. او معتقد است که استعمارزدگی یک بحران بزرگ در ایران است و دردناک‌ترین بخش آن این است که ساختار سیاسی موجود، وضعیت عمیقاً ضد استعماریِ حاصل ۱۵۰-۲۰۰ سال مبارزات دموکراسی‌خواهانه را به جایی رسانده که صدایی اقلیت در جامعه، مدافع استعمار شده است.
🔷 دکتر حیدری چهار استراتژی استعماری را برمی‌شمرد: سلطه نظامی، بهره‌کشی اقتصادی، کنترل فرهنگی و تفرقه. او بیان می‌کند که بخش عمده‌ای از فضای حاکم بر ایران، «درونی‌سازی استراتژی‌های استعماری ذیل نام سیاست‌ورزی» است. او نگاه بنیادگراها به فرهنگ را «کاملاً استعماری» می‌داند که با تحمیل سبک زندگی خاصی، جامعه را در برابر نظم استعماری بین‌الملل تضعیف می‌کنند. در حوزه اقتصاد، او به «غارت» منابع و شکل‌گیری طبقه نوکیسه از طریق توزیع رانت اشاره می‌کند که در زمان بحران، سرمایه خود را به خارج منتقل می‌کنند.
🔷 به عقیده دکتر حیدری، شرط امکان مقابله با استعمار، تنها و تنها در «بازگشت و مذاکره با جامعه» ممکن است، به گونه‌ای که اراده حذف تمامی استراتژی‌های استعماری (چه ملی چه بین‌المللی) وجود داشته باشد. او وضعیت کنونی را «جنگ سایه‌ها» می‌نامد، جایی که «کاریکاتورهای لیبرالیسم» با «اشباح مارکسیسم» درگیرند و صحنه منازعه جدی فاقد گفتمانی است که وضعیت تاریخی ایران را نمایندگی کند. او بر اهمیت «حکم تأملی» در علوم انسانی تأکید می‌کند که به معنای فهم پدیده‌های تاریخی در جزئیت خود و با مراجعه به لحظه درون‌ماندگار تاریخی‌شان است. این امر، از طریق «تکنیسین‌های» علوم انسانی که از تاریخ دور شده‌اند، ناممکن است.
🔷 دکتر حیدری در نهایت بر ضرورت یادآوری گذشته و اهمیت نقش «سیاست‌مدار» واقعی تأکید می‌کند که بتواند «اجماع روایت‌ها» را ایجاد کرده و توان ملی برای مواجهه با وضعیت بحرانی را فراهم آورد. او معتقد است که جامعه ایران با سرمایه اجتماعی غنی خود که حاصل ۱۵۰-۲۰۰ سال مبارزات دموکراسی‌خواهانه است، می‌تواند از سرنوشت سوریه‌ای
یا لیبیایی شدن جلوگیری کند.
🔷دکتر حیدری در بخش پایانی اظهار داشت که صدای غالب جهانی، صدای فاشیسم است نه لیبرالیسم اصیل. او بر لزوم اندیشه سیاسی عمیق و تاریخی، و مبارزه با استعمار داخلی و خارجی تأکید کرد و نقش سیاستمداران را در ایجاد اجماع ملی برای برون‌رفت از بحران‌ها حیاتی دانست.

#روزنوشته‌های_سمیه_توحیدلو
@smtohidloo

BY روزنوشته‌های سمیه توحیدلو