روزنوشته‌های سمیه توحیدلو

خلاصه‌ای از سخنرانی دکتر کتایون مصری در نشست «زنان و جنگ»
۹ مهرماه
🖊گزارشی از سمیه توحیدلو (دبیر نشست)
 
 
🔸سخنرانی دکتر کتایون مصری با عنوان «زنان در دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی پساجنگ» به بررسی نادیده گرفته شدن ظرفیت کنشگری مدرن زنان در سیاست داخلی و خارجی ایران، به‌ویژه پس از اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک و جنگ دوازده روزه، می‌پردازد.
 
🔸اهمیت نادیده گرفته شده زنان در پساجنگ
• تغییر کنشگری زنان: پس از اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک، کنش‌های زنانه از حالت سنتی و نقش‌های از پیش تعیین‌شده خارج شده و در فضاهای واقعی و مجازی جنبه مدرن‌تر و جدی‌تری به خود گرفت.
• فرصت‌سوزی در بحران: با وقوع جنگ دوازده روزه، یک فرصت‌سوزی بزرگ مجدداً رخ داد و زنان فقط در قامت کلیشه‌های جنسیتی دیده شدند. نه سیاست داخلی و نه سیاست خارجی ایران به کنشگری زنان در این دوران وقعی ننهاد.
• ضرورت توجه به دیپلماسی عمومی: نقش زنان در دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی، به‌ویژه با ورود ایران به معادلات پیچیده روابط بین‌الملل و بعد از جنگ دوازده روزه، بسیار مهم است. با وجود اینکه سی درصد از کارکنان وزارت خارجه زنان هستند، اما به کنش سیاسی زنان در حوزه سیاست خارجی توجه نمی‌شود.
• مزیت دیپلماسی نرم: هوشمندترین کشورها بیشترین سرمایه‌گذاری را برای کنش‌های سیاسی بر قدرت نرم و دیپلماسی عمومی می‌گذارند، زیرا هزینه قدرت سخت بسیار بیشتر است. دیپلماسی عمومی در دوران مدرن از حالت یک‌سویه و اقناع عمومی خارج شده و به یک الگوی جدید ارتباطی رسیده که دخالت مردم در امور سیاسی را افزایش می‌دهد.
 
🔸چالش‌ها و موانع تاریخی و جهانی حضور زنان در دیپلماسی
• نابالغی سیاسی و نگاه جنسیتی: عدم بلوغ سیاسی در دولت‌ها مانع ورود زنان در کسوت دیپلمات فرهنگی یا سیاسی می‌شود که ریشه‌های عمیق تاریخی و گفتمانی دارد. حتی زمانی که زنان پشت میز مذاکره می‌نشینند، رسانه‌ها آن‌ها را به عنوان تصمیم‌گیران اصلی به نمایش نمی‌گذارند و اغلب آن‌ها را قربانیان آسیب‌پذیر روایت می‌کنند.  تمرکز رسانه‌های تعاملی بر ظاهر و ارتباطات غیرکلامی دیپلمات‌های زن، نشان‌دهنده تداوم نگاه جنسیتی است.
• حضور تاریخی زنان در ایران: با وجود این موانع، زنان ایران همواره در جنبش‌های تاریخی (مشروطیت، نهضت‌های انقلابی، دفاع مقدس) و تغییرات سیاسی (سال‌های اصلاحات و اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک) نقش جدی و پیشرو داشته‌اند و مطالباتشان جدی‌تر شده است.
 
🔸نمونه‌های عملیات ادراکی و غیبت زنان در دیپلماسی ایران
• ابزارهای دیپلماسی عمومی دشمن: در طول جنگ دوازده روزه، از ابزارهای دیپلماسی عمومی مانند توئیت‌های مقامات خارجی، گفتگوی مستقیم مقامات اسرائیلی با شبکه‌های فارسی‌زبان، و کلیپ‌های سربازان زن و مرد با المان‌های اروتیک برای همدلی با ایرانیان استفاده شد.
• ضعف دستگاه دیپلماسی ایران: ایران در این دوره از ابزارهای دیپلماسی عمومی استفاده نکرد. در حالی که حتی یک زن در دستگاه دیپلماسی خارجی ایران حضور نداشت که به نمایندگی از وزارت خارجه با مردم صحبت کند و از این ابزار برای توجیه مواضع استفاده کند.
• ریشه‌های مردسالاری: بی‌اعتمادی به نقش زنان در پساجنگ، به ریشه‌های مردسالاری در دستگاه دیپلماسی برمی‌گردد که ورود به آن را غیرقابل نفوذ کرده است. حضور زنان دیپلمات (نظیر سفیران زن) هم اغلب در دستگاه دیپلماسی عمومی دیده نمی‌شود .
• اهمیت نگاه زنانه: حضور یک زن می‌تواند در مناسبات سیاسی تعادل ایجاد کند و مشکلات جامعه را به شکل انسانی‌تری طرح نماید.
 
🔸 راهکارهای پیشنهادی برای استفاده از ظرفیت زنان (اهرم‌های دیپلماسی عمومی)
• استفاده از چهره‌های موجود: باید از ظرفیت چهره‌های علمی، فرهنگی، ورزشی و سلبریتی‌هایی که وجه بین‌المللی دارند، در دیپلماسی عمومی استفاده شود، به‌جای برخورد عنادورزانه با آن‌ها.
• بهره‌گیری از فعالان مدنی و بلاگرها: زنانی که در فعالیت‌های زیست‌محیطی و توانمندسازی زنان فعال هستند و بلاگرهای ارزشمندی که در شبکه‌های اجتماعی حضور دارند، اهرم‌های دیپلماسی عمومی هستند که باید از حاشیه به متن آورده شوند.
• بازنگری در نقش‌های رسمی: وزارتخانه‌های مرتبط (امور خارجه، آموزش و پرورش، ورزش و جوانان، علوم و...) باید نقش به‌سزایی در معرفی این زنان داشته باشند.
• بررسی تابوی بانوی اول: بحث بانوی اول در ایران شبیه به یک تابو است، در حالی که این می‌تواند یکی از مهم‌ترین اهرم‌هایی باشد که جنبه تشریفاتی نداشته و در اصلاح چهره زن ایرانی و استفاده از قدرت نرم بسیار مؤثر واقع شود.
نبود زنان در هیئت‌های دیپلماتیک و عدم شباهت ظاهر، پوشش و گفتمان آن‌ها به واقعیت زنان در بطن جامعه، مانع از دخالت زنان در دیپلماسی عمومی و عملیات ادراکی شده است.

#نشست‌های_انجمن
#روزنوشته‌های_سمیه_توحیدلو
@smtohidloo

👍5

www.group-telegram.com/us/smtohidloo.com/501

1.93K viewsOct 1 at 17:58

خلاصه‌ای از سخنرانی دکتر کتایون مصری در نشست «زنان و جنگ»
۹ مهرماه
🖊گزارشی از سمیه توحیدلو (دبیر نشست)
 
 
🔸سخنرانی دکتر کتایون مصری با عنوان «زنان در دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی پساجنگ» به بررسی نادیده گرفته شدن ظرفیت کنشگری مدرن زنان در سیاست داخلی و خارجی ایران، به‌ویژه پس از اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک و جنگ دوازده روزه، می‌پردازد.
 
🔸اهمیت نادیده گرفته شده زنان در پساجنگ
• تغییر کنشگری زنان: پس از اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک، کنش‌های زنانه از حالت سنتی و نقش‌های از پیش تعیین‌شده خارج شده و در فضاهای واقعی و مجازی جنبه مدرن‌تر و جدی‌تری به خود گرفت.
• فرصت‌سوزی در بحران: با وقوع جنگ دوازده روزه، یک فرصت‌سوزی بزرگ مجدداً رخ داد و زنان فقط در قامت کلیشه‌های جنسیتی دیده شدند. نه سیاست داخلی و نه سیاست خارجی ایران به کنشگری زنان در این دوران وقعی ننهاد.
• ضرورت توجه به دیپلماسی عمومی: نقش زنان در دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی، به‌ویژه با ورود ایران به معادلات پیچیده روابط بین‌الملل و بعد از جنگ دوازده روزه، بسیار مهم است. با وجود اینکه سی درصد از کارکنان وزارت خارجه زنان هستند، اما به کنش سیاسی زنان در حوزه سیاست خارجی توجه نمی‌شود.
• مزیت دیپلماسی نرم: هوشمندترین کشورها بیشترین سرمایه‌گذاری را برای کنش‌های سیاسی بر قدرت نرم و دیپلماسی عمومی می‌گذارند، زیرا هزینه قدرت سخت بسیار بیشتر است. دیپلماسی عمومی در دوران مدرن از حالت یک‌سویه و اقناع عمومی خارج شده و به یک الگوی جدید ارتباطی رسیده که دخالت مردم در امور سیاسی را افزایش می‌دهد.
 
🔸چالش‌ها و موانع تاریخی و جهانی حضور زنان در دیپلماسی
• نابالغی سیاسی و نگاه جنسیتی: عدم بلوغ سیاسی در دولت‌ها مانع ورود زنان در کسوت دیپلمات فرهنگی یا سیاسی می‌شود که ریشه‌های عمیق تاریخی و گفتمانی دارد. حتی زمانی که زنان پشت میز مذاکره می‌نشینند، رسانه‌ها آن‌ها را به عنوان تصمیم‌گیران اصلی به نمایش نمی‌گذارند و اغلب آن‌ها را قربانیان آسیب‌پذیر روایت می‌کنند.  تمرکز رسانه‌های تعاملی بر ظاهر و ارتباطات غیرکلامی دیپلمات‌های زن، نشان‌دهنده تداوم نگاه جنسیتی است.
• حضور تاریخی زنان در ایران: با وجود این موانع، زنان ایران همواره در جنبش‌های تاریخی (مشروطیت، نهضت‌های انقلابی، دفاع مقدس) و تغییرات سیاسی (سال‌های اصلاحات و اعتراضات سال هزار و چهارصد و یک) نقش جدی و پیشرو داشته‌اند و مطالباتشان جدی‌تر شده است.
 
🔸نمونه‌های عملیات ادراکی و غیبت زنان در دیپلماسی ایران
• ابزارهای دیپلماسی عمومی دشمن: در طول جنگ دوازده روزه، از ابزارهای دیپلماسی عمومی مانند توئیت‌های مقامات خارجی، گفتگوی مستقیم مقامات اسرائیلی با شبکه‌های فارسی‌زبان، و کلیپ‌های سربازان زن و مرد با المان‌های اروتیک برای همدلی با ایرانیان استفاده شد.
• ضعف دستگاه دیپلماسی ایران: ایران در این دوره از ابزارهای دیپلماسی عمومی استفاده نکرد. در حالی که حتی یک زن در دستگاه دیپلماسی خارجی ایران حضور نداشت که به نمایندگی از وزارت خارجه با مردم صحبت کند و از این ابزار برای توجیه مواضع استفاده کند.
• ریشه‌های مردسالاری: بی‌اعتمادی به نقش زنان در پساجنگ، به ریشه‌های مردسالاری در دستگاه دیپلماسی برمی‌گردد که ورود به آن را غیرقابل نفوذ کرده است. حضور زنان دیپلمات (نظیر سفیران زن) هم اغلب در دستگاه دیپلماسی عمومی دیده نمی‌شود .
• اهمیت نگاه زنانه: حضور یک زن می‌تواند در مناسبات سیاسی تعادل ایجاد کند و مشکلات جامعه را به شکل انسانی‌تری طرح نماید.
 
🔸 راهکارهای پیشنهادی برای استفاده از ظرفیت زنان (اهرم‌های دیپلماسی عمومی)
• استفاده از چهره‌های موجود: باید از ظرفیت چهره‌های علمی، فرهنگی، ورزشی و سلبریتی‌هایی که وجه بین‌المللی دارند، در دیپلماسی عمومی استفاده شود، به‌جای برخورد عنادورزانه با آن‌ها.
• بهره‌گیری از فعالان مدنی و بلاگرها: زنانی که در فعالیت‌های زیست‌محیطی و توانمندسازی زنان فعال هستند و بلاگرهای ارزشمندی که در شبکه‌های اجتماعی حضور دارند، اهرم‌های دیپلماسی عمومی هستند که باید از حاشیه به متن آورده شوند.
• بازنگری در نقش‌های رسمی: وزارتخانه‌های مرتبط (امور خارجه، آموزش و پرورش، ورزش و جوانان، علوم و...) باید نقش به‌سزایی در معرفی این زنان داشته باشند.
• بررسی تابوی بانوی اول: بحث بانوی اول در ایران شبیه به یک تابو است، در حالی که این می‌تواند یکی از مهم‌ترین اهرم‌هایی باشد که جنبه تشریفاتی نداشته و در اصلاح چهره زن ایرانی و استفاده از قدرت نرم بسیار مؤثر واقع شود.
نبود زنان در هیئت‌های دیپلماتیک و عدم شباهت ظاهر، پوشش و گفتمان آن‌ها به واقعیت زنان در بطن جامعه، مانع از دخالت زنان در دیپلماسی عمومی و عملیات ادراکی شده است.

#نشست‌های_انجمن
#روزنوشته‌های_سمیه_توحیدلو
@smtohidloo

BY روزنوشته‌های سمیه توحیدلو