نمی‌دونم چطور بگم ولی بعضی آدم‌ها خیلی باحالن؛ خوب ارتباط می‌گیرن، قشنگ حرف میزنن، نحوه‌ی رفتارشون حساب شده‌ست، حد‌ومرزهایی که باید رو رعایت میکنن، می‌دونن چی رو کِی بگن و کجا بگن که بیشترین تاثیر رو بذاره، مودبن، دایره‌ی لغاتشون گسترده‌ست، باهاشون که وقت میگذرونی یه جون به جون‌هات و یه هدف به لیست اهدافت اضافه میشه، تیکه کلام‌های خاص خودشون‌ رو دارن، تقریبا از پس هر چالشی بر میان، برای هر مشکلی کلی راه حل ارائه میدن و ذهنشون بازه، به جزییات توجه نشون میدن، عمیقا حمایتگرن و به دور از حواشی، برای این جهان پهناور ارزش خلق میکنن. درود بر آدم‌های باحال!

الان تنها چیزی که باید براش انرژی بذاری خودتی.

من می‌دونم باید یه کاریش کنم؛ منتها چون دقیق نمی‌دونم باید چیکارش کنم، بهترین کاری که الان میتونم رو انجام میدم و همینم کافیه.

خونه‌ی تو، خودتی. خودت رو امن کن تا جهانت امن شه حتی در تهدیدکننده‌ترین شرایط.

روتین داشتن، آدم‌رو توی زندگی جلو میندازه؛ پیشنهاد میکنم.

وقتشه دولینگو رو خلاصش کنم تا کمتر عذاب بکشه.

دوست به دوست:
اون غصه‌های لعنتی رو بریز دور؛ اون‌ها خوردنی نیستن، به بدنت آسیب نزن.

سلام، ما چند وقت پیش این کار خودجوش رو به کمک‌ شما به ثمر رسوندیم، حالا کم‌کم با سرد شدن هوا، در نظر گرفتیم برای چند کودک کار که شناسایی شدن پوشاک گرم، اعم از کلاه و شالگردن تهیه کنیم. این‌بارم با کمک شما با هر مبلغی که درحد توان‌تون هست بتونیم دوباره دلی رو شاد کنیم.
به امید اینکه خیرش به زندگی شما برگرده. و این هشتگ ناتموم نباشه.
#با_کمک_شما
مقدار مبلغ مهم نیست، شما می‌تونید هر مبلغ که در نظر دارید به شماره کارت زیر واریز کنید.
اون شات مبلغ واریزی‌تون رو داخل ناشناس و یا دایرکت چنل برام بفرستید.

6219861889551536

شماره کارت دوم اگه اولی به محدودیت خورد.
5022291582273114
ممنون می‌شم این پست رو فوروارد کنید. مبلغ جمع شده گفته.

به یه معجزه نیاز دارم؛ یه تغییر بزرگ.

در عین حال که همه‌ چیز جدیه، هیچی جدی نیست.

فقط یکم خستم؛ همین.

فکر کنم جدی پاییز شده.

فهمیدم آدم وقتی می‌ترسه اشتباه کنه، خودش رو از تجربه‌ی رشد محروم می‌کنه.

حقیقت آدم‌ها در انتخاب‌هاشون نهفته‌ست.

وضعیت این روزهای مغز و زندگیم:

عمیقا لازممه تایم بیشتری برای زیستن داشته باشم؛ بیست‌و‌چهار ساعت، کفاف شلوغی‌های من‌رو نمیده.

کاش زندگی نسخه پریمیوم داشت و میشد بعضی روزهارو بیشتر از بیست‌و‌چهار ساعت زندگی کرد؛ اونقدر که به اندازه کافی استراحت کنی، به کارِت برسی، درس بخونی، درست و حسابی ورزش کنی،
با آدم‌های مورد علاقت معاشرت کنی، کلی چیز یاد بگیری، آشپزی کنی، بری بیرون، فیلم و سریال تماشا کنی، موزیک گوش بدی، برای فضای مجازی محتوا تولید کنی و دنبال سریع تموم کردن پلن‌هات نباشی
و زمان حال‌رو با بند بند وجودت زندگی کنی.

دقیقا همینه.

آدم اگر به خودش نبازه، دیگه هیچ‌جا خودشو نمی‌بازه و از پس خیلی چیزا بر میاد.

هیچ زمان ایده‌آلی وجود نداره؛ شرایط هرگز صد درصد عالی نمیشه و فرصت‌ها همیشه سهم آدمی میشن که آمادگی استفاده ازشون رو داشته باشه.
تو هم اگر میخوای منتظر رسیدن زمان و شرایط ایده‌آل برای انجام فلان کار بمونی، باخبر و آماده
باش که قراره تا ابد، فقط منتظر بمونی.