group-telegram.com/DoingPhilosophy/73
Last Update:
📝#بی_اعتباری_برچسب_شبهه_در_قلمرو_تفکر_فلسفی/ #حمیدرضا_سعادت_نیاکی
🔷قسمت چهارم (پایانی)
🔍رد پیش‌فرض سوم برچسب‌زنندگان: پیش‌فرض سوم جزم‌اندیشان این است که «کسانی که باورهای آنها در تقابل یا به نحوی در چالش با باورهای ما است، #حق_آزادی_بیان ندارند».
شاید این سؤال‌ها به ذهن متبادر شود: آیا متصوّر نیست کسی معتقد باشد باورهایش عین حقیقت است و هیچ احتمال نقضی هم در آن نمی‌رود، اما در عین حال قائل نباشد که #شبهه_افکنان #حق_آزادی_بیان نداشته باشند؟ آیا سخن از کرسی‌های آزاداندیشی که گاه از تریبون‌های رسمی می‌شنویم ادعای نویسنده را نقض نمی‌کند؟
💥همۀ کسانی که به افکار و آراء متضاد یا متفاوت با باورهای خود برچسب #شبهه می‌زنند بدون استثنا با اشاعۀ به زعم آنها «#شبهه» از سوی صاحبان آن ایده‌ها به شکل عمومی و در سطح جامعه مخالفند. آنها معتقدند این نحوه انتشار موجب تزلزل و به خطر افتادن باورهای افراد جامعه می‌شود. بنابراین در بهترین حالت سخن آنها این است که «#شبهه_افکنان می‌بایست در جمع متخصّصان یا در قالب کرسی‌های آزاداندیشی که مخالفان متخصّص آنها حضور دارند، آراء خود را مطرح کنند و اگر به این نکته عمل نکنند باید در صداقت آنها شک کرد، چرا که کشف می‌شود نیّت سوئی از اشاعۀ گستردۀ آن نظرها و ایده‌های مخرّب دارند»!
🔆جواب نقضی به سخن ضدّ #آزادی_بیان برچسب‌زننده‌ها این است که چه بسا از دید صاحبان ایده‌ها و باورهای متضاد یا متفاوت، باورهای برچسب‌زنندگانِ جزم‌اندیش باعث جمود ذهن افراد جامعه شود که انحراف از مسیر شکوفایی عقلانی جامعه است. پس طبق مناطی که خود برچسب‌زنندگان دارند، نباید تریبونی در گسترۀ جامعه داشته باشند و باید صرفاً در جمعی که متخصصان مخالف هم حضور دارند افکار خود را بازگو کنند. این در حالی است که همۀ تریبون‌ها در سطح جامعه همیشه در اختیار آنهاست.
📌سه جواب حلی : اولاً، همان محدودیت از ابراز باور که در سطح جامعه وجود دارد، تبعاً در کرسی‌های آزاداندیشی نیز وجود دارد، زیرا بیان ایده‌ها تا جایی آزاد است که به خط قرمزهای ایدئولوژیک نزدیک نشود، چرا که در غیر این صورت صاحب ایده همواره این ترس را با خود دارد که در اثر ابراز باور مستدلّ خود عواقب مخوفی در انتظارش است، در حالی که #آزادی_بیان یعنی آزادی در بیان باور و عقیده بدون ترس از عواقب آن.
ثانیاً، هیچ دلیل موجّهی از منظر فلسفی وجود ندارد که #آزادی بیانِ ایده‌ها و نظریه‌های مستدلّ قید زده شود و به شکلی از اشکال محدود گردد. #آزادی_بیانِ ایده‌ها و باورهای استدلالی بدون شک جزو بنیادی‌ترین #حقوق_بشر است.
ثالثاً، اگر باب قید زدن آزادی بیان به بهانۀ جلوگیری از تزلزل باورهای افراد جامعه باز شود، عملاً این حق بنیادی هیچ‌گاه قابلیت تحقق نمی‌یابد، زیرا رهبران همۀ مذاهب و ایدئولوژی‌ها؛ بودایی، هندو، شینتو، یهودی، مسیحی، بهایی، ... می‌توانند ادعا کنند که در صورت بیان آزاد فلان ایده باور پیروان مذهب یا ایدئولوژی‌شان متزلزل می‌شود.
این یادداشت دو هدف را در نظر داشت: 1. بیان استدلالی این مطلب که با معیار اصول اساسی #فلسفه‌ورزی، وقتی واژه‌های #شبهه، #شبهه_افکنی، #شبهه_زدایی و امثال آنها محمول گزاره‌هایی قرار می‌گیرند تا به برخی ایده‌ها و نظریه‌های مطرح در سطح جامعه نسبت داده شوند، چنین واژه‌هایی در تفکر فلسفی مهمل‌اند و به معنای محصلی ارجاع نمی‌دهند.
2. بیان این مطلب که فلسفه‌خوان‌ها یا مدرسان فلسفه‌ای که به محض طرح و انتشار نظریه‌ای در جامعه به آن برچسب #شبهه می‌زنند و به صاحبان آن نظریه #شبهه_افکن اطلاق می‌کنند، در واقع چنین افرادی بنابر اصول اساسی #فلسفه‌ورزی اهل فلسفه نیستند، یعنی فیلسوفانه نمی‌زیند، بلکه صرفاً ایدئولوگ‌های جزم‌اندیش متعصبی هستند که با روحیۀ متکلمانه در بین متون فلسفی دنبال استدلال‌هایی می‌گردند که برای تقویت باورهای آنها سودی داشته باشد. #ویتگنشتاین؛ فیلسوف پر آوازۀ قرن بیستم خطاب به درودی گفت: «تفکر را کنار نگذارید. بگذارید به هر جا که می‌خواهد بینجامد، بینجامد». تا زمانی که کسی این سفارش را در زندگی خود جاری نکند، حتی رایحۀ فلسفه هم به مشام او نرسیده است.
https://www.group-telegram.com/us/DoingPhilosophy.com
BY فلسفه ورزی
Share with your friend now:
group-telegram.com/DoingPhilosophy/73