سوال: آیا هیچ‌وقت لحظه‌ای به تردید افتادید که سرمایه‌داری و این‌که «حرص» ایده خوبی برای اداره جامعه باشد یا نه؟

جواب: اول از همه، بگویید اصلاً جامعه‌ای را می‌شناسید که بر اساس حرص اداره نشود؟ فکر می‌کنید روسیه بر اساس حرص اداره نمی‌شود؟ فکر می‌کنید چین بر اساس حرص اداره نمی‌شود؟ حرص یعنی چه؟

البته هیچ‌کدام از ما «حریص» نیستیم، همیشه دیگری است که حریص است. جهان بر پایه افراد اداره می‌شود که منافع جداگانه خودشان را دنبال می‌کنند. دستاوردهای بزرگ تمدن هیچ‌گاه از سوی ادارات دولتی نیامده‌اند. اینشتین نظریه‌اش را به دستور یک بوروکرات ابداع نکرد. هنری فورد هم صنعت خودرو را آن‌گونه متحول نکرد.

تنها مواردی که توده‌ها از آن فقر خردکننده‌ای که درباره‌اش صحبت می‌کنید رهایی یافته‌اند، تنها در تاریخ ثبت‌شده، مواردی بوده که در آن سرمایه‌داری و عمدتاً تجارت آزاد وجود داشته است. اگر می‌خواهید بدانید مردم در کجا بدترین وضعیت را دارند، دقیقاً در همان نوع جوامعی است که از سرمایه‌داری فاصله گرفته‌اند. بنابراین سابقه تاریخی کاملاً روشن است: هیچ راه جایگزینی تا کنون کشف نشده که بتواند زندگی مردم عادی را بهتر کند و حتی با فعالیت‌های مولدی که توسط نظام آزادِ مبتنی بر بازار رها می‌شود، قابل مقایسه باشد.

سوال: اما به نظر می‌رسد که این نظام بیشتر به کسانی پاداش می‌دهد که توانایی دستکاری سیستم را دارند تا به فضیلت.

جواب: خب چه کسی به فضیلت پاداش می‌دهد؟ فکر می‌کنید کمیسار کمونیست به فضیلت پاداش می‌دهد؟ فکر می‌کنید هیتلر به فضیلت پاداش می‌دهد؟ ببخشید، فکر می‌کنید رؤسای جمهور آمریکا به فضیلت پاداش می‌دهند؟ آیا آنها منصوبان خود را بر اساس فضیلت‌شان انتخاب می‌کنند یا بر اساس نفوذ سیاسی‌شان؟

آیا واقعاً درست است که خودخواهی سیاسی از خودخواهی اقتصادی «شریف‌تر» باشد؟ به‌نظرم شما خیلی چیزها را مفروض گرفته‌اید. فقط به من بگویید کجای دنیا این فرشتگانی را پیدا می‌کنید که قرار است جامعه را برای ما سازمان دهند؟ خب، حتی به شما هم اعتماد نمی‌کنم که این کار را انجام دهید.