یدالله کریمی پور

کاخ بلورین

راستش این روزها به دلیل بیماری(سکته رد شده مغزی) تمرکز چندانی بر تفسیر و تحلیل رخدادها  نداشته ام. سهل است که امروز اصلا در جریان خبرها نبودم. پس از ۵ روز بستری بودن، بالاخره پزشکان معالجم‌ سفارش کردند کمتر در وادی سیاست گام‌ بردارم‌؛ دستکم تا هنگام‌ بهبودی نسبی. به آنان‌ از قول حضرتش پاسخ دادم:

مرا عهدیست با جانان، که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را، چو جان خویشتن دارم
الا‌ ای پیر فرزانه، مکن‌ عیبم ز میخانه
که من در ترک میخانه، دلی پیمان‌ شکن دارم.

خب قضای ننوشتن امروزم را با پوزش از شما به بازخوانی چکیده حکایتی منتخب از دیوان استاد هژار موکریانی(کرد) با عنوان کاخ بلورین اختصاص می دهم.

سه تنبل، بیعار و مفت خور در شهری زندگی می کردند. آنان‌ هیچ کاری بلد نبودند جز حرافی.‌ یعنی حرف فروش بودند.‌ بنابراین برای امرار معاش لشوار و انگل گونه وابسته به دیگران بودند. سرانجام مردم و حاکم‌ شهر به خاطر مفت خوری و بی ثمری، آنان را از شهر بیرون‌ انداختند.
این رانده شدگان به شهری جدید رفتند و چون‌ کاری و تخصصی نداشتند، در مقام فریبکاری برآمدند. انان که فقط تخصص زبان بازی و حرف فروشی داشتند، به مردم‌ گفتند:
چه نشسته اید که همه شهرها کاخ بلورین دارند و شما ساکن تنها شهری هستید که از این نعمت‌ محرومید. این مایه ننگ شما است.
مردم شهر با این که وضعیت خوبی داشتند، فریب‌ حرف فروشان خورده و از سه تنبل و بیعار خواستند که کاخ بلورین را بنا کنند.
آن سه شررور ساخت کاخ بلورین را مشروط به داشتن حکومت شهر کردند. کم کم با وعده و وعیدهای پرشمار، هر سه, همه امور شهر را در دست‌ گرفتند: یکی به مقام شاهی، دیگری به جایگاه مدیر اجرایی و سومی هم‌‌ به عنوان‌ مبلغ آیینی کاخ بلورین منصوب شدند.
آنها سال های سال بی آن که کاخی بسازند، با وعده های پیاپی و توجیهات متعدد از طریق تخصص خود، یعنی حرف فروشی در مقام های خود ماندند.
در پایان، مردم‌ شهر دچار بحران های متعدد شدند. داد و بیداد بلند و بلندتر شد. چاره ای جز انقلاب نبود. گرچه حرف فروشان طی این مدت کسانی را برای پاسداری از خود گماشته بودند، ولی کار از کار گذشته و شهر به مرز فلاکت رسیده بود.
خودتان پایان این داستان را حدس بزنید.
#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k

www.group-telegram.com/us/Karimipour_K.com/5491

16.8K viewsedited  Aug 26 at 19:31

کاخ بلورین

راستش این روزها به دلیل بیماری(سکته رد شده مغزی) تمرکز چندانی بر تفسیر و تحلیل رخدادها  نداشته ام. سهل است که امروز اصلا در جریان خبرها نبودم. پس از ۵ روز بستری بودن، بالاخره پزشکان معالجم‌ سفارش کردند کمتر در وادی سیاست گام‌ بردارم‌؛ دستکم تا هنگام‌ بهبودی نسبی. به آنان‌ از قول حضرتش پاسخ دادم:

مرا عهدیست با جانان، که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را، چو جان خویشتن دارم
الا‌ ای پیر فرزانه، مکن‌ عیبم ز میخانه
که من در ترک میخانه، دلی پیمان‌ شکن دارم.

خب قضای ننوشتن امروزم را با پوزش از شما به بازخوانی چکیده حکایتی منتخب از دیوان استاد هژار موکریانی(کرد) با عنوان کاخ بلورین اختصاص می دهم.

سه تنبل، بیعار و مفت خور در شهری زندگی می کردند. آنان‌ هیچ کاری بلد نبودند جز حرافی.‌ یعنی حرف فروش بودند.‌ بنابراین برای امرار معاش لشوار و انگل گونه وابسته به دیگران بودند. سرانجام مردم و حاکم‌ شهر به خاطر مفت خوری و بی ثمری، آنان را از شهر بیرون‌ انداختند.
این رانده شدگان به شهری جدید رفتند و چون‌ کاری و تخصصی نداشتند، در مقام فریبکاری برآمدند. انان که فقط تخصص زبان بازی و حرف فروشی داشتند، به مردم‌ گفتند:
چه نشسته اید که همه شهرها کاخ بلورین دارند و شما ساکن تنها شهری هستید که از این نعمت‌ محرومید. این مایه ننگ شما است.
مردم شهر با این که وضعیت خوبی داشتند، فریب‌ حرف فروشان خورده و از سه تنبل و بیعار خواستند که کاخ بلورین را بنا کنند.
آن سه شررور ساخت کاخ بلورین را مشروط به داشتن حکومت شهر کردند. کم کم با وعده و وعیدهای پرشمار، هر سه, همه امور شهر را در دست‌ گرفتند: یکی به مقام شاهی، دیگری به جایگاه مدیر اجرایی و سومی هم‌‌ به عنوان‌ مبلغ آیینی کاخ بلورین منصوب شدند.
آنها سال های سال بی آن که کاخی بسازند، با وعده های پیاپی و توجیهات متعدد از طریق تخصص خود، یعنی حرف فروشی در مقام های خود ماندند.
در پایان، مردم‌ شهر دچار بحران های متعدد شدند. داد و بیداد بلند و بلندتر شد. چاره ای جز انقلاب نبود. گرچه حرف فروشان طی این مدت کسانی را برای پاسداری از خود گماشته بودند، ولی کار از کار گذشته و شهر به مرز فلاکت رسیده بود.
خودتان پایان این داستان را حدس بزنید.
#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k

BY یدالله کریمی پور