حسن معین - خودشناسی

تقی رحمانی

آیا اصلاح‌طلبان جرأت اقدام عملی دارند؟ آیا وحدت این جبهه می‌تواند به سود دموکراسی تمام شود؟ یا اینکه باز هم در برابر تهدیدها به سکوت و عقب‌نشینی تن خواهند داد؟
تا زمانی که این پرسش‌ها پاسخ داده نشود، بیانیه‌ها هرچقدر هم پرطمطراق، چیزی جز تکرار گذشته نخواهند بود.

🎥 بیانیه‌های تکراری، جامعه بی‌اعتماد
اصلاح‌طلبان میان گفتاردرمانی و ضرورت اقدام عملی
✍️ تقی رحمانی

بیانیه اخیر جبهه اصلاحات پس از سخنرانی روحانی درباره «تغییر شیفت پارادایمی»، با واکنش تند اصولگرایان و حتی تهدید رئیس قوه قضاییه همراه شد. این بیانیه بر آزادی زندانیان سیاسی و ضرورت گشایش فضای سیاسی تأکید داشت و در کنار آن از نرمال‌سازی سیاست خارجی ایران سخن گفت. اما مسئله اصلی این است که این نوع مواضع سال‌هاست در حد شعار باقی مانده و هیچ ضمانت اجرایی و عملیاتی پشت آن نیست.

جبهه اصلاحات به درستی بر پیوند میان اصلاحات داخلی و تغییر در سیاست خارجی انگشت گذاشته است، اما تجربه نشان داده که تا زمانی که ولایت فقیه مانع اصلی دموکراسی، حقوق بشر و آزادی‌های مدنی است، هیچ تغییر واقعی رخ نخواهد داد. خامنه‌ای بارها اعلام کرده آمریکا قابل مذاکره نیست، و همین موضع ریشه اصلی انسداد سیاسی در داخل است. در چنین شرایطی، هرگونه «بیانیه» بدون اقدام عملی، بیشتر شبیه یک یادداشت برای روز مبادا می‌ماند؛ سندی که بعدها بگویند «ما هم موضع داشتیم».
واقعیت این است که اصلاح‌طلبان توانایی و ابزارهای سیاسی قابل‌توجهی دارند: از حضور خیابانی گرفته تا نامه‌های مستقیم به رهبر و ایجاد شکاف درون نظام. اما آنچه می‌بینیم، سکوت، عقب‌نشینی و نهایتاً صدور بیانیه‌های کم‌رمق است. نتیجه آنکه جامعه این رفتار را نه به‌عنوان کنش سیاسی، بلکه بیشتر به‌عنوان فرصت‌طلبی می‌بیند. اعتماد مردم تنها زمانی بازخواهد گشت که اصلاح‌طلبان جسارت عمل نشان دهند، نه صرفاً کلمات تکراری.

تردیدی نیست که در ایران، هر جریان سیاسی حق بیان نظر خود را دارد. اما وقتی «بیان نظر» در حد کلیشه و گفتاردرمانی بماند، ارزش سیاسی‌اش فرو می‌ریزد. اصلاح‌طلبان اگر واقعاً به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی باور دارند، باید از ظرفیت‌های موجود خود برای فشار بر حاکمیت استفاده کنند؛ چه با نامه‌های علنی، چه با کنش جمعی و خیابانی، چه با اعلام تغییر سیاست در سطح رهبران شاخص‌شان.

نمونه‌ای مانند مقاله‌های ظریف در رسانه‌های خارجی نشان می‌دهد که امکان طرح تغییر در سیاست خارجی وجود دارد، اما مسأله اصلی فراتر از دیپلماسی است: دموکراسی، حقوق بشر و حاکمیت مردم. جامعه امروز ایران با تجربه دو دهه اصلاح‌طلبی حکومتی، به‌خوبی می‌داند که بدون اقدام عملی، هیچ اعتماد تازه‌ای شکل نخواهد گرفت.

بیانیه اخیر، هرچند نشانه‌ای مثبت در برابر فضای بسته سیاسی است، اما همچنان پرسش‌های بزرگی را بی‌پاسخ گذاشته است:
آیا اصلاح‌طلبان جرأت اقدام عملی دارند؟ آیا وحدت این جبهه می‌تواند به سود دموکراسی تمام شود؟ یا اینکه باز هم در برابر تهدیدها به سکوت و عقب‌نشینی تن خواهند داد؟
تا زمانی که این پرسش‌ها پاسخ داده نشود، بیانیه‌ها هرچقدر هم پرطمطراق، چیزی جز تکرار گذشته نخواهند بود.

نکته معین:

حتی همه اصلاح‌طلبان حاضر نیستند از بیانیه جبهه اصلاحات ایران دفاع کنند، برخی هم که انتقاد کردند، حکومت هم که در حالِ بستنِ بیشتر زبان‌ها و در پی اتحاد مقدس است. احزاب و حاکمان و مردمانِ ایران جهنمی یخ زده ایجاد کرده‌اند. تقی رحمانی بیانیه و اصلاح‌طلبان را در ۸ دقیقه زیر پرسش برده و پرسیده کی می‌خواهید از انجماد بیرون بیایید. شما که قدرت دارید چه وقت می‌خواهید از گفتاردرمانی خارج شوید؟ من هم باید خودم خودم را گرم کنم و گرنه در این شرایط منجمد خواهم شد.

.

YouTube

تقی رحمانی - نقد به بیانیه جنجالی جبهه اصلاحات

تقی رحمانی کنشگر مدنی و نویسنده در این گفتار به نقد و بررسی بیانیه جنجالی ۱۱ بندی جبهه اصلاحات و واکنش رییس قوه قضاییه‌ به آن و تهدید به برخورد با اعضای این جبهه اصلاح طلب پرداخته است.

www.group-telegram.com/us/MHMohaqeqMoein.com/22049

56 viewsedited  Aug 27 at 08:39

🎥 بیانیه‌های تکراری، جامعه بی‌اعتماد
اصلاح‌طلبان میان گفتاردرمانی و ضرورت اقدام عملی
✍️ تقی رحمانی

بیانیه اخیر جبهه اصلاحات پس از سخنرانی روحانی درباره «تغییر شیفت پارادایمی»، با واکنش تند اصولگرایان و حتی تهدید رئیس قوه قضاییه همراه شد. این بیانیه بر آزادی زندانیان سیاسی و ضرورت گشایش فضای سیاسی تأکید داشت و در کنار آن از نرمال‌سازی سیاست خارجی ایران سخن گفت. اما مسئله اصلی این است که این نوع مواضع سال‌هاست در حد شعار باقی مانده و هیچ ضمانت اجرایی و عملیاتی پشت آن نیست.

جبهه اصلاحات به درستی بر پیوند میان اصلاحات داخلی و تغییر در سیاست خارجی انگشت گذاشته است، اما تجربه نشان داده که تا زمانی که ولایت فقیه مانع اصلی دموکراسی، حقوق بشر و آزادی‌های مدنی است، هیچ تغییر واقعی رخ نخواهد داد. خامنه‌ای بارها اعلام کرده آمریکا قابل مذاکره نیست، و همین موضع ریشه اصلی انسداد سیاسی در داخل است. در چنین شرایطی، هرگونه «بیانیه» بدون اقدام عملی، بیشتر شبیه یک یادداشت برای روز مبادا می‌ماند؛ سندی که بعدها بگویند «ما هم موضع داشتیم».
واقعیت این است که اصلاح‌طلبان توانایی و ابزارهای سیاسی قابل‌توجهی دارند: از حضور خیابانی گرفته تا نامه‌های مستقیم به رهبر و ایجاد شکاف درون نظام. اما آنچه می‌بینیم، سکوت، عقب‌نشینی و نهایتاً صدور بیانیه‌های کم‌رمق است. نتیجه آنکه جامعه این رفتار را نه به‌عنوان کنش سیاسی، بلکه بیشتر به‌عنوان فرصت‌طلبی می‌بیند. اعتماد مردم تنها زمانی بازخواهد گشت که اصلاح‌طلبان جسارت عمل نشان دهند، نه صرفاً کلمات تکراری.

تردیدی نیست که در ایران، هر جریان سیاسی حق بیان نظر خود را دارد. اما وقتی «بیان نظر» در حد کلیشه و گفتاردرمانی بماند، ارزش سیاسی‌اش فرو می‌ریزد. اصلاح‌طلبان اگر واقعاً به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی باور دارند، باید از ظرفیت‌های موجود خود برای فشار بر حاکمیت استفاده کنند؛ چه با نامه‌های علنی، چه با کنش جمعی و خیابانی، چه با اعلام تغییر سیاست در سطح رهبران شاخص‌شان.

نمونه‌ای مانند مقاله‌های ظریف در رسانه‌های خارجی نشان می‌دهد که امکان طرح تغییر در سیاست خارجی وجود دارد، اما مسأله اصلی فراتر از دیپلماسی است: دموکراسی، حقوق بشر و حاکمیت مردم. جامعه امروز ایران با تجربه دو دهه اصلاح‌طلبی حکومتی، به‌خوبی می‌داند که بدون اقدام عملی، هیچ اعتماد تازه‌ای شکل نخواهد گرفت.

بیانیه اخیر، هرچند نشانه‌ای مثبت در برابر فضای بسته سیاسی است، اما همچنان پرسش‌های بزرگی را بی‌پاسخ گذاشته است:
آیا اصلاح‌طلبان جرأت اقدام عملی دارند؟ آیا وحدت این جبهه می‌تواند به سود دموکراسی تمام شود؟ یا اینکه باز هم در برابر تهدیدها به سکوت و عقب‌نشینی تن خواهند داد؟
تا زمانی که این پرسش‌ها پاسخ داده نشود، بیانیه‌ها هرچقدر هم پرطمطراق، چیزی جز تکرار گذشته نخواهند بود.

نکته معین:

حتی همه اصلاح‌طلبان حاضر نیستند از بیانیه جبهه اصلاحات ایران دفاع کنند، برخی هم که انتقاد کردند، حکومت هم که در حالِ بستنِ بیشتر زبان‌ها و در پی اتحاد مقدس است. احزاب و حاکمان و مردمانِ ایران جهنمی یخ زده ایجاد کرده‌اند. تقی رحمانی بیانیه و اصلاح‌طلبان را در ۸ دقیقه زیر پرسش برده و پرسیده کی می‌خواهید از انجماد بیرون بیایید. شما که قدرت دارید چه وقت می‌خواهید از گفتاردرمانی خارج شوید؟ من هم باید خودم خودم را گرم کنم و گرنه در این شرایط منجمد خواهم شد.

BY حسن معین - خودشناسی