برای شهروند متفکر متعهد

🌍 از ویرانی زمین تا خشکی روح؛ خطری که با سرعت نزدیک ماست!

✍️ مهدی کلاهی
رئیس هیات مدیره سمن‌های محیط زیستی استان خراسان رضوی
عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد

جهان امروز با دو بحران هم‌زمان روبه‌رو است؛ یکی آشکار و دیگری پنهان. بحران آشکار، نابودی محیط‌زیست است: رودخانه‌ها خشک می‌شوند، جنگل‌ها می‌سوزند، گونه‌ها منقرض می‌شوند. ولی بحران پنهان، فروپاشی معنویت و جدایی انسان از ریشه‌های روحی خود است.

ما انسان‌ها روزگاری زمین را «مادر» می‌دانستیم، آب را «مقدس» و جنگل را «حرم امن». اما صنعتی‌شدن بی‌مهار، مصرف‌گرایی و شتاب فناوری، این نگاه را فرسود. امروز به‌جای «زیست‌معنوی» به «زیست‌دیجیتال» رسیده‌ایم؛ و این تغییر، پیوند ما با طبیعت را نیز گسسته است.

وقتی زمین صرفاً به منبع اقتصادی فروکاسته شود، حفاظت از آن دیگر یک وظیفه قلبی و معنوی نیست، بلکه یک گزینه مدیریتی است که می‌توان از آن صرف‌نظر کرد. نتیجه همین است که می‌بینیم: پروژه‌های محیط‌زیستی بدون پشتوانه فرهنگی و روحی، و طبیعتی که همچنان رو به مرگ می‌رود.

اگر ریشه بحران را درست نبینیم، درمان هم ناقص خواهد بود. ما نمی‌توانیم رودخانه‌ها را احیا کنیم وقتی جان خودمان خشکیده است. بازسازی طبیعت، بدون بازسازی حس احترام و قداست نسبت به آن، تلاشی نیمه‌کاره است.

امروز بر سر دو راهی هستیم: ادامه مسیر بی‌روحِ ویرانگر، یا بازگشت به همان «آتش مقدس» که زمانی ما را به زمین، به همدیگر و به خودمان پیوند می‌داد. این بازگشت، هم خاک را آباد می‌کند و هم جان را.

@MahdiKolahi

❤10👍4💔4

www.group-telegram.com/us/MahdiKolahi.com/2166

3.01K viewsAug 9 at 09:36

🌍 از ویرانی زمین تا خشکی روح؛ خطری که با سرعت نزدیک ماست!

✍️ مهدی کلاهی
رئیس هیات مدیره سمن‌های محیط زیستی استان خراسان رضوی
عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد

جهان امروز با دو بحران هم‌زمان روبه‌رو است؛ یکی آشکار و دیگری پنهان. بحران آشکار، نابودی محیط‌زیست است: رودخانه‌ها خشک می‌شوند، جنگل‌ها می‌سوزند، گونه‌ها منقرض می‌شوند. ولی بحران پنهان، فروپاشی معنویت و جدایی انسان از ریشه‌های روحی خود است.

ما انسان‌ها روزگاری زمین را «مادر» می‌دانستیم، آب را «مقدس» و جنگل را «حرم امن». اما صنعتی‌شدن بی‌مهار، مصرف‌گرایی و شتاب فناوری، این نگاه را فرسود. امروز به‌جای «زیست‌معنوی» به «زیست‌دیجیتال» رسیده‌ایم؛ و این تغییر، پیوند ما با طبیعت را نیز گسسته است.

وقتی زمین صرفاً به منبع اقتصادی فروکاسته شود، حفاظت از آن دیگر یک وظیفه قلبی و معنوی نیست، بلکه یک گزینه مدیریتی است که می‌توان از آن صرف‌نظر کرد. نتیجه همین است که می‌بینیم: پروژه‌های محیط‌زیستی بدون پشتوانه فرهنگی و روحی، و طبیعتی که همچنان رو به مرگ می‌رود.

اگر ریشه بحران را درست نبینیم، درمان هم ناقص خواهد بود. ما نمی‌توانیم رودخانه‌ها را احیا کنیم وقتی جان خودمان خشکیده است. بازسازی طبیعت، بدون بازسازی حس احترام و قداست نسبت به آن، تلاشی نیمه‌کاره است.

امروز بر سر دو راهی هستیم: ادامه مسیر بی‌روحِ ویرانگر، یا بازگشت به همان «آتش مقدس» که زمانی ما را به زمین، به همدیگر و به خودمان پیوند می‌داد. این بازگشت، هم خاک را آباد می‌کند و هم جان را.

@MahdiKolahi

BY برای شهروند متفکر متعهد