دغلکاری نخبگان، کانال اصغر حکمتیار

آیا بهتر نبود اگر حکومتمان کمونیستی خالص بود؟ (۱/۳)
@anti_hypocrisy
*پاسخ مهم نیست، نتایج بحث مهم است!

با فرض محال اگر حزب توده و گروهک‌های چپ سکولار به تنهایی انقلاب می‌کردند و دجالیون مذهبی را جلو نمی‌انداختند و حکومتی یکسره سکولار کمونیستی به سبک کره شمالی تشکیل می‌دادند چه می‌شد؟ رفاه اقتصادی کمتر می‌بود، ولی استدلال‌های محکمی می‌توان آورد که یک حکومت باثبات کمونیستی خالص از لحاظ فرهنگی، محیط زیستی، اجتماعی، اداری و روابط خارجی از شترگاوپلنگ کمونیستی-عاریایی-عرزشی-اخوانی- ساسانی- فاشیستی فعلی احتمالا بهتر بود. شواهد تاریخی نشان می‌دهد که حکومت‌های کمونیستی:

۱-امکان بخور بخور انفرادی در سطح کلان را از بین می‌برند و در نتیجه، فساد‌های کلان و ابرتورم مزمن که روح یک ملت را از بین می‌برد کمتر شیوع دارد. وضع فعلی، یعنی مسابقه برای رانت اقتصادی از طریق ایجاد تورم، دسترسی به بانک‌ها، ارز تخصیصی و کالاهای قیمت‌گذاری شده و هزار انحصار دیگر در بک نظام خصولتی مرکانتالیستی برای اخلاق جامعه بدتر از کمونیسم است. علاوه بر نابودی اخلاق جامعه با تورم پول و رواج سفته‌گری (speculation), آ‌پارتاید خودی-ناخودی، احساس تبعیض و حقارت به وجود می‌آورد. مسابقه رانت‌جویی بدترین نژاد جانورهای جامعه را بالا می‌آورد، امثال هیات‌های موتلفه اسلامی. همه دولت‌های نخبه‌گرا و‌ برنامه‌ریز نابودگرند، اما این مخلوط شدن قدرت دولتی و منافع شخصی تنبلی و بی‌انگیزگی دولت کمونیستی را با انگیزه و ولع تمام نشدنی دزدان جابجا می‌کند و نابودگری دولت را به شدت افزایش می‌دهد (مثال : محیط زیست).

۲- مجموعا در مورد ایران می‌توان گفت که محیط زیست بیشتر از سودجویی نهادها و اشخاص (مثلا مافیای سدسازی ) لطمه خورده و یک حکومت کمونیستی خالص احتمالا حفاظت بهتری از آب‌ها و جنگل‌ها و سواحل می‌کرد و یا دلایل کمتری برای نابودی آنها داشت.

۳-اداری: میزان رجالگی و شلختگی و بلبشوی اداری کمونیسم از نظام فعلی کمتر بود. کلید فهم ماجرا نوع آدم‌هایی است که در هر رژیم بالا می‌آیند. نظام تصمیم‌گیری کمونیستی سلسله طبقاتی است و هیاتی-مافیایی نیست. در حکومت کمونیستی مافیاها قدرت چندانی پیدا نمی‌کنند. نظام فعلی ایران را می‌توان اتحادیه سهم‌خواهان نامید. اتحادیه ای از:
-جهودزادگان مزور توطئه‌گر زالوصفت مانند هیات‌های موتلفه اسلامی
-شیطان‌پرستان عمامه‌ای و دجالیون نحس ضدزندگی، توسعه و رونق و متکی به فقر
-الواط و اشرار و رجاله‌های چموش
-نفوذی‌های حزب توده و هم‌نفس‌های کمونیسم و‌ تکنوکرات‌های نفتی.

هرکدام از اقشار فوق تکه ای از وجود ناپاک خود را در نظام تجلی دادند. مثلا، آخوند و روشنفکر به دلیل کار نکردن و زحمت نکشیدن وراجی و تبلیغ را با دانش عملی و مدیریت اشتباه می‌گیرند و راه هر مشکلی را در یک سخنرانی کوبنده و یا اشک ریختن جستجو می‌کنند. مخالفین شاه از خود شاه خیلی بهتر و بیشتر زر می‌زدند و این تنها برتری شان بود. این ویژگی را به نظام انتقال دادند و بیش از هر زمان دیگر به وراجی و زر زدن چاپلوسان و جاهلان بها داده شد.‌ هارت‌و‌پورت برنامه‌ریزی از دانشگاهیان و تکنوکرات‌ها آمد.
نیز. بعد از انقلاب، غارتگران، دله‌دزدها و اشرار گردنکش بلافاصله ریش گذاشتند و کمیته‌های انقلاب را به دست گرفتند و نهادهای دیگر را به تمسخر و چالش گرفتند. اینها بعدا به سایر نهادها از جمله نهاد‌های نظامی و اطلاعاتی رفتند و طرزفکر و روحیه دله‌دزدی و قطاع‌الطریقی و ضد‌نظم و ضد اتوریتی و ضداصلاح با خود بردند. این روحیه‌ پست و این نوع آدم‌ها از بروکرات‌های خشک کمونیستی بدترند. در واقع اتحادیه دجالیون مافیایی به نحوی که در ایران شکل گرفت بدترین نوع حکومت است. در نظام رجاله‌ها، بر خلاف نظام کمونیستی، افکار منظم به بالا انتقال داده نمی‌شود و هیچ گونه سلیقه یا بلندنظری تحمل نمی‌شود. ضمن آنکه مقدار زیادی توطئه و پنهان‌کاری در آن وجود دارد و به شخصیت‌های قوی و شاخص حتی اگر وفادار باشند اطمینانی ندارد و اجازه بروز نمی‌دهد، چون شخصیت‌های قوی تمایل به نظم آفرینی و افسار زدن نیروهای چموش دارند. لذا دله‌دزدان چموش مملکت بی‌صاحاب را ترجیح می‌دهند. اتحادیه رجالان شخصیت‌های بسیار جاهل، ضعیف و شکننده را که فقط قادر به فهم چاپلوسی هستند و لاغیر بالا نگه می‌دارد. در واقع کلمات «نظام»، «ولایت» و «رهبری» زیاد تکرار می‌شوند، دقیقا به این علت که وجود ندارند: یعنی فقدان مطلق رهبری و نظم‌دهی و مسوولیت. نظام حاضر هدفمندی یک گله سگ‌های ولگرد شلاق نخورده را دارد. در نظام رجالگی هرگز کسی برکنار و توبیخ نمی‌شود. تنها جرمی که برای دست اندرکاران وجود دارد جرم سیاسی است، یعنی خارج شدن از گله وفاداران. در غیر اینصورت هر خریت، کثافتکاری و نابودگری جایز است.

@anti_hypocrisy

👍25👎9😢2❤1

www.group-telegram.com/us/anti_hypocrisy.com/8

12.3K viewsedited  Feb 13, 2024 at 17:50

آیا بهتر نبود اگر حکومتمان کمونیستی خالص بود؟ (۱/۳)
@anti_hypocrisy
*پاسخ مهم نیست، نتایج بحث مهم است!

با فرض محال اگر حزب توده و گروهک‌های چپ سکولار به تنهایی انقلاب می‌کردند و دجالیون مذهبی را جلو نمی‌انداختند و حکومتی یکسره سکولار کمونیستی به سبک کره شمالی تشکیل می‌دادند چه می‌شد؟ رفاه اقتصادی کمتر می‌بود، ولی استدلال‌های محکمی می‌توان آورد که یک حکومت باثبات کمونیستی خالص از لحاظ فرهنگی، محیط زیستی، اجتماعی، اداری و روابط خارجی از شترگاوپلنگ کمونیستی-عاریایی-عرزشی-اخوانی- ساسانی- فاشیستی فعلی احتمالا بهتر بود. شواهد تاریخی نشان می‌دهد که حکومت‌های کمونیستی:

۱-امکان بخور بخور انفرادی در سطح کلان را از بین می‌برند و در نتیجه، فساد‌های کلان و ابرتورم مزمن که روح یک ملت را از بین می‌برد کمتر شیوع دارد. وضع فعلی، یعنی مسابقه برای رانت اقتصادی از طریق ایجاد تورم، دسترسی به بانک‌ها، ارز تخصیصی و کالاهای قیمت‌گذاری شده و هزار انحصار دیگر در بک نظام خصولتی مرکانتالیستی برای اخلاق جامعه بدتر از کمونیسم است. علاوه بر نابودی اخلاق جامعه با تورم پول و رواج سفته‌گری (speculation), آ‌پارتاید خودی-ناخودی، احساس تبعیض و حقارت به وجود می‌آورد. مسابقه رانت‌جویی بدترین نژاد جانورهای جامعه را بالا می‌آورد، امثال هیات‌های موتلفه اسلامی. همه دولت‌های نخبه‌گرا و‌ برنامه‌ریز نابودگرند، اما این مخلوط شدن قدرت دولتی و منافع شخصی تنبلی و بی‌انگیزگی دولت کمونیستی را با انگیزه و ولع تمام نشدنی دزدان جابجا می‌کند و نابودگری دولت را به شدت افزایش می‌دهد (مثال : محیط زیست).

۲- مجموعا در مورد ایران می‌توان گفت که محیط زیست بیشتر از سودجویی نهادها و اشخاص (مثلا مافیای سدسازی ) لطمه خورده و یک حکومت کمونیستی خالص احتمالا حفاظت بهتری از آب‌ها و جنگل‌ها و سواحل می‌کرد و یا دلایل کمتری برای نابودی آنها داشت.

۳-اداری: میزان رجالگی و شلختگی و بلبشوی اداری کمونیسم از نظام فعلی کمتر بود. کلید فهم ماجرا نوع آدم‌هایی است که در هر رژیم بالا می‌آیند. نظام تصمیم‌گیری کمونیستی سلسله طبقاتی است و هیاتی-مافیایی نیست. در حکومت کمونیستی مافیاها قدرت چندانی پیدا نمی‌کنند. نظام فعلی ایران را می‌توان اتحادیه سهم‌خواهان نامید. اتحادیه ای از:
-جهودزادگان مزور توطئه‌گر زالوصفت مانند هیات‌های موتلفه اسلامی
-شیطان‌پرستان عمامه‌ای و دجالیون نحس ضدزندگی، توسعه و رونق و متکی به فقر
-الواط و اشرار و رجاله‌های چموش
-نفوذی‌های حزب توده و هم‌نفس‌های کمونیسم و‌ تکنوکرات‌های نفتی.

هرکدام از اقشار فوق تکه ای از وجود ناپاک خود را در نظام تجلی دادند. مثلا، آخوند و روشنفکر به دلیل کار نکردن و زحمت نکشیدن وراجی و تبلیغ را با دانش عملی و مدیریت اشتباه می‌گیرند و راه هر مشکلی را در یک سخنرانی کوبنده و یا اشک ریختن جستجو می‌کنند. مخالفین شاه از خود شاه خیلی بهتر و بیشتر زر می‌زدند و این تنها برتری شان بود. این ویژگی را به نظام انتقال دادند و بیش از هر زمان دیگر به وراجی و زر زدن چاپلوسان و جاهلان بها داده شد.‌ هارت‌و‌پورت برنامه‌ریزی از دانشگاهیان و تکنوکرات‌ها آمد.
نیز. بعد از انقلاب، غارتگران، دله‌دزدها و اشرار گردنکش بلافاصله ریش گذاشتند و کمیته‌های انقلاب را به دست گرفتند و نهادهای دیگر را به تمسخر و چالش گرفتند. اینها بعدا به سایر نهادها از جمله نهاد‌های نظامی و اطلاعاتی رفتند و طرزفکر و روحیه دله‌دزدی و قطاع‌الطریقی و ضد‌نظم و ضد اتوریتی و ضداصلاح با خود بردند. این روحیه‌ پست و این نوع آدم‌ها از بروکرات‌های خشک کمونیستی بدترند. در واقع اتحادیه دجالیون مافیایی به نحوی که در ایران شکل گرفت بدترین نوع حکومت است. در نظام رجاله‌ها، بر خلاف نظام کمونیستی، افکار منظم به بالا انتقال داده نمی‌شود و هیچ گونه سلیقه یا بلندنظری تحمل نمی‌شود. ضمن آنکه مقدار زیادی توطئه و پنهان‌کاری در آن وجود دارد و به شخصیت‌های قوی و شاخص حتی اگر وفادار باشند اطمینانی ندارد و اجازه بروز نمی‌دهد، چون شخصیت‌های قوی تمایل به نظم آفرینی و افسار زدن نیروهای چموش دارند. لذا دله‌دزدان چموش مملکت بی‌صاحاب را ترجیح می‌دهند. اتحادیه رجالان شخصیت‌های بسیار جاهل، ضعیف و شکننده را که فقط قادر به فهم چاپلوسی هستند و لاغیر بالا نگه می‌دارد. در واقع کلمات «نظام»، «ولایت» و «رهبری» زیاد تکرار می‌شوند، دقیقا به این علت که وجود ندارند: یعنی فقدان مطلق رهبری و نظم‌دهی و مسوولیت. نظام حاضر هدفمندی یک گله سگ‌های ولگرد شلاق نخورده را دارد. در نظام رجالگی هرگز کسی برکنار و توبیخ نمی‌شود. تنها جرمی که برای دست اندرکاران وجود دارد جرم سیاسی است، یعنی خارج شدن از گله وفاداران. در غیر اینصورت هر خریت، کثافتکاری و نابودگری جایز است.

@anti_hypocrisy

BY دغلکاری نخبگان، کانال اصغر حکمتیار