سفر به سمت ماه داشت به خوبی پیش می‌رفت تا زمانی که، صدایی کر کننده کابین را لرزاند. جیم لُوِل، فرمانده مأموریت، لحظه انفجار را چنین توصیف کرد: «ما شاهد بودیم که چراغ‌های هشدار شروع به چشمک زدن کردند؛ انگار یک بمب در پشت سر ما منفجر شده بود.» اکسیژن شماره دو از بین رفته بود.

در کمتر از چند دقیقه، خدمه آپولو ۱۳ متوجه شدند که ماژول خدماتی، که قلب نیرو، آب و اکسیژن سفینه بود، در حال مرگ است. خدمه لُـوِل، سویگرت و هایس مجبور شدند به ماژول ماه‌نشین که «عقاب» نام داشت، پناه ببرند. این ماژول کوچک که قرار بود فقط دو نفر را برای دو روز روی سطح ماه نگه دارد، حالا باید برای سه نفر، به عنوان یک قایق نجات سرد و تاریک، مسیر طولانی بازگشت به خانه را طی می‌کرد.

ترس واقعی زمانی شروع شد که هوا شروع به فاسد شدن کرد. دی‌اکسید کربن از تنفس فضانوردان در حال انباشت بود و فیلترهای اصلی دیگر توانایی جذب آن را نداشتند. در مرکز کنترل مأموریت در هیوستون، مهندسان در یک مسابقه دیوانه‌وار با زمان، روشی را ابداع کردند تا از کیسه‌های پلاستیکی، مقوا، و تکه‌های لباس فضانوردان، یک سیستم فیلتراسیون اضطراری بسازند و آن را از طریق رادیو به فضاپیما آموزش دهند. این یک شاهکار مهندسی بود که با استفاده از «وسایل موجود» انجام شد.

شب‌های بعدی، آن‌ها در تاریکی مطلق، با حداقل آب و سرمای کشنده، در حالی که تنها با یک قطب‌نمای ستاره‌ای کوچک جهت‌یابی می‌کردند، مدار را دور ماه چرخیدند. هر مانور، هر تصحیح مسیر، باید با دقت میلی‌متری انجام می‌شد تا موتورهای کوچک LM بتوانند آن‌ها را به سمت زمین هدایت کنند.

لحظه ورود مجدد به جو زمین، جایی که انتظار می‌رفت ارتباط رادیویی قطع شود، به اوج هیجان تبدیل شد. وقتی سکوت رادیویی پس از حد انتظار پایان یافت و صدای فضانوردان شنیده شد، دنیا فهمید که این ماموریت، با وجود شکست در رسیدن به ماه، به عنوان بزرگترین پیروزی بقا در تاریخ ثبت شد.