کار برای زندگی | الهام مراد

«چه نیکوتر از مرگ در کارزار...»

در کارزار یک سینا داریم که مدام این بیت فردوسی را به شوخی و جدی می‌خواند: «کرا کشت خواهد همی روزگار/چه نیکوتر از مرگ در کارزار». مطمئنن در زمان فردوسی کارزار نبوده و منظورش از کارزار میدان نبرد بوده و این بیت هم تشویقی برای از جان مایه گذاشتن در میدان نبرد.
اما در کارزار ما هم این بیت بین خودمان به‌خصوص من و سینا به یک شوخی متداول تبدیل شده. آن‌طور که در ماه‌های گذشته وقتی بی‌حوصله و خسته خودم را می‌کشاندم تا دفتر کارزار رو به سینا می‌گفتم، «داشتم می‌مردم! اما به خودم گفتم: چه نیکوتر از مرگ در کارزار! این شد که پا شدم و اومدم!» و باهم می‌خندیدیم.

اتفاق بی‌نظیر ۱۲ روز جنگ برای من، علاقه‌مندتر شدن به کارزار و بهتر فهمیدنش بود. انبوه درخواست‌های مردم و فرصت نشستن در جایگاه انتشار این اتفاق را رقم زد. گرچه کارزار از لحاظ تعداد ثبت کارزار در روز و مکانیسم‌هایش بسیار باید رشد کند که بتواند آیینه‌ای تمام‌نما برای آن‌چه مردم ایران روزانه از دولت و از دیگر مردم طلب می‌کنند بشود اما همین الان هم به شکل شگفت‌آوری این خاصیت را در ابعاد کوچک دارد. هر روز از ۱۲ روز که به کارزارهای ثبت‌شده نگاه می‌کردیم اوج و فرود دغدغه‌ها، تاثیر اخبار روی نگرانی‌های مردم و حتی آن چیزهایی که بسیاری فکر می‌کنند در جنگ تعطیل می‌شود و نمی‌شود را می‌شد دید.

من قبلا به دلیل نوشتن گزارش‌های موضوعی و استانی به درخواست برخی وزارت‌خانه‌ها،‌ با تصاویری که در آیینهٔ کارزارها می‌توان دید روبرو شده بودم اما این بار شگفت‌انگیزتر هم بود. این‌طور بگویم انگار نبض ایران را در دستت گرفته بودی و می‌توانستی بگویی که الان دارد به چه فکر می‌کند!

کارزار نه شبیه یک دبیرخانهٔ دولتی! نه شبیه شبکه‌های اجتماعی! نه شبیه یک پیمایش یا افکارسنجی، شبیه هیچ کدام از آن‌ها نیست. کارزار خودش است. جایی که صدای موضوعات مختلف،‌اقشار مختلف و مناطق مختلف امکان شنیده شدن پیدا می‌کند. مردم له و علیه نظرات هم کارزار راه می‌اندازند و صدای یکی دیگری را خفه نمی‌کند. از طرفی یک قانون ۱۷ بندی دارد که مراقب باشد تبدیل به فضای تهمت و افترا و نژادپرستی و مواردی از این دست نشود. بندهای قانونی‌ای که یک تیم پشت آن ایستاده که نه تبدیل به سانسور افکار عمومی شود و نه با رعایت نشدنش چیزی شبیه صداهای درهم و برهم شبکه‌های اجتماعی!

چند سال قبل که قبل از خروج از اینستاگرام یکی از آخرین استوری‌هایم را در نقد کنشگری امضایی گذاشتم و حتی همین دو سال قبل که با بدبینی کامل یک پژوهش در حوزهٔ صدای روستا در کارزار را شروع کردم مطمئن بودم که منتقد این پلتفرم هستم و فکرش را نمی‌کردم که یک روز با بررسی آماری و دقیق و فهم دقیق‌تر اتفاقی که در آن می‌افتد تمام و کمال به من ثابت شود که «کارزار» به عنوان یک «دستاورد جامعهٔ مدنی» چه مردم بدانند چه ندانند اتفاق ویژه‌ای است. اتفاقی که کاش قدرش دانسته شود و امکان رشد پیدا کند.

الهام مراد، کنشگر توسعه محلی و عضوی از تیم کارزار

❤16👍4💔1

www.group-telegram.com/us/enterprise_facilitation.com/764

2.65K viewsedited  Jul 18 at 18:07

«چه نیکوتر از مرگ در کارزار...»

در کارزار یک سینا داریم که مدام این بیت فردوسی را به شوخی و جدی می‌خواند: «کرا کشت خواهد همی روزگار/چه نیکوتر از مرگ در کارزار». مطمئنن در زمان فردوسی کارزار نبوده و منظورش از کارزار میدان نبرد بوده و این بیت هم تشویقی برای از جان مایه گذاشتن در میدان نبرد.
اما در کارزار ما هم این بیت بین خودمان به‌خصوص من و سینا به یک شوخی متداول تبدیل شده. آن‌طور که در ماه‌های گذشته وقتی بی‌حوصله و خسته خودم را می‌کشاندم تا دفتر کارزار رو به سینا می‌گفتم، «داشتم می‌مردم! اما به خودم گفتم: چه نیکوتر از مرگ در کارزار! این شد که پا شدم و اومدم!» و باهم می‌خندیدیم.

اتفاق بی‌نظیر ۱۲ روز جنگ برای من، علاقه‌مندتر شدن به کارزار و بهتر فهمیدنش بود. انبوه درخواست‌های مردم و فرصت نشستن در جایگاه انتشار این اتفاق را رقم زد. گرچه کارزار از لحاظ تعداد ثبت کارزار در روز و مکانیسم‌هایش بسیار باید رشد کند که بتواند آیینه‌ای تمام‌نما برای آن‌چه مردم ایران روزانه از دولت و از دیگر مردم طلب می‌کنند بشود اما همین الان هم به شکل شگفت‌آوری این خاصیت را در ابعاد کوچک دارد. هر روز از ۱۲ روز که به کارزارهای ثبت‌شده نگاه می‌کردیم اوج و فرود دغدغه‌ها، تاثیر اخبار روی نگرانی‌های مردم و حتی آن چیزهایی که بسیاری فکر می‌کنند در جنگ تعطیل می‌شود و نمی‌شود را می‌شد دید.

من قبلا به دلیل نوشتن گزارش‌های موضوعی و استانی به درخواست برخی وزارت‌خانه‌ها،‌ با تصاویری که در آیینهٔ کارزارها می‌توان دید روبرو شده بودم اما این بار شگفت‌انگیزتر هم بود. این‌طور بگویم انگار نبض ایران را در دستت گرفته بودی و می‌توانستی بگویی که الان دارد به چه فکر می‌کند!

کارزار نه شبیه یک دبیرخانهٔ دولتی! نه شبیه شبکه‌های اجتماعی! نه شبیه یک پیمایش یا افکارسنجی، شبیه هیچ کدام از آن‌ها نیست. کارزار خودش است. جایی که صدای موضوعات مختلف،‌اقشار مختلف و مناطق مختلف امکان شنیده شدن پیدا می‌کند. مردم له و علیه نظرات هم کارزار راه می‌اندازند و صدای یکی دیگری را خفه نمی‌کند. از طرفی یک قانون ۱۷ بندی دارد که مراقب باشد تبدیل به فضای تهمت و افترا و نژادپرستی و مواردی از این دست نشود. بندهای قانونی‌ای که یک تیم پشت آن ایستاده که نه تبدیل به سانسور افکار عمومی شود و نه با رعایت نشدنش چیزی شبیه صداهای درهم و برهم شبکه‌های اجتماعی!

چند سال قبل که قبل از خروج از اینستاگرام یکی از آخرین استوری‌هایم را در نقد کنشگری امضایی گذاشتم و حتی همین دو سال قبل که با بدبینی کامل یک پژوهش در حوزهٔ صدای روستا در کارزار را شروع کردم مطمئن بودم که منتقد این پلتفرم هستم و فکرش را نمی‌کردم که یک روز با بررسی آماری و دقیق و فهم دقیق‌تر اتفاقی که در آن می‌افتد تمام و کمال به من ثابت شود که «کارزار» به عنوان یک «دستاورد جامعهٔ مدنی» چه مردم بدانند چه ندانند اتفاق ویژه‌ای است. اتفاقی که کاش قدرش دانسته شود و امکان رشد پیدا کند.

الهام مراد، کنشگر توسعه محلی و عضوی از تیم کارزار

BY کار برای زندگی | الهام مراد