حس اینکه اینجارو اونی میخونه که نباید بخونه،مثل خوره افتاده به جونم.خدایا کمک.

گفت که:دستای سرد به دردِ گرفتن نمیخورن!

جدیدا از آدم‌ها خیلی فاصله می‌گیرم چون حوصله ندارم دوباره یکی ناامیدم کنه.

Roman Holiday (1953)
پرنسسی جوان برای مدتی از زندگی سلطنتی فرار می‌کند و در خیابان‌های رم با مردی آشنا می‌شود که مسیر روزش را تغییر می‌دهد. یک روز پرماجرا، پر از آزادی، خنده و احساسات که هیچ‌کدامشان فراموشش نمی‌کنند…
فیلم قشنگی بود.

#فیلم_بامن

گاهی تمامِ من،محتاج یک نگاه از تو میشه.

آدمیزاد خودش رو توی آدم‌های دیگه گم می‌کنه و در نهایت،کنار خودش پیداش می‌کنه.

یک دفعه خودت رو نگاه می‌کنی ومی‌بینی تو تمام این مدت کسی مانعت نبوده و فقط خودت مانع خودت بودی.

وقتی حالِ آدم بده،شنیدن صدای کسی که دوستش داره،نمیتونه واسش کمتر از معجزه باشه.

آدم مورد علاقه‌ات هم میزنه تو ذوقت تا به خودت بیای و بهت یادآوری بشه که روال زندگی همینه.

راستش هی مینویسم و هی پاک میکنم،دقیقا نمیدونم دنبال چجور کلماتی میگردم.

فکرم یک‌جوری خالی و پُر از درده که گاهی‌وقت‌ها ساعت‌ها به صفحه‌ی گوشی خیره می‌شم و هیچی به ذهنم نمیاد تا بنویسم.

چطور حالتو خوب کنم وقتی که حتی ذهنم از حرف‌های امیدوار کننده خالیه!

ابی میخونه:هوای برگشتنم بود،اگه بال و پری داشتم...
و من تکرار میکنم:هوای رفتنم بود،اگه بال و پری داشتم.

مطمئنم یه ستاره‌ی دنباله دار، تو این آسمونی که بهش چشم دوختم میبینم.

"أبداً؛لا تعودُ لقلبٍ دفعَكَ عن نفسِهِ."

"هرگز؛به سوى قلبى كه تو را از خود راند بازنگرد."

قدرت واقعی آدم وقتی خودشو نشون میده که حتی با وجود ترسی که داره،شروع کنه.

تنفر نداشتن،واقعی‌ترین شکلِ فراموش کردنه.