هامِش (علی سلطانی)

صدای انسان صدای خداست

در این روزهای غزه مثل بسیاری از رخداد‌های دهشتناکِ انسانیِ دیگر در طول تاریخ، بسیاری می‌پرسند خدا کجاست؟ چه می‌کند؟ چرا دستی نمی‌گشاید و فاجعه‌‌ها را پایانی نمی‌دهد؟ «زمین گندید، آیا بر فراز آسمان کس نیست؟» در این بین بسیاری با انتظار جلوه‌گری عینیِ دست خدا در عالم و مداخله‌ی فیصله‌بخش او، نومید و شکاک و ملحد، معتقد می‌شوند که بله، بر فراز آسمان کس نیست. اگر بود تغییری می‌داد و منعی می‌کرد. امیدی این چنین داشتن بی‌جاست. شبیه به این نکته، جاشو میچل در تفسیرهایی از گونه‌های مختلفِ رابطه‌ی بین مسیحیت و لیبرالیسم، به نقل از وبر و لوویت و بلومنبرگ، اصولا لیبرالیسم را محصول افسون‌زداییِ جهان سیاسی در جنبش پروتستان می‌داند؛ یعنی باور به اینکه خداوند در جهان حاضر نمی‌شود و به تبعش دستی در تغییر وضع سیاسی نمی‌برد. (۱)

من به چنین تلقی‌ای باور ندارم یا به بیان دیگر، دخالت خداوند را در این قصه‌ها آشکارا می‌بینم؛ ولی به نحو و تفسیری دیگر. از دید من صدای خدا، دست خدا، حضور مداخله‌گر خدا در چنین رخدادهای هولناکی که دیگر پیامد اختیارِ همین انسانِ خون‌ریزِ مطعون فرشتگان است، در صدا و دست و حضور و قلمِ این روزهای عدالت‌خواهان و صلح‌طلبان است. خدا با اختیار تفویضی خود به انسان برای خدایی روی زمین، به مداخله‌ی خود قید زده و قدرتش را خود محدود کرده است. از دریچه‌ی محدود‌شده‌ی اختیار انسان، خدا جز از طریق همین اختیار و جز از مسیر مطالبه‌ی عدالت و برابری و صلح و منع ستمِ اشغالِ همین آفریدگانِ بیدارش، راهی برای حضور ندارد. قید اختیار انسان، قدرت تغییردهنده‌ی الهی را در همین مجرای انزجار و فریاد انسان‌های عاصی و خسته به جریان می‌اندازد.

شاید بگویید بر فرض قبول، پس به قدرت ضعیفش امیدی نیست، چون امیدی به این فریادهای بی‌حاصل نیست. قدرت در دست شیطان‌صفتان عالم است. اما من می‌گویم این فریادها حتی اگر بی‌حاصل هم باشند که به شهادت تاریخ قطعا نیست، آیینه‌ی موضع خداست. یعنی خدا اگر می‌خواست بازی اختیار را به هم بزند و مجال دیو‌شدن و فرشته‌شدنِ مختار را بردارد و نخواهد که اتمام حجت کند، و اگر می‌خواست دخالت عینی‌ای کند، همین مطالبه‌ی امروز معترضان و دادخواهانِ عالم را محقق می‌کرد. او به واسطه‌ی رازهایی بزرگ نمی‌خواهد این کارگاه را به هم بزند. و در عین حال ساکت و تماشاچی نمانده و صدای خداییِ خود را در صدای انسانیِ دادخواهان گنجانده است.

آنانی که مدعی سکوت‌ خدا و کسوف‌ اوی‌اند، انتظار دیدار را در جایی ناممکن دارند. آنان کافی است به مشت‌‌های گره‌کرده و روی‌های آشفته و دهان‌های پُر از فریاد دادخواهان و صلح‌طلبان تاریخ بنگرند. خدا کناری ننشسته، او از دریچه‌ی همین انسان‌ها حاضر شده و در موازات کارگاه اختیار، موضع شفاف خود را بیان کرده است. همه‌ی این تصاویر و فریادهای دادخواهی امروز عالم نمونه‌ی این بیان باواسطه‌ی الهی است. به این تفسیر، خاموشیِ صدای انسانِ منزجر از ستم، خاموشیِ صدای خداست و به شهادت تاریخ، این صدا هیچ‌گاه خاموش نشده است.

پ.نوشت: یکی از این صداهای خدایی را در اینجا ببیند. در CEASEFIRE IS NOW و LET GAZA LIVE و NEVER AGAIN IS NOW و NOT IN OUR NAME یهودیان طالب صلح این تصاویر در قلب کنگره‌ی آمریکا.

۱ـ مایکل آلن گیلسپی، ریشه‌های الهیاتی مدرنیته، فصل بررسی اندیشه‌های هابز

@Hamesh1

Telegram

7:31

حباب؛ نوشته‌/گفته‌های یاسر میردامادی

تجمع اعتراضی یهودیان صلح‌طلب در کنگره آمریکا برای توقف جنگ بین حماس و اسراییل
گزارش آرش اعلایی، ایران‌اینترنشنال از کنگره آمریکا
@iranintltv

👍1

www.group-telegram.com/us/hamesh1.com/1354

13.4K viewsedited  Oct 19, 2023 at 04:15

صدای انسان صدای خداست

در این روزهای غزه مثل بسیاری از رخداد‌های دهشتناکِ انسانیِ دیگر در طول تاریخ، بسیاری می‌پرسند خدا کجاست؟ چه می‌کند؟ چرا دستی نمی‌گشاید و فاجعه‌‌ها را پایانی نمی‌دهد؟ «زمین گندید، آیا بر فراز آسمان کس نیست؟» در این بین بسیاری با انتظار جلوه‌گری عینیِ دست خدا در عالم و مداخله‌ی فیصله‌بخش او، نومید و شکاک و ملحد، معتقد می‌شوند که بله، بر فراز آسمان کس نیست. اگر بود تغییری می‌داد و منعی می‌کرد. امیدی این چنین داشتن بی‌جاست. شبیه به این نکته، جاشو میچل در تفسیرهایی از گونه‌های مختلفِ رابطه‌ی بین مسیحیت و لیبرالیسم، به نقل از وبر و لوویت و بلومنبرگ، اصولا لیبرالیسم را محصول افسون‌زداییِ جهان سیاسی در جنبش پروتستان می‌داند؛ یعنی باور به اینکه خداوند در جهان حاضر نمی‌شود و به تبعش دستی در تغییر وضع سیاسی نمی‌برد. (۱)

من به چنین تلقی‌ای باور ندارم یا به بیان دیگر، دخالت خداوند را در این قصه‌ها آشکارا می‌بینم؛ ولی به نحو و تفسیری دیگر. از دید من صدای خدا، دست خدا، حضور مداخله‌گر خدا در چنین رخدادهای هولناکی که دیگر پیامد اختیارِ همین انسانِ خون‌ریزِ مطعون فرشتگان است، در صدا و دست و حضور و قلمِ این روزهای عدالت‌خواهان و صلح‌طلبان است. خدا با اختیار تفویضی خود به انسان برای خدایی روی زمین، به مداخله‌ی خود قید زده و قدرتش را خود محدود کرده است. از دریچه‌ی محدود‌شده‌ی اختیار انسان، خدا جز از طریق همین اختیار و جز از مسیر مطالبه‌ی عدالت و برابری و صلح و منع ستمِ اشغالِ همین آفریدگانِ بیدارش، راهی برای حضور ندارد. قید اختیار انسان، قدرت تغییردهنده‌ی الهی را در همین مجرای انزجار و فریاد انسان‌های عاصی و خسته به جریان می‌اندازد.

شاید بگویید بر فرض قبول، پس به قدرت ضعیفش امیدی نیست، چون امیدی به این فریادهای بی‌حاصل نیست. قدرت در دست شیطان‌صفتان عالم است. اما من می‌گویم این فریادها حتی اگر بی‌حاصل هم باشند که به شهادت تاریخ قطعا نیست، آیینه‌ی موضع خداست. یعنی خدا اگر می‌خواست بازی اختیار را به هم بزند و مجال دیو‌شدن و فرشته‌شدنِ مختار را بردارد و نخواهد که اتمام حجت کند، و اگر می‌خواست دخالت عینی‌ای کند، همین مطالبه‌ی امروز معترضان و دادخواهانِ عالم را محقق می‌کرد. او به واسطه‌ی رازهایی بزرگ نمی‌خواهد این کارگاه را به هم بزند. و در عین حال ساکت و تماشاچی نمانده و صدای خداییِ خود را در صدای انسانیِ دادخواهان گنجانده است.

آنانی که مدعی سکوت‌ خدا و کسوف‌ اوی‌اند، انتظار دیدار را در جایی ناممکن دارند. آنان کافی است به مشت‌‌های گره‌کرده و روی‌های آشفته و دهان‌های پُر از فریاد دادخواهان و صلح‌طلبان تاریخ بنگرند. خدا کناری ننشسته، او از دریچه‌ی همین انسان‌ها حاضر شده و در موازات کارگاه اختیار، موضع شفاف خود را بیان کرده است. همه‌ی این تصاویر و فریادهای دادخواهی امروز عالم نمونه‌ی این بیان باواسطه‌ی الهی است. به این تفسیر، خاموشیِ صدای انسانِ منزجر از ستم، خاموشیِ صدای خداست و به شهادت تاریخ، این صدا هیچ‌گاه خاموش نشده است.

پ.نوشت: یکی از این صداهای خدایی را در اینجا ببیند. در CEASEFIRE IS NOW و LET GAZA LIVE و NEVER AGAIN IS NOW و NOT IN OUR NAME یهودیان طالب صلح این تصاویر در قلب کنگره‌ی آمریکا.

۱ـ مایکل آلن گیلسپی، ریشه‌های الهیاتی مدرنیته، فصل بررسی اندیشه‌های هابز

@Hamesh1

BY هامِش (علی سلطانی)