در چند روز گذشته چند میلیون نفر در رم، میلان، بارسلونا، مادرید، آمستردام، لیسبون، دوبلین، مکزیکوسیتی، کراچی، لاهور، صنعا، رباط, کازابلانکا و دهها شهر دیگر برگزار شده. در حمایت از غزه و ابراز نفرت از نسل کشی که با مجوز امریکا و اروپا انجام می‌شود. غایب بزرگ در تمام تظاهرات این دو سال مردم جهان، تهران و بقیه شهرهای ایران بوده‌اند. غیبتی شرم‌آور که تاریخ ایران از آن به عنوان لکه ننگی یاد خواهد کرد.

در چنین شرایطی گروهی کوچک از فعالان حامی فلسطین برای یک تجمع در اطراف میدان راه‌آهن در این پنج‌شنبه تقاضای مجوز کرده بودند. گروهی کوچک یک تجمع صد نفره را هم چند روز مانده به حمله اسرائیل مقابل دانشگاه تهران برگزار کرده بودند و اتفاقی هم نیفتاده بود. پاسخ مقامات امنیتی جمهوری اسلامی اینبار اما تشکیل پرونده در شعبه امنیت، احضاریه برای حضور در دادگاه انقلاب، یورش به خانه یکی از فعالان به نام سیامک امین و بازداشت او و ضبط تلفن همراه و کتابهایش بوده است.

پرسش صریح از مهندسان امنیتی این است که چرا تجمع چند ده نفره‌ی فعالان حامی فلسطین خطری امنیتی محسوب می‌شود اما کنسرت‌های چند هزار نفره رقص و آوازی که قابل تفکیک از مشابهشان در شهرهای غربی نیستند با تایید نیروهای امنیتی برگزار می‌شوند و تصویر ایران را در تابستان چهارصد و چهار به کل عوض می‌کنند؟ (نگارنده با این کنسرتها لزوما مخالفتی ندارد اما آنچه مساله است ریاکاری این استانداردهای دوگانه است.)

برای ثبت در تاریخ بنویسید در جمهوری اسلامی که خودش را بزرگترین حامی فلسطین می‌نامید حمایت از فلسطین توسط شهروندان عادی جرم امنیتی محسوب می‌شود و به بازداشت منتهی میشود.

همانطور که سعید زیباکلام در برنامه یکشنبه جدال گفت این رویکرد امنیتی یکی از دلایل اصلی رویگردانی مردم ایران از فلسطین بوده و هست. بعید نیست روزی ردپای نیروهای نفوذی موساد را در میان امنیتی‌هایی که چنین تصمیماتی گرفته و می‌گیرند پیدا کنیم.