فرانسه موضوع را جدی گرفته

▫️ یک منبع ارشد فرانسوی جلسه فردای واشنگتن را «مهم‌ترین نشست برای صلح و امنیت اروپا از زمان فروپاشی اتحاد شوروی» توصیف کرده است.


@ravandnews

▫️ فرش قرمزی در کار نیست، اما نشست امروز کاخ سفید به‌مراتب مهم‌تر از نشست جمعه در انکریج آلاسکا است. از یک منظر، زیرا اعضای ناتو همچنان متعهد به این پیمان ظاهر شده‌اند.


@ravandnews

▫️ جورجیا ملونی پیش از شروع نشست:

«ما درباره موضوعات بسیار مهمی گفت‌وگو خواهیم کرد. نخستین مورد تضمین‌های امنیتی است: اینکه چگونه مطمئن شویم چنین چیزی دوباره اتفاق نخواهد افتاد. این شرط اساسی برای هر صلحی است.»


«ما کار را با پیشنهادی مشابه مدل ماده ۵ ناتو آغاز خواهیم کرد.»

ماده ۵ پیمان ناتو تصریح می‌کند که حمله به یکی از کشورهای عضو، به منزله حمله به همه اعضا تلقی می‌شود.


▫️ دونالد ترامپ پس از پایان نشست:

«طی یک یا دو هفته آینده مشخص خواهد شد که آیا پیشرفتی حاصل شده است یا اینکه نبردهای خونین ادامه خواهد یافت.»


@ravandnews

تحلیلگر کارنگی در مسکو: بعید است پوتین ملاقات را بپذیرد


▫️ «پوتین تحت شرایط کنونی با زلنسکی دیدار نخواهد کرد. او بارها تأکید کرده که چنین دیداری تنها زمانی ممکن است که زمینه‌های مناسبی فراهم شده باشد، که در عمل به معنای پذیرش شروط روسیه برای پایان جنگ از سوی زلنسکی است. ترامپ ممکن است مشتاق باشد مسئولیت را دوباره به رهبران روسیه و اوکراین واگذار کند، زیرا باور دارد که خود هر کاری ممکن بوده انجام داده است. اما برای پوتین، چنین دیداری بیشتر شبیه به یک تله بی‌ثمر جلوه می‌کند. بنابراین یک ناامیدی دیگر برای ترامپ اجتناب‌ناپذیر است»/تاتیانا استانووایا


▫️ [پ.ن.نویسنده می‌گوید تضمین‌های امنیتی واقعی برای اوکراین در شرایط فعلی غیرممکن است، زیرا اوکراین توان تغییر موازنه جنگ را ندارد و غرب نیز حاضر به رویارویی مستقیم با روسیه هسته‌ای نیست. تضمین تنها زمانی معنا دارد که روسیه شکست خورده و تسلیم شود.]



@ravandnews

میزبانی پکن در اولین مسابقات ربات‌های انسان‌نما

▫️. ۲۸۰ تیم از ۱۶ کشور در این رویداد حضور دارند و دستاوردهای خود در هوش مصنوعی و رباتیک را به نمایش می‌گذارند. این فناوری‌ها فقط در حال پیشرفت و توانمندتر شدن هستند…



#زنجیره‌های_تامین
#انقلاب_چهارم_صنعتی
@ravandnews

چگونه چین جواهر روباتیک آلمان را خرید

جک لوییس

یک نکته ساده در توییتر مرا به مسیر تازه‌ای کشاند: کسی نوشت «KUKA دیگر آلمانی نیست، چینی است.» همین جمله کافی بود تا ماجرایی شبیه سریال Succession شکل بگیرد؛ داستانی که نگاه غرب به حاکمیت فناوری را تغییر داد. در مه ۲۰۱۵، چین برنامه «ساخت چین ۲۰۲۵» را اعلام کرد؛ یک استراتژی ده‌ساله برای تسلط بر صنایع کلیدی، از جمله روباتیک. آن زمان، صحنه جهانی روباتیک در اختیار چند قدرت اصلی بود: ژاپن با Fanuc و Yaskawa، آلمان و سوئیس با KUKA و ABB، و چین که عمدتاً مصرف‌کننده بود و نقش تولیدکننده نداشت.

شرکت Midea که زمانی تولیدکننده درپوش بطری بود، حالا به بزرگ‌ترین تولیدکننده کولر جهان تبدیل شده بود. مدیرعامل این شرکت، پائول فانگ، فراتر از بازار خانگی نگاه کرد و روباتیک صنعتی را به‌عنوان فرصتی استراتژیک دید که می‌توانست میدیا را به قدرت اتوماسیون جهانی تبدیل کند. KUKA همه‌چیز داشت: ۱۱۸ سال مهندسی آلمانی، حضور در ۲۵ کشور با ۱۳هزار کارمند، و جایگاه کلیدی در روباتیک خودروسازی؛ همان تخصصی که چین برای تحقق برنامه «ساخت چین ۲۰۲۵» نیاز داشت.

ابتدا مذاکره‌کنندگان KUKA، میدیا را جدی نگرفتند، اما فانگ یک کمپین سه‌مرحله‌ای آغاز کرد. در مرحله اول، میدیا به‌صورت خاموش سهام خرید و مرز افشای ۵٪ را پشت سر گذاشت. در مرحله دوم، تا اوایل ۲۰۱۶ به ۱۰.۲٪ رسید و دومین سهام‌دار بزرگ شد و KUKA از نادیده گرفتن میدیا به نیاز مبرم به آن رسید. در مرحله سوم، میدیا پیشنهاد ۴.۵ میلیارد یورو ارائه کرد که ۶۰٪ بالاتر از ارزش بازار بود و هیچ شرکت اروپایی حاضر به رقابت نشد. آلمان ابزار قانونی برای جلوگیری از این خرید نداشت و قوانین فقط بخش‌هایی مانند مخابرات و انرژی را پوشش می‌داد. میدیا با امتیازهای استراتژیک موقت، از جمله تعهد ۷.۵ ساله برای عدم تغییر ساختار، جداسازی بخش هوایی آمریکا برای جلب رضایت CFIUS، و کسب حمایت هیئت‌مدیره KUKA، موانع را پشت سر گذاشت و تا ژانویه ۲۰۱۷، ۹۴.۵۵٪ از KUKA را در اختیار داشت.

این معامله شوکی جدی به اروپا وارد کرد و واکنش فوری، کاهش آستانه بررسی سرمایه‌گذاری خارجی و بازتعریف بخش‌های استراتژیک بود. KUKA به‌تنهایی مسئول پیشروی چین نبود، اما روندی چندده‌ساله را ظرف چند سال جلو برد. روباتیک تنها یک صنعت نیست؛ فناوری زیربنای اقتصاد آینده است.فروش بیش از یک قرن تجربه، صرفاً فروش یک شرکت نیست، بلکه واگذاری آینده فناورانه است. پیام روشن این است که در جهانی که «فناوری = قدرت» است، برخی ظرفیت‌ها را نباید به هیچ قیمتی فروخت.

#زنجیره‌های_تامین
#وابستگی_متقابل_تسلیح‌شده


@ravandnews

▫️در هر حال، «طوفان سرانجام به پایان می‌رسد.» همین.

@ravandnews

@ravandnews 🇨🇳 🇺🇸

▫️ بعد از بیانیه لاوروف در رد ضمنی راه حل آمریکا، موضع ترامپ تغییر کرد، او روسیه را متجاوز جنگ اوکراین خواند.


@ravandnews

🔲 قصه‌ای تازه از دل اپل؛ جایی که مقاله‌ای با عنوان «توهم اندیشیدن» منتشر شده و نام چند پژوهشگر ایرانی نیز در خبری مهم دیده می‌شود: پارشین شجاعی، ایمان میرزاده، کیوان علیزاده و مهراد فرج‌طبار. این دانشمندان نشان می‌دهند که مدل‌های زبانی بیشتر نقش «بازیگر استدلال» را ایفا می‌کنند تا متفکر واقعی. آن‌ها در واقع آینه‌اند، نه چراغ. مقاله با نگاهی به پیچیدگی مسئله‌ها توضیح می‌دهد چرا آنچه ما استدلال می‌پنداریم، اغلب تقلید محاسباتی است. این نگاه، تصویر هیجان‌زده از هوش مصنوعی را به چالش می‌کشد.

حالا رویکرد محتاطانه اپل روشن می‌شود: فاصله گرفتن از رقابت پرهیاهو با غول‌هایی مثل OpenAI یا Nvidia، و حرکت بر مبنای داده‌های علمی. شاید این عقب‌نشینی ظاهری، همان بازطراحی استراتژیک باشد. این داستان تنها درباره فناوری نیست؛ در لایه‌ای عمیق‌تر، ردپای جامعه ایرانی-آمریکایی را نشان می‌دهد که آرام و بی‌صدا در شبکه‌های جهانی نوآوری جا گرفته و وزن تازه‌ای به معادلات می‌دهد. این همان لحظه‌ای است که یک حلقه کوچک، به‌جای سر و صدا، با موقعیت و داده بر روندها اثر می‌گذارد.

رضا طوسی

#روندنیوز #فناوری #هوش_مصنوعی #ایران

@ravandnews

قصه تازه‌ای که چین برای کودکانش نوشته: هوش مصنوعی

رضا طوسی

🔲 مثل امارات، حالا از نخستین سال دبستان، هر دانش‌آموز چینی باید زبان هوش مصنوعی را بیاموزد. تا زمانی که به دبیرستان برسند، توانایی ساخت شبکه‌های عصبی و تحلیل داده برایشان به اندازه نوشتن انشا بدیهی باشد.

کودک چینی دیگر فقط دانش‌آموز نیست؛ او عملا بازیگر آینده‌ای است که با ابزار یادگیری ماشین و رباتیک مجهز می‌شود، در حالی که هم‌سالانش در غرب هنوز سرگرم تمرین جدول ضرب‌اند.

این سیاست آموزشی، شکلی تازه از رقابت فناورانه را نشان می‌دهد؛ جایی که دولت‌ها نه تنها در عرصه صنعت بلکه در تربیت نسلی که از ابتدا با منطق الگوریتمی رشد می‌کند، سرمایه‌گذاری می‌کنند.

در سطح کلان، چین با این تغییر بنیادین می‌کوشد قواعد بازی جهانی را بازنویسی کند؛ همان برهم‌زدن ورقی که می‌تواند شرق را به مرکز تصمیم‌گیری آینده بشریت بدل سازد.

چین نخ سرنوشت را از دست کودکانش آغاز کرده و حالا این نخ می‌تواند تار و پود آینده جهان را از نو ببافد.

#روندنیوز #هوش_مصنوعی #داده #اجتماع_الگوریتمی

@ravandnews

سردواندن اوکراین


▫️ «آنچه ترامپ تلاش می‌کند انجام دهد، خرید زمان است... تا به اوکراین کمکی نکند.

دیوید فرام، نویسنده سخنرانی‌های جورج بوش و نویسنده نشریه آتلانتیک، معتقد است که رئیس‌جمهور ترامپ عمداً در پی تضعیف تلاش جنگی اوکراین از طریق طولانی کردن مذاکرات است.»/بی‌بی‌سی

@ravandnews

یک جریان تحول آموزشی در آمریکا

رضا طوسی

🔲 درست است که روایت اصلی درباره‌ی آینده آموزش اغلب با چین و سیاست‌های ملی آن گره می‌خورد، اما این‌گونه هم نیست که در آمریکا خبری نباشد. در سوی دیگر، امثال آلفا اسکول در آستین تگزاس جریانی موازی با همین روایت چینی است؛ نه به فرمان دولت، بلکه از دل بخش خصوصی برخاسته است. این مدرسه با شعار «یادگیری دو ساعته» به کودکان به جای غرق شدن در مشق‌های بی‌پایان، به سرعت دروس پایه را آموزش میدهد و بقیه‌ی روزشان را صرف مهارت‌های زندگی، سخنوری، کدنویسی و کارآفرینی می‌کند. در اینجا دانش‌آموز آمریکایی نه ابزار یک استراتژی ملی، بلکه مصرف‌کننده‌ی مدلی تازه از آموزش بازارمحور است که می‌خواهد «مدرسه را دوست‌داشتنی» کند.

اگر چین با سیاست آموزشی خود آینده ژئوپولیتیک را بازنویسی می‌کند، آلفا اسکول می‌کوشد آینده آموزش فردی را از نو تعریف کند؛ دو جریان که هر دو ریشه در فناوری دارند اما یکی از بالا به پایین و دیگری از پایین به بالا حرکت می‌کند. حتی در آمریکا نیز تجربه‌های محلی و خصوصی می‌کوشند تصویر مدرسه را از نو بسازند؛ جریانی که هنوز سراسری نشده اما نشان می‌دهد رقابت جهانی تنها به میدان صنعت و ارتش محدود نیست، بلکه میدان اصلی در کلاس‌های درس و در بازتعریف رابطه‌ی کودک با دانش رقم می‌خورد؛ جایی که شرق به دنبال تسلط جمعی است و شاید غرب در پی بازآفرینی فردی.

@ravandnews

مرتس: «دولت رفاه آلمان دیگر قابل تأمین مالی نیست»
زمینه تحلیل جمله صدراعظم

رضا طوسی

🔲 اروپا در بحران جمعیتی است، بازنشسته‌ها بیشتر می‌شوند و کارگرها کمتر. دولت رفاه تنها وقتی پایدار است که چند کارگر هزینه یک سالمند را تأمین کنند؛ اما با افت باروری، این تعادل فرو ریخته است. بسیاری از دولت‌ها مهاجرت را به‌عنوان راه‌حل انتخاب کردند. اگر از میزان هزینه تحمیلی مهاجران بر صورتحساب رفاهی دولت هم بگذریم، تجربه اما نشان داده این سیاست بیشتر نقش «تعویق بحران» را دارد تا درمان ریشه‌ای. چرا که نسل‌های بعدی هم با همان الگوی باروری پایین مواجه می‌شوند.

ابعاد مسئله قابل توجه است، آلمان برای حفظ نسبت حداقلی باید سالانه یک میلیون مهاجر جذب کند. و برای رسیدن به نسبت مطلوب چهار کارگر به ازای یک بازنشسته، تا ۲۰۵۰ به ۸۰ میلیون نفر نیاز خواهد داشت؛ عددی بزرگ‌تر از جمعیت امروز آلمان. ماجرا فقط جمعیت نیست؛ بلکه نشان می‌دهد کل سازه دولت‌های رفاهی مدرن بر فرض رشد پایدار جمعیت بنا شده. وقتی این پیش‌فرض تغییر کند، سیاست مهاجرت تنها تأخیر می‌آورد و فشارهای تازه‌ای بر ساختار اقتصادی و اجتماعی می‌گذارد.

فارغ از منطق تحلیلی دست راستی اروپایی، در این برای دیگران عبرت هاست. حتی برای ایران.


@ravandnews

▫️ ترافیک بی‌سابقه سنگین ورودی به فستیوال سالانه برنینگ من امسال(Burning Man 2025)

[کمپ روبروی ترامپ]

[پ.ن. برنینگ‌من یک رویداد سالانه در صحرای بلک‌راک در ایالت نوادای آمریکا است که در آن شرکت‌کنندگان شهری موقت می‌سازند و برای یک هفته در آن زندگی می‌کنند. محور اصلی این رویداد مجموعه‌ای از اصول مانند خودبیانگری، همکاری، عدم استفاده از پول و تأکید بر بخشش و مشارکت است. در طول برگزاری، آثار هنری بزرگ و موقت، اجراها و فعالیت‌های جمعی شکل می‌گیرد و در پایان، مجسمه‌ای چوبی به نام «Man»(انسان/مرد) سوزانده می‌شود که نماد پایان مراسم است. این شهر موقت پس از رویداد به‌طور کامل برچیده می‌شود و محل برگزاری به حالت اولیه بازگردانده می‌گردد.


برنینگ‌من از نظر گرایش اجتماعی–سیاسی معمولاً با ارزش‌هایی چون آزادی فردی، ضدسرمایه‌داری نمادین (رد پول)، و حمایت از پایداری محیط‌زیست پیوند خورده است. با این حال، برخی آن را بازتابی از فرهنگ نخبه‌گرای طبقه‌ی مرفه سیلیکون‌ولی و نوعی «آزمایشگاه اجتماعی» برای لیبرالیسم فردگرا می‌دانند.]

@ravandnews

انرژی، هژمونی و نفت ۶۰ دلاری

رضا طوسی

🔲 سیاست «تسلط انرژی» آمریکا بر پایه کنترل جریان انرژی جهانی تعریف شده است؛ نه صرفاً با تولید شیل، بلکه با مهندسی قیمت‌ها در سطحی که هم تولیدکنندگان رقیب تحت فشار باشند و هم مصرف‌کنندگان غربی مطمئن بمانند. نفت ۶۰ دلاری دقیقاً نقطه‌ای است که توازن برقرار می‌شود: شیل آمریکا سودآور باقی می‌ماند، اما تولیدکنندگان، از جمله ایران، با فشاری مضاعف روبه‌رو می‌شوند.

ایران در حال حاضر با صادرات حدود ۱.۸ میلیون بشکه در روز و تخمین قیمت متوسط ۵۸ دلاری، چیزی نزدیک به ۳۸ میلیارد دلار درآمد سالانه از نفت کسب می‌کند. اما با کاهش قیمت به حوالی ۴۷-۴۸ دلار با اجبار به تخفیف‌های بیشتر به مشتریان، این رقم به حدود ۳۱ میلیارد دلار سقوط خواهد کرد؛ یعنی افتی نزدیک به ۲۰ درصد. چنین ضربه‌ای نه‌تنها بودجه دولت را تحت فشار قرار می‌دهد، بلکه قدرت مانور ایران در سیاست خارجی را هم محدود می‌سازد.

کاهش قیمت تنها بخشی از ماجراست؛ با فرض اسنپ‌بک، بیمه‌گران و بانک‌ها هزینه‌های مضاعفی به معاملات ایران تحمیل می‌کنند که فشار را بر کل زنجیره انرژی می‌گستراند. از نفت خام گرفته تا میعانات و پتروشیمی، همه ناگزیر از ارائه تخفیف‌های سنگین‌تر می‌شوند. در نتیجه، افت قیمت جهانی با هزینه‌های جانبی ترکیب می‌شود و ضربه‌ای مضاعف به توان درآمدی و سرمایه‌گذاری بخش انرژی ایران وارد می‌کند.


@ravandnews

دنیای سخن.
نقشه وضعیت نرخ زادآوری در سطح جهان ۲۰۲۳.


[اول در اهمیت آسیای میانه.
سپس افغانستان، پاکستان ، عراق و رژیم صهیونیستی. کاش هر چه زودتر زنجیرها را از دست و پای ایران باز کنیم]


@ravandnews