دنباله‌ کار‌ خویش

🔻 تن به امواج دیگری‌هراسی ندهیم

✍ محمد خیرآبادی

یک نکته را همیشه به خودم یادآوری می‌کنم و آن اینکه "حرف‌های به ظاهر درست، نتایج بدیهی ندارند".

این درست است که وضعیت پناهندگان و مهاجران در کشور، باید یک سامان و نظم مشخص و قابل کنترل داشته باشد. این درست است که در برهه‌های مختلف به ویژه در دو سه سال اخیر افراد زیادی بدون مجوز و مدرک وارد ایران شده‌اند و باید آنها را شناسایی و ساماندهی کرد. این درست است که هیچ کشوری مرزهای خود را بدون حساب و کتاب باز نمی‌گذارد و بی‌رویه مهاجر نمی‌پذیرد. اما از این حرفهای درست نمی‌توان یک نتیجه به ظاهر بدیهی گرفت و آن اینکه "افغانستانی‌ها را باید اخراج کرد".

از خلال همه این حرف‌های درست، نمی‌توان توجیهی برای ایجاد موج هراس نسبت به افغانستانی‌ها و مهاجرین و پناهندگان تراشید. نمی‌توان جریان رسانه‌ای و جو مشکوکی را که می‌خواهد القا کند "کل افغانستانی‌ها تهدید و عامل مهم گرفتاری‌های ایرانیان‌اند" نادیده گرفت. نمی‌توان نسبت به رفتارهای غیراخلاقی و ضدانسانی با دیگر انسان‌های ذی‌حق بی‌تفاوت بود، آن هم فقط به دلیل گمانه‌زنی‌ها و تعمیم‌های ناروا درباره جاسوسی افغانستانی‌‌ها در حملات اسرائیل به ایران. نمی‌توان وجود چند افغانستانی جاسوس را به جامعه چند میلیونی مهاجرین و همه انسان‌های زحمتکش، محروم و شریف تعمیم داد و اذهان را از واقعیتی بزرگتر و عوامل و زمینه‌های اصلی نفوذ منحرف کرد.

بسیاری از اعضای جامعه چند میلیونی افغانستانی‌های ساکن ایران، متولد ایران هستند، در ایران درس خوانده‌اند، در ایران کار کرده‌اند، در جهاد سازندگی ما، در پروژه‌های عمرانی ما، در کارخانجات تولیدی ما خدمت کرده‌اند، کارگران سخت‌ترین کارها بوده‌اند، انسان‌های شریفی‌اند و علی‌رغم محدودیت‌ها و سختی‌ها و بلاتکلیفی‌ها به ایران و ایرانیان دلبستگی دارند و در همین روزهای سخت و تلخ اخیر، همراه و همدل با ما بوده‌اند. حالا چطور می‌توانیم با حرفهایی که می‌زنیم و روشهایی که در پیش می‌گیریم کاری کنیم‌ که میلیون‌ها نفر تاوان اقدامات خبیثانه و خرابکارانه تعدادی از افغانستانی‌های احتمالا جاسوس را بدهند؟ با کدام‌ معیار اخلاقی و عقلانی می‌توانیم چنین کنیم؟

البته که باید پرسید چه افراد و نهادهایی مسئول آن ورودهای بی‌ضابطه و بی‌رویه طی دو سه سال اخیر بوده‌اند؟ البته که باید ورود مهاجرین را ساماندهی کرد؛ کاری که نه تنها هیچ‌وقت به درستی انجام نشد بلکه برعکس به یکباره مرزها رها شد و حتی افغانستانی‌های بسیاری را در داخل ایران نگران کرد. بله ما باید قواعد و ضوابطی می‌گذاشتیم که بر طبق آنها بتوانیم هم از ظرفیت‌های حضور مهاجرین استفاده کنیم و هم حداقل قابل قبولی از حقوق انسانی آنها را تامین کنیم. همین حالا مهاجرین افغانستانی متولد ایران با سن بالای ۴۰ سال هم از حقوق اولیه انسانی و شهروندی برای زندگی (مثل حقوقی در زمینه بیمه و دستمزد و خدمات بانکی و گواهینامه رانندگی و حق مالکیت و ...) برخوردار نیستند. یعنی در واقع نتیجه قوانین و رویه‌های جاری برای یک مهاجر و پناهنده افغانستانی، یک زندگی بهره‌کشانه و همراه با انواع محدودیت‌ و محرومیت‌ و تحقیر بوده است.

همیشه به عنوان یک شهروند ایرانی از برخوردهای تبعیض‌آمیز و خودبرتربینانه عده‌ای از هموطنانم نسبت به دوستان و آشنایان افغانستانی‌ شرمگین بوده‌ام. این دیگری‌سازی‌های اخیر و خشونت‌های کلامی و رفتاری را غیرانسانی و خطرناک و برخلاف منافع همگانی و ملی می‌دانم. نه آن ورودهای بی‌رویه و بی‌ضابطه و مشکوک را فهم می‌کنم و نه این تعمیم‌های شتابزده و این موج‌های افغان‌هراسی را و کاشتن بذر کینه در دل انسان‌هایی که همسایه و همکار و همشهری ما هستند. ما انسانیم و آنها نیز مردمانند. به این فکر کنیم که حکم انسانیت چیست؟ مایی که طالب آزادی و عدالتیم وقتی زبان باز می‌کنیم چه می‌گوییم؟ مایی که صاحبان قدرت را نقد می‌کنیم وقتی خود را شهروند درجه یک می‌بینیم و در موضعی بالاتر از یک مهاجر، پناهنده و مهمان قرار می‌گیریم، با او چه رفتاری می‌کنیم؟ خیرِ هیچ جامعه‌ای در دشمن‌تراشی و کینه‌پروری نیست. تن به امواج دیگری‌سازی و دیگری‌هراسی ندهیم.

دنباله کار خویش

👏10❤2👍2👎2💯2

www.group-telegram.com/us/yaddasht_kheyrabadi.com/2389

590 viewsمحمد خیرآبادی, Jun 30 at 20:23

🔻 تن به امواج دیگری‌هراسی ندهیم

✍ محمد خیرآبادی

یک نکته را همیشه به خودم یادآوری می‌کنم و آن اینکه "حرف‌های به ظاهر درست، نتایج بدیهی ندارند".

این درست است که وضعیت پناهندگان و مهاجران در کشور، باید یک سامان و نظم مشخص و قابل کنترل داشته باشد. این درست است که در برهه‌های مختلف به ویژه در دو سه سال اخیر افراد زیادی بدون مجوز و مدرک وارد ایران شده‌اند و باید آنها را شناسایی و ساماندهی کرد. این درست است که هیچ کشوری مرزهای خود را بدون حساب و کتاب باز نمی‌گذارد و بی‌رویه مهاجر نمی‌پذیرد. اما از این حرفهای درست نمی‌توان یک نتیجه به ظاهر بدیهی گرفت و آن اینکه "افغانستانی‌ها را باید اخراج کرد".

از خلال همه این حرف‌های درست، نمی‌توان توجیهی برای ایجاد موج هراس نسبت به افغانستانی‌ها و مهاجرین و پناهندگان تراشید. نمی‌توان جریان رسانه‌ای و جو مشکوکی را که می‌خواهد القا کند "کل افغانستانی‌ها تهدید و عامل مهم گرفتاری‌های ایرانیان‌اند" نادیده گرفت. نمی‌توان نسبت به رفتارهای غیراخلاقی و ضدانسانی با دیگر انسان‌های ذی‌حق بی‌تفاوت بود، آن هم فقط به دلیل گمانه‌زنی‌ها و تعمیم‌های ناروا درباره جاسوسی افغانستانی‌‌ها در حملات اسرائیل به ایران. نمی‌توان وجود چند افغانستانی جاسوس را به جامعه چند میلیونی مهاجرین و همه انسان‌های زحمتکش، محروم و شریف تعمیم داد و اذهان را از واقعیتی بزرگتر و عوامل و زمینه‌های اصلی نفوذ منحرف کرد.

بسیاری از اعضای جامعه چند میلیونی افغانستانی‌های ساکن ایران، متولد ایران هستند، در ایران درس خوانده‌اند، در ایران کار کرده‌اند، در جهاد سازندگی ما، در پروژه‌های عمرانی ما، در کارخانجات تولیدی ما خدمت کرده‌اند، کارگران سخت‌ترین کارها بوده‌اند، انسان‌های شریفی‌اند و علی‌رغم محدودیت‌ها و سختی‌ها و بلاتکلیفی‌ها به ایران و ایرانیان دلبستگی دارند و در همین روزهای سخت و تلخ اخیر، همراه و همدل با ما بوده‌اند. حالا چطور می‌توانیم با حرفهایی که می‌زنیم و روشهایی که در پیش می‌گیریم کاری کنیم‌ که میلیون‌ها نفر تاوان اقدامات خبیثانه و خرابکارانه تعدادی از افغانستانی‌های احتمالا جاسوس را بدهند؟ با کدام‌ معیار اخلاقی و عقلانی می‌توانیم چنین کنیم؟

البته که باید پرسید چه افراد و نهادهایی مسئول آن ورودهای بی‌ضابطه و بی‌رویه طی دو سه سال اخیر بوده‌اند؟ البته که باید ورود مهاجرین را ساماندهی کرد؛ کاری که نه تنها هیچ‌وقت به درستی انجام نشد بلکه برعکس به یکباره مرزها رها شد و حتی افغانستانی‌های بسیاری را در داخل ایران نگران کرد. بله ما باید قواعد و ضوابطی می‌گذاشتیم که بر طبق آنها بتوانیم هم از ظرفیت‌های حضور مهاجرین استفاده کنیم و هم حداقل قابل قبولی از حقوق انسانی آنها را تامین کنیم. همین حالا مهاجرین افغانستانی متولد ایران با سن بالای ۴۰ سال هم از حقوق اولیه انسانی و شهروندی برای زندگی (مثل حقوقی در زمینه بیمه و دستمزد و خدمات بانکی و گواهینامه رانندگی و حق مالکیت و ...) برخوردار نیستند. یعنی در واقع نتیجه قوانین و رویه‌های جاری برای یک مهاجر و پناهنده افغانستانی، یک زندگی بهره‌کشانه و همراه با انواع محدودیت‌ و محرومیت‌ و تحقیر بوده است.

همیشه به عنوان یک شهروند ایرانی از برخوردهای تبعیض‌آمیز و خودبرتربینانه عده‌ای از هموطنانم نسبت به دوستان و آشنایان افغانستانی‌ شرمگین بوده‌ام. این دیگری‌سازی‌های اخیر و خشونت‌های کلامی و رفتاری را غیرانسانی و خطرناک و برخلاف منافع همگانی و ملی می‌دانم. نه آن ورودهای بی‌رویه و بی‌ضابطه و مشکوک را فهم می‌کنم و نه این تعمیم‌های شتابزده و این موج‌های افغان‌هراسی را و کاشتن بذر کینه در دل انسان‌هایی که همسایه و همکار و همشهری ما هستند. ما انسانیم و آنها نیز مردمانند. به این فکر کنیم که حکم انسانیت چیست؟ مایی که طالب آزادی و عدالتیم وقتی زبان باز می‌کنیم چه می‌گوییم؟ مایی که صاحبان قدرت را نقد می‌کنیم وقتی خود را شهروند درجه یک می‌بینیم و در موضعی بالاتر از یک مهاجر، پناهنده و مهمان قرار می‌گیریم، با او چه رفتاری می‌کنیم؟ خیرِ هیچ جامعه‌ای در دشمن‌تراشی و کینه‌پروری نیست. تن به امواج دیگری‌سازی و دیگری‌هراسی ندهیم.

دنباله کار خویش

BY دنباله‌ کار‌ خویش