رفتاری که دیگران با تو دارند، لزوماً نشونه‌ی ارزش تو نیست؛ بیشتر نشون‌دهنده‌ی حال درونی خودشونه، ظرفیتی که دارن، چیزایی که یاد گرفتن، و خیلی وقت‌ها نشونه‌ی یه بخش ندیده یا سرکوب‌شده از خودشونه.

پی نوشت: بعضی ها پیام دادن که ری اکشن💩 و اینا رو محدود کنید. در پاسخشون این متن بالا رو بهشون گفتم 🌱 و مناسب دیدم اینجا هم براتون بذارمش ❤️

خیلی از ناجیان جهان، زخمیان جهان هستند🫂🫂🫂 (لینک)

یه جمله‌ی ساده ولی عمیق که چند وقت پیش جایی دیدم و واقعاً تو ذهنم موند:
🌱 احساساست رو (همیشه) دنبال نکن، برنامه رو دنبال کن!
🔹 "Don't follow the feeling. Follow the plan."

یه دکتر روان‌شناس برای سالمندهایی که بینایی‌شون رو از دست داده بودن، برنامه‌ای منظم طراحی کرده بود. چون می‌دونست آدم وقتی بینایی یا توانایی‌هاشو از دست می‌ده، راحت می‌تونه ناامید یا افسرده بشه. ولی اونا رو طوری آموزش می‌داد که قبل از اینکه ناامیدی و افسردگی سراغشون بیاد، بتونن بدون بینایی هم ادامه بدن و این جمله شعار اون برنامه بود:
"وقتی احساس ناامیدی داشتی، احساساست رو دنبال نکن... برنامه رو دنبال کن."
خیلی از ما توی لحظه‌هایی که حال‌مون خوب نیست، تصمیم می‌گیریم مسیر رو رها کنیم... اما یادت باشه، حس لحظه‌ای نمی‌تونه نقشه‌ی زندگی‌تو رو تعیین کنه.

✍️ برنامه‌ات رو بچسب، حتی اگه حال‌ و حسش رو نداری...

یه جمله خفن تر چند روز دیگه روی این پست ریپلای می کنم 😎

🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸
🎞 YouTubeID:Shamsizadeh
🟣 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: گروه پرسش و پاسخ کانال
🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸

چگونه از احساس بن‌بست، مسیر بسازیم 💫

سلام دوستان! من مرتضام و این اولین پادکست منه 🎙. توی این اپیزود کوتاه می‌خوام درباره یه حسی حرف بزنم که خیلی‌هامون ازش می‌ترسیم، اما شاید دلیلی برای نجات ما باشه: ناامیدی.
اینکه چرا ناامیدی همیشه بد نیست؟ چطور ممکنه ناامیدی ما رو از یه مسیر اشتباه نجات بده؟ و اینکه اگه روزی ناامید شدیم، چطوری ازش به‌عنوان یه راهنما استفاده کنیم، نه یه مانع.

اگر تابه‌حال لحظه‌هایی رو تجربه کردی که همه‌چی بی‌معنا شده، این وویس طولانی/پادکست می تونه بهت کمک کنه. خیلی خوشحال می‌شم گوشش بدید 🌱

🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸
🎞 YouTubeID:Shamsizadeh
🟣 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: گروه پرسش و پاسخ کانال
🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸

گاهی قوی بودن بدترین و سخت ترین راه ممکن هست اما چاره ای نیست (به نقل از کانال علی آقا)

امروز تو کارگاه انتخاب‌رشته، داشتم با شور صفحه علم سنجی دانشکدهٔ پرستاری همدان رو ورق می‌زدم و به دانشجوها نشون میدادم؛ همون جایی که برای من مثل خونه‌ٔ دوم بود. یهو دیدم صفحه‌ ام حذف شده؛ دیگه نیست! راستش یک لحظه انگار همه جا تاریک شد. حس کردم بغضی نشست پشت گلوم، دلم هُرّی ریخت پایین. یه لحظه انگار ناامید شدم. انگار نمی دونستم کجام. اما سریع همون‌جا، تو همون خلأ چند ثانیه‌ای، صدای آرومی تو سرم پیچید: مرتضی مگه خودت نگفتی همه چیز تموم نشده؟ حس میوه‌ای رو داشتم که شاخه های درخت رهاش کردن؛ توی هوا معلق، بین زمین و آسمونه. امّا مگر نه اینکه هر دانه‌ای باید قبل از جوانه زدن، دل خاک تاریک رو تجربه کنه؟ افتادن سخت بود، قبول؛ ولی افتادن انتهای قصه نیست، آغاز فصل ریشه دوندنه.
یادم اومد تمام اون شب‌هایی که بی‌صدا تو صفحه‌م قدم می‌زدم، رؤیا می‌بافتم و برای فرداها تلاش می کردم. راستش منم مثل همه شما خیلی وقت ها ناامید میشم، فکر می کنم همه اون تلاش ها دود شد رفت هوا اما باور دارم هیچ‌کدوم‌شون دود نشدن؛ همه‌شون تو قلبم به شکل بذر صبر، حوصله و امید ذخیره شد‌ن. مراقبشونم و کم کم دارم می کارمشون 🌱

به خودم گفتم: مرتضی، تو رو از لیست پاک کردن، نه از زندگی. صفحه‌ای حذف شده، اما کتاب هنوز بازه. نمی دونم کجا این رو خوندم یا توی بیو کسی دیدم که هر ضربه فقط یه ترک روی پوسته‌ست تا نور راهشو پیدا کنه. چه تعبیر زیبایی واقعا. من اصلا موافق این نیستم که دردی که ما رو نکشه قوی ترمون می کنه، نه! اما چه باید کرد، در این زندگی که یکبار می تونیم انجامش بدیم راحت ترین کار ناامیدیه. پس به‌جای شمردن تَرَک‌ها، بیایم نورها رو بشمریم: مثلا یه نور می تونه دانشجوهایی باشن که چشم‌به‌راه یه کلمهٔ قوت هستن؛ نور از این بهتر! و رؤیای دانشگاهی عادلانه‌تر که هنوز باید براش جنگید.

مثل همیشه جمال همگی گلبارون 🌸

این فایل رو اتفاقی پیدا کردم و برای 3-4 سال پیشه 😬. احتمالا اشتباهاتی هم داره توش ولی در کل بد نیست و دید خوبی بهتون در مورد ترالی اورژانس میده. همین با 2x گوشش کنید در موقعی که کاری چیزی ندارید و برای مرور خوبه به نظرم . امیدوارم مفید باشه براتون. ارادت ❤️

#ترالی_اورژانس #پرستاری #پرستار #آموزش_پرستاری #اورژانس

🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸
🎞 YouTubeID:Shamsizadeh
🟣 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: MortezaShamsizadeh
💭 ID: گروه پرسش و پاسخ کانال
🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸

خبر رفتن آقا رضا محمدی عزیز هنوز برام باورکردنی نیست.
رضا فقط یه دانشجو نبود، یه محقق کار درستی که همیشه دلش می‌خواست بقیه رشد و پیشرفت کنن. از بچه های کمیته بود که وقتی توی کمیته یادگرفت، همون ها رو به ورودی های جدید با علاقه یاد میداد. قرار بود ارشد بخونه و اپلای کنه و برای دکتری پرستاری بیاد اینجا، کلی امید و آرزو جلوش بود... اما متأسفانه همه اون رؤیاها خیلی زود پرپر شد.
رضا می‌تونست یکی از بهترین اساتید کشور بشه، پسر باهوش، پرتلاش و بی‌نظیری بود.
خیلی زود از بین ما رفت، ولی یاد و خاطره‌اش همیشه با ما می‌مونه.
روحت شاد رضا جان، خدا به همه‌مون صبر بده 🖤