🔸از کتان تا کامپوزیت؛ قسمت دوم

🔸مابین ۲ جنگ

🔸دوران پس از جنگ جهانی اول، که با محدودیت‌های بودجه‌ای، معاهدات صلح مانند معاهده ورسای، و تنش‌های سیاسی رو به رشد مشخص بود، فرصتی برای بازنگری در استراتژی‌های نظامی فراهم کرد و بمب‌افکن‌ها از هواپیماهای شکننده چوبی-پارچه‌ای نسل اول به ماشین‌های فلزی پیچیده‌تر با قابلیت‌های پیشرفته‌تر تبدیل شدند. تجربه‌های جنگ جهانی اول، نیازهای نظامی جدید، و پیشرفت‌های صنعتی و مهندسی، انگیزه‌ای برای توسعه بمب‌افکن‌هایی با سرعت، برد، و ظرفیت بالاتر شد که این تغییرات پایه‌گذار بمب‌افکن‌های مدرن جنگ جهانی دوم شدند. بمب‌افکن‌های نسل اول، مانند کاپرونی Ca.3 یا Gotha G.IV، با بدنه‌های چوبی-پارچه‌ای، سرعت پایین و ظرفیت بمب محدود، در برابر تهدیدات جدید ناکافی بودند و نظریه‌پردازان نظامی مانند جولیو دوهه ایتالیایی و هیو ترنچارد بریتانیایی استدلال می‌کردند که بمباران استراتژیک می‌تواند جنگ‌های آینده را تعیین کند و این دیدگاه، همراه با پیشرفت‌های صنعتی، منجر به توسعه بمب‌افکن‌هایی شد که از نظر طراحی، مواد، و عملکرد، جهشی بزرگ نسبت به نسل اول داشتند.

🔸در دوره بین‌ دو جنگ، پیشرفت‌های تکنولوژیکی در پاسخ به نیازهای نظامی و پیشرفت‌های صنعتی شکل گرفتند و کشورهای پیشرو مانند بریتانیا، ایالات متحده، آلمان، شوروی، و ایتالیا، با سرمایه‌گذاری در فناوری‌های جدید، بمب‌افکن‌هایی ساختند که از نظر طراحی، مواد، و عملکرد، جهشی بزرگ نسبت به نسل اول داشتند. یکی از مهم‌ترین تغییرات، تغییر جنس بدنه از چوب و پارچه به آلومینیوم بود، زیرا بمب‌افکن‌های جنگ جهانی اول، مانند Handley Page O/400، از چوب و پارچه کتانی ساخته می‌شدند که شکننده، قابل‌اشتعال، و حساس به شرایط جوی بودند و در دهه ۱۹۲۰، پیشرفت در متالورژی، به‌ویژه تولید آلیاژهای سبک مانند دورآلومین که آلومینیوم تقویت‌شده است، امکان ساخت بدنه‌های فلزی را فراهم کرد و این تغییر به دلایل نظامی مانند مقاومت بیشتر در برابر آتش دشمن و شرایط جوی، و پیشرفت صنعتی مانند کاهش هزینه تولید آلومینیوم در مقیاس صنعتی، ضروری بود و بدنه‌های فلزی استحکام بیشتری داشتند، امکان طراحی‌های آیرودینامیک‌تر را فراهم کردند، و وزن کلی را بدون کاهش ظرفیت افزایش دادند.

🔸برای مثال، Boeing B-9 ایالات متحده در سال ۱۹۳۱، یک بمب‌افکن تک‌باله با بدنه تمام‌فلزی از آلومینیوم بود که پیشرفت بزرگی نسبت به ساختارهای چوبی-پارچه‌ای نسل اول داشت و بدنه فلزی B-9 وزن خالی حدود ۴ تن داشت در مقایسه با ۲ تا ۳ تن کاپرونی Ca.3، اما استحکام بیشتری ارائه می‌کرد و امکان پرواز در ارتفاع ۶۰۰۰ متری را فراهم کرد که در برابر آتش زمینی ایمنی بیشتری داشت و همچنین Martin B-10 ایالات متحده در سال ۱۹۳۴، کاملاً فلزی بود و با طراحی آیرودینامیک‌تر، سرعت ۳۴۳ کیلومتر در ساعت را به دست آورد که بیش از دو برابر سرعت بمب‌افکن‌های نسل اول بود و بدنه آلومینیومی آن امکان نصب برجک‌های مسلسل و محفظه‌های بمب بسته را فراهم کرد که دقت و ایمنی را افزایش داد.

🔸در زمینه موتورها، موتورهای پیستونی نسل اول مانند موتورهای ۱۰۰ تا ۳۰۰ اسب بخاری Ilya Muromets برای حمل بارهای سنگین و پروازهای دوربرد ناکافی بودند و در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، موتورهای پیستونی جدید با قدرت ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ اسب بخار توسعه یافتند و حتی موتورهای دیزلی مانند Junkers Jumo آزمایش شدند و این پیشرفت به دلیل نیاز نظامی به افزایش برد و ظرفیت بمب برای بمباران استراتژیک مانند حمله به شهرها یا کارخانه‌ها و سرعت بالاتر برای فرار از جنگنده‌های دشمن، و پیشرفت صنعتی در طراحی موتورهای شعاعی و خنک‌کننده‌های مایع که کارایی و قدرت را افزایش داد، اتفاق افتاد و سرعت بمب‌افکن‌ها به ۳۰۰ تا ۴۵۰ کیلومتر در ساعت رسید و ظرفیت بمب تا ۲۰۰۰ کیلوگرم افزایش یافت.

🔸برای نمونه، Bristol Blenheim بریتانیا در سال ۱۹۳۵، مجهز به دو موتور Bristol Mercury با قدرت ۸۴۰ اسب بخار بود که سرعت ۴۲۸ کیلومتر در ساعت داشت و آن را سریع‌تر از بسیاری از جنگنده‌های زمان خود مانند Gloster Gladiator می‌کرد و این سرعت امکان بمباران سریع و فرار از دشمن را فراهم کرد و همچنین Savoia-Marchetti SM.79 ایتالیا در سال ۱۹۳۴، با سه موتور Alfa Romeo هر کدام ۷۸۰ اسب بخار، سرعت ۴۳۰ کیلومتر در ساعت و ظرفیت بمب ۱۲۵۰ کیلوگرم داشت و این موتورهای قوی‌تر امکان پروازهای دریایی طولانی مانند جنگ اتیوپی را فراهم کردند.

۱/۲
PLEIADES
@Partisan2015

🔹جنگنده‌های رژیم صهیونسیتی بیش از دوازده حمله هوایی به اهدافی در جنوب لبنان انجام دادند. حملات هوایی در مناطق اطراف شهرهای انصار، سینا و زاراریا گزارش شده است.

#لبنان

Jīngyú
@Partisan2015