group-telegram.com/radio_gatsby/8350
Last Update:
نوع‌شناسی
اصطلاحات مختلفی وجود دارد که انواع خاصی از رژیم‌های ترکیبی را توصیف می‌کند.
رژیمی با کثرت‌گرایی ضعیف – انتخابات منظم، با سطح بالای رقابت در میان نخبگان، مشارکت سیاسی ضعیف و فساد میان نخبگان وجود دارد. به گفته توماس کاروترز، این امر برای کشورهایی مانند آلبانی، اکوادور، ماداگاسکار، مولداوی، نپال، نیکاراگوئه، سیرالئون، تایلند و اوکراین معمول است.
رژیم با سندرم قدرت مسلط (نظام با یک حزب مسلط، سیاست قدرت مسلط) - وجود نهادهای دموکراتیک در بعضی موارد تزئینیست، اپوزیسیون ضعیف و مرزهای دولت و حزب حاکم با هم در فرسایش است. در اثر ساتنر، آر. (۲۰۰۶)، این کشورها عبارتند از: آنگولا (MPLA)، بنگلادش (عوامی لیگ بنگلادش)، کامبوج (حزب مردم کامبوج)، ژاپن (حزب لیبرال دموکرات)، قزاقستان (نور اوتان)، مونته‌نگرو (حزب دموکراتیک سوسیالیست‌های مونته‌نگرو، روسیه (روسیه متحد)، صربستان (حزب مترقی صربستان)، سنگاپور (حزب اقدام مردم)، اسلواکی (جهت سوسیال دموکراسی)، آفریقای جنوبی (کنگره ملی آفریقا)، ترکیه (حزب عدالت و توسعه) و زیمبابوه (زانو-پی‌اف).
( در برخی از این کشور ها حزب حاکم به دلیل محبوبیت بین مردم قدرت زیادی دارد نه عدم دموکراسی )
دموکراسی تفویضی گیلرمو اودانل - مطلق شدن وضعیت رئیس‌جمهور به عنوان رئیس دولت، ضمن داشتن اختیارات گسترده او در چارچوب قانون اساسی و مشارکت سیاسی ضعیف شهروندان. گیلرمو اودانل از کشورهایی مانند بولیوی، برزیل، پرو، فیلیپین و کره جنوبی نام می‌برد. فرید زکریا خاطرنشان کرد که نوع مشابهی از رژیم در روسیه در زمان ریاست بوریس یلتسین وجود داشت.
دیکتابلاندا فیلیپ سی اشمیتر – شهروندان در یک سیستم چند حزبی از حقوق سیاسی فردی برخوردارند، اما قدرت توسط شهروندان کنترل نمی‌شود. کشورهایی مانند ساحل عاج و کنیا به عنوان مثال ذکر شده‌اند.
دموکرادورای فیلیپ سی اشمیتر - انتخابات به‌طور منظم برگزار می‌شود، اما رقابت سیاسی واقعی وجود ندارد. رژیم‌های دهه ۱۹۸۰–۱۹۹۰ در کشورهایی مانند السالوادور و گواتمالا و همچنین پوتینیسم در روسیه به عنوان مثال ذکر شده‌است.
اقتدارگرایی انتخاباتی
نویسندگان مختلفی در مورد اقتدارگرایی انتخاباتی یا به اصطلاح رژیم‌های ترکیبی نوشته‌اند (لویتسکی و وی ۲۰۰۲ ؛ تی. کارل ۱۹۹۵ ؛ ال. دایموند ۱۹۹۹ ؛ آ. Schedler 2002)، اما این پدیده جدید نیست و اکثر دولت‌های استبدادی که انتخابات برگزار می‌کنند، ترکیبی نیستند. رژیم‌های ترکیبی، حکومت‌های اقتدارگرای موفقی هستند که به خوبی نهادینه شده‌اند. عناصر دموکراتیک می‌توانند به‌طور همزمان در خدمت اهداف استبدادی باشند و دموکراسی سازی را نیز اعانه دهند.
اقتدارگرایی انتخاباتی به این معناست که نهادهای دموکراتیک تقلیدی هستند و به دلیل نقض سیستماتیک متعدد هنجارهای لیبرال دمکراتیک، در واقع به روش‌های استبدادی پایبند هستند. اقتدارگرایی انتخاباتی می‌تواند رقابتی و هژمونیک باشد و مورد دوم لزوماً به معنای بی‌نظمی در انتخابات نیست.
ای. شلدر اقتدارگرایی انتخاباتی را شکل جدیدی از رژیم استبدادی می‌نامد و با توصیف آن با عناوینی چون رژیم ترکیبی یا دموکراسی غیرلیبرال مخالف است. علاوه بر این، یک رژیم استبدادی صرف، نیازی به انتخابات به عنوان منبع مشروعیتش ندارد.
سواد سیاسی
فلسفه سیاسی
انواع حکومت
BY RADIO GATSBY سیاست
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
Share with your friend now:
group-telegram.com/radio_gatsby/8350