کانال کانون صنفی معلمان ایران(تهران)

⤴️
پس از انتشار قطعنامه‌ی فوق الذکر، طی مدت کوتاهی، اسامی امضاکنندگان، به یک مورد تقلیل یافت. «سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه» و «اتحادیه‌ی آزاد کارگران ایران»، امضای خود را پس گرفتند. این کار، بدون هیچ توضیحی برای طیف مخاطبان و دیگر نیروهای سیاسی صورت گرفت و مجرایی شد تا از نظر ساختاری نیز، پرسش‌هایی مطرح شود. پرسش‌هایی که نه فقط برای نگارنده که از دلِ صحبت جمعی با افرادی گوناگون نیز صورت گرفت:

الف) درج نام قطعنامه – و نه بیانیه – بر چه اساسی صورت گرفت؟ بنا بر رویه‌ی مرسوم، صرف‌نظر از آن که چه فُرمی از نشست، تجمع یا هم‌اندیشی – چه به صورت مجازی و چه به صورت حضوری – با شرکت اعضای این سه تشکل، شکل گرفته باشد – که برآیند آن، بدل به این بیانیه مشترک شد – عبارت قطعنامه، شفاف و حقیقی نیست. قطعنامه، حاوی سلسله فعالیت‌ها، هم‌اندیشی‌های مشترک و برنامه هدف مشخصی است که ماحصل آن در شکل قطعنامه، قرائت می‌شود. اما وقتی با شکل نهایی متن – که حذف دو مورد از امضا کنندگان را در پی داشت – و تضادهای ساختاری هر یک از این سه در سبک فعالیت نگاهی می‌اندازیم، بیش از پیش، عدم تطابق واژه‌ی قطعنامه با این متن، هویدا می‌شود.

ب) طبیعی است که در شرایط سرکوبِ همیشگی حکومت، رسیدن به اشتراکات در فعالیت، بسیار دشوار باشد. در کنار این مورد، بررسی فعالیت‌های دو دهه‌ی گذشته‌ی هر یک از تشکل‌ها، نکاتی را به ما یادآور می‌شود. برای نمونه، سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی و اتحادیه آزاد کارگران، با اختلاف نظرات و چالش‌هایی روبه رو بودند – که این رویه، خود یکی از محصولات فعالیت زیر سایه‌ی نهادهای امنیتی پرونده‌ساز و عدم تحقق اتحادی است که مدنظر گروه‌های سیاسی است – اما صِرف صدور قطعنامه‌ای که در دل خود برای رسیدن به اتحاد بین ‌تشکیلاتی، تلاشی حقیقی نکرده است، مسئله‌ای قابل نقد است. این تناقض خود را در مفاد این نوشتار (قطعنامه) نیز نشان می‌دهد. به عنوان نمونه، سندیکای اتوبوسرانی شرکت واحد، منشور مطالبات حداقلی ۱۴۰۱ را امضا نکرد، اما در متن مزبور و پیش از حذف نام خود، به تکیه بر آن منشور، اشاره کرده بود.

کلام آخر

موارد نام برده، بدون شک از مجرای دیدگان هر سه امضا کننده نیز گذشته است. چرا که پس از مدتی کوتاه و بدون ارائه‌ی هیچگونه توضیحی، نام «سندیکای شرکت واحد» و «اتحادیه آزاد کارگران» از متن حذف شد و (قطعنامه) نیز به (بیانیه) تغییر یافت. همانطور که در ابتدای این متن نیز اشاره شد، عبور از وضعیت فعلی و قدم نهادن در مسیری برای تحقق آزادی و برابری، هدف نهایی این نوشتار و ضرورت نقد وضعیت موجود است. اما وجود چنین رویه‌ای میان تشکل‌های صنفی و عدم شفافیت عیانی که در پروسه‌ی تنظیم، هماهنگی و انتشار این بیانیه به چشم می‌خورد، نگران‌کننده است و تکرار آن، تبعات ویرانگری را در پی خواهد داشت. چرا که در شرایطی که بیش از هر زمان دیگری به همگرایی نیروهای مستقل و مترقی برای مقاومت و پیشروی هر چه بیشتر نیازمندیم، این شکل از عدم مسئولیت‌پذیری ، غیرحرفه‌ای و مایوس‌کننده خواهد بود.

#نقد

🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران

🆔 @KSMtehran

👍1

www.group-telegram.com/us/KSMtehran.com/16894

299 viewsMay 9, 2024 at 14:33

⤴️
پس از انتشار قطعنامه‌ی فوق الذکر، طی مدت کوتاهی، اسامی امضاکنندگان، به یک مورد تقلیل یافت. «سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه» و «اتحادیه‌ی آزاد کارگران ایران»، امضای خود را پس گرفتند. این کار، بدون هیچ توضیحی برای طیف مخاطبان و دیگر نیروهای سیاسی صورت گرفت و مجرایی شد تا از نظر ساختاری نیز، پرسش‌هایی مطرح شود. پرسش‌هایی که نه فقط برای نگارنده که از دلِ صحبت جمعی با افرادی گوناگون نیز صورت گرفت:

الف) درج نام قطعنامه – و نه بیانیه – بر چه اساسی صورت گرفت؟ بنا بر رویه‌ی مرسوم، صرف‌نظر از آن که چه فُرمی از نشست، تجمع یا هم‌اندیشی – چه به صورت مجازی و چه به صورت حضوری – با شرکت اعضای این سه تشکل، شکل گرفته باشد – که برآیند آن، بدل به این بیانیه مشترک شد – عبارت قطعنامه، شفاف و حقیقی نیست. قطعنامه، حاوی سلسله فعالیت‌ها، هم‌اندیشی‌های مشترک و برنامه هدف مشخصی است که ماحصل آن در شکل قطعنامه، قرائت می‌شود. اما وقتی با شکل نهایی متن – که حذف دو مورد از امضا کنندگان را در پی داشت – و تضادهای ساختاری هر یک از این سه در سبک فعالیت نگاهی می‌اندازیم، بیش از پیش، عدم تطابق واژه‌ی قطعنامه با این متن، هویدا می‌شود.

ب) طبیعی است که در شرایط سرکوبِ همیشگی حکومت، رسیدن به اشتراکات در فعالیت، بسیار دشوار باشد. در کنار این مورد، بررسی فعالیت‌های دو دهه‌ی گذشته‌ی هر یک از تشکل‌ها، نکاتی را به ما یادآور می‌شود. برای نمونه، سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی و اتحادیه آزاد کارگران، با اختلاف نظرات و چالش‌هایی روبه رو بودند – که این رویه، خود یکی از محصولات فعالیت زیر سایه‌ی نهادهای امنیتی پرونده‌ساز و عدم تحقق اتحادی است که مدنظر گروه‌های سیاسی است – اما صِرف صدور قطعنامه‌ای که در دل خود برای رسیدن به اتحاد بین ‌تشکیلاتی، تلاشی حقیقی نکرده است، مسئله‌ای قابل نقد است. این تناقض خود را در مفاد این نوشتار (قطعنامه) نیز نشان می‌دهد. به عنوان نمونه، سندیکای اتوبوسرانی شرکت واحد، منشور مطالبات حداقلی ۱۴۰۱ را امضا نکرد، اما در متن مزبور و پیش از حذف نام خود، به تکیه بر آن منشور، اشاره کرده بود.

کلام آخر

موارد نام برده، بدون شک از مجرای دیدگان هر سه امضا کننده نیز گذشته است. چرا که پس از مدتی کوتاه و بدون ارائه‌ی هیچگونه توضیحی، نام «سندیکای شرکت واحد» و «اتحادیه آزاد کارگران» از متن حذف شد و (قطعنامه) نیز به (بیانیه) تغییر یافت. همانطور که در ابتدای این متن نیز اشاره شد، عبور از وضعیت فعلی و قدم نهادن در مسیری برای تحقق آزادی و برابری، هدف نهایی این نوشتار و ضرورت نقد وضعیت موجود است. اما وجود چنین رویه‌ای میان تشکل‌های صنفی و عدم شفافیت عیانی که در پروسه‌ی تنظیم، هماهنگی و انتشار این بیانیه به چشم می‌خورد، نگران‌کننده است و تکرار آن، تبعات ویرانگری را در پی خواهد داشت. چرا که در شرایطی که بیش از هر زمان دیگری به همگرایی نیروهای مستقل و مترقی برای مقاومت و پیشروی هر چه بیشتر نیازمندیم، این شکل از عدم مسئولیت‌پذیری ، غیرحرفه‌ای و مایوس‌کننده خواهد بود.

#نقد

🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران

🆔 @KSMtehran

BY کانال کانون صنفی معلمان ایران(تهران)