افغانستانی‌ها

🍁 تحلیل جامعه‌شناسانهٔ اخراج مهاجران افغان

▪️نگاهی به مفهوم «دیگریِ ناأمن»

✍🏻 زهرا اسماعیلی:

مهاجرت، همیشه فقط «آمدن» یا «رفتن» افراد نیست؛ بلکه آزمایشی برای ظرفیت‌های یک جامعه در مدیریت «دیگری» است. از همین رو، اخراج مهاجران را نمی‌توان صرفاً یک اتفاق سیاسی دید؛ بلکه باید آن را به‌مثابهٔ نشانه‌ای از وضعیت روانی، اقتصادی و هویتیِ جامعهٔ ایرانِ امروز تحلیل کرد. از منظر فلسفهٔ اجتماعی، «دیگری» نه فقط کسی است که با ما تفاوت دارد، بلکه کسی است که به ما یادآوری می‌کند که ما چه کسی هستیم.

در واقع، مهاجر افغان در ذهن بخشی از جامعهٔ ایرانی گاه به شکل ناخودآگاه، نمایندهٔ آن بخش‌هایی از «خود» ماست که نمی‌خواهیم با آن مواجه شویم.

بی‌ثباتیِ اقتصادی
مهاجر بی‌پناه است؛ مثل ترس ما از بی‌خانمانی؛
فقدان امنیت اجتماعی
او یادآور ترس ما از دیده‌نشدن، از طردشدن است؛
حاشیه‌بودن
او آنجاست که ما می‌توانستیم باشیم.

مهاجر افغان برای بسیاری از ما چهره‌ای از تهدید ناخودآگاه است.
فقیرتر است 👉 نماد فقر ما
کارگر است 👉 یادآور بیکاریِ ما
بی‌سرزمین است 👉 آینه‌ای از حس «بی‌جایی» خودمان.

به همین دلیل طرد او صرفاً یک تصمیم سیاسی نیست؛ بلکه نوعی مکانیسم «آرام‌سازیِ اضطراب جمعی» است. در روان‌شناسی اجتماعی، این وضعیت به نام «بازتاب اضطراب» (Anxiety Projection) شناخته می‌شود؛ یعنی ما به‌جای مواجهه با اضطراب‌های خود آنها را به دیگری نسبت می‌دهیم.

آنچه در حال رخ‌دادن است صرفاً یک تصمیم اجرایی نیست، بلکه نوعی بازآرایی روابط قدرت مرزهای هویت و تاب‌آوریِ اجتماعی است. به همین دلیل است که بسیاری از اندیشمندان علوم اجتماعی تأکید می‌کنند سیاست‌های مهاجرتی آینه‌ای از بلوغ سیاسی، عاطفی و عقلانی جامعهٔ میزبان است. نه فقط دربارهٔ اینکه «چه کسی بماند یا برود»، بلکه دربارهٔ اینکه «ما کیستیم، چه می‌خواهیم و چطور با جهان رابطه برقرار می‌کنیم؟»

جامعه‌ای که، به‌جای گفت‌وگو، طرد می‌کند؛ به‌جای‌ اصلاح ساختار، فرافکنی می کند؛ و به‌جای دیدن پیچیدگی، راه‌حل‌های ساده را ترجیح می‌دهد دیر یا زود با نسخه‌های مشابه این فرایند درون خودش نیز مواجه خواهد شد.

در ظاهر ما داریم از یک بحران اقتصادی یا امنیتی دفاع می‌کنیم، اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، نوعی گسست اجتماعی در حال تثبیت‌شدن است. ما داریم عادت می‌کنیم که به‌جای حل مسائل، آنها را از مرزها بیرون بیندازیم. داریم تمرین می‌کنیم که رنج دیگری را نبینیم، اگر به ما تعلق ندارد. داریم عادت می‌کنیم که «دیگری» را نه به‌عنوان انسان، بلکه به‌عنوان «مزاحم» تصور کنیم. این تمرین‌ها بی‌هزینه نیستند. آنها با ما خواهند ماند، حتی وقتی دیگر هیچ افغانی در خیابان‌ها نمانده باشد.

©️ از: اینستاگرام زهرا اسماعیلی (۱۴۰۴/۴/۱۲)

#️⃣ #روان‌شناسی #دیگری

❤5👎1

www.group-telegram.com/us/afghanistanis.com/3191

358 viewsedited  Jul 4 at 10:57

🍁 تحلیل جامعه‌شناسانهٔ اخراج مهاجران افغان

▪️نگاهی به مفهوم «دیگریِ ناأمن»

✍🏻 زهرا اسماعیلی:

مهاجرت، همیشه فقط «آمدن» یا «رفتن» افراد نیست؛ بلکه آزمایشی برای ظرفیت‌های یک جامعه در مدیریت «دیگری» است. از همین رو، اخراج مهاجران را نمی‌توان صرفاً یک اتفاق سیاسی دید؛ بلکه باید آن را به‌مثابهٔ نشانه‌ای از وضعیت روانی، اقتصادی و هویتیِ جامعهٔ ایرانِ امروز تحلیل کرد. از منظر فلسفهٔ اجتماعی، «دیگری» نه فقط کسی است که با ما تفاوت دارد، بلکه کسی است که به ما یادآوری می‌کند که ما چه کسی هستیم.

در واقع، مهاجر افغان در ذهن بخشی از جامعهٔ ایرانی گاه به شکل ناخودآگاه، نمایندهٔ آن بخش‌هایی از «خود» ماست که نمی‌خواهیم با آن مواجه شویم.

بی‌ثباتیِ اقتصادی
مهاجر بی‌پناه است؛ مثل ترس ما از بی‌خانمانی؛
فقدان امنیت اجتماعی
او یادآور ترس ما از دیده‌نشدن، از طردشدن است؛
حاشیه‌بودن
او آنجاست که ما می‌توانستیم باشیم.

مهاجر افغان برای بسیاری از ما چهره‌ای از تهدید ناخودآگاه است.
فقیرتر است 👉 نماد فقر ما
کارگر است 👉 یادآور بیکاریِ ما
بی‌سرزمین است 👉 آینه‌ای از حس «بی‌جایی» خودمان.

به همین دلیل طرد او صرفاً یک تصمیم سیاسی نیست؛ بلکه نوعی مکانیسم «آرام‌سازیِ اضطراب جمعی» است. در روان‌شناسی اجتماعی، این وضعیت به نام «بازتاب اضطراب» (Anxiety Projection) شناخته می‌شود؛ یعنی ما به‌جای مواجهه با اضطراب‌های خود آنها را به دیگری نسبت می‌دهیم.

آنچه در حال رخ‌دادن است صرفاً یک تصمیم اجرایی نیست، بلکه نوعی بازآرایی روابط قدرت مرزهای هویت و تاب‌آوریِ اجتماعی است. به همین دلیل است که بسیاری از اندیشمندان علوم اجتماعی تأکید می‌کنند سیاست‌های مهاجرتی آینه‌ای از بلوغ سیاسی، عاطفی و عقلانی جامعهٔ میزبان است. نه فقط دربارهٔ اینکه «چه کسی بماند یا برود»، بلکه دربارهٔ اینکه «ما کیستیم، چه می‌خواهیم و چطور با جهان رابطه برقرار می‌کنیم؟»

جامعه‌ای که، به‌جای گفت‌وگو، طرد می‌کند؛ به‌جای‌ اصلاح ساختار، فرافکنی می کند؛ و به‌جای دیدن پیچیدگی، راه‌حل‌های ساده را ترجیح می‌دهد دیر یا زود با نسخه‌های مشابه این فرایند درون خودش نیز مواجه خواهد شد.

در ظاهر ما داریم از یک بحران اقتصادی یا امنیتی دفاع می‌کنیم، اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، نوعی گسست اجتماعی در حال تثبیت‌شدن است. ما داریم عادت می‌کنیم که به‌جای حل مسائل، آنها را از مرزها بیرون بیندازیم. داریم تمرین می‌کنیم که رنج دیگری را نبینیم، اگر به ما تعلق ندارد. داریم عادت می‌کنیم که «دیگری» را نه به‌عنوان انسان، بلکه به‌عنوان «مزاحم» تصور کنیم. این تمرین‌ها بی‌هزینه نیستند. آنها با ما خواهند ماند، حتی وقتی دیگر هیچ افغانی در خیابان‌ها نمانده باشد.

©️ از: اینستاگرام زهرا اسماعیلی (۱۴۰۴/۴/۱۲)

#️⃣ #روان‌شناسی #دیگری

BY افغانستانی‌ها