🍁 مهاجران اخراج‌شدهٔ افغانستانی، گرفتار در میان وحشتِ فقر و ناأمنی و تحقیر

✍🏻 مریم فومنی:

سازمان بین‌المللیِ مهاجرت اعلام کرده است که طی شش ماه گذشته بازگشت بیشتر از ۷۰۰ هزار مهاجر افغانستانی از ایران را ثبت کرده، که ۷۰ درصد آنها به‌صورت اجباری بازگردانده شده‌اند. از اول فروردین‌ماه ۱۴۰۴ و با تعیین مهلتی برای بسیاری از افغانستانی‌های ساکن در ایران، روند اخراج آنها شدت گرفت. حملهٔ اسرائیل به ایران به روند اخراج شتاب بخشید، به‌طوری که در یک ماه گذشته بیش از ۲۵۰‌ هزار نفر از آنها مجبور به ترک ایران شده‌اند.

براساس گزارش سازمان بین‌المللیِ مهاجرت در حالی‌که در ماه‌های گذشته بیشتر مهاجران اخراج‌شده از ایران مردان مجرد بودند، اکنون خانواده‌ها نیز در معرض اخراج قرار دارند. این سازمان در ماه مه امسال، بازگشت نزدیک به ۱۶ هزار خانواده از ایران را ثبت کرده که حدود ۴۴ درصد از کل بازگشتی‌ها را تشکیل می‌دهند.

امی پوپ، مدیرکل سازمان بین‌المللیِ مهاجرت، می‌گوید:

«خانواده‌ها با دست خالی، خسته و فرسوده، تنها با یک دست لباسی که بر تن دارند بازمی‌گردند و به‌شدت به غذا، مراقبت‌های پزشکی و حمایت نیاز دارند. ابعاد این بازگشت‌ها به‌شدت نگران‌کننده است و افغانستان به‌تنهایی از پسِ این بحران برنمی‌آید.»

فقط در روز ۲۵ ژوئن، بیش از ۲۸ هزار نفر از مرز عبور کرده و وارد افغانستان شده‌اند. این سازمان بین‌المللی با اشاره به اینکه حدود ۲۰۰ هزار نفر از مهاجران افغانستانی نیز در سال جاری از پاکستان بازگردانده شده‌اند، هشدار داده است که افغانستان ظرفیت جذب چنین تعداد بالایی از بازگشتی‌ها را ندارد و نظام‌های محلی در آستانهٔ فروپاشی قرار گرفته‌اند.

نورخان همت، گزارشگر شبکهٔ تحلیلگران افغانستان، با یکی از همین مهاجران افغانستانی در اردوگاه موقتی در هرات گفت‌وگو کرده است، با مردی که چند هفته پیش از شروع حملهٔ اسرائیل به ایران، حکم اخراج خودش و خانواده‌اش از ایران را دریافت کرده بود و در میانهٔ بمباران مجبور به ترک خانه‌اش شد. متن زیر ترجمهٔ گفته‎های این مهاجر است.

من اهل منطقهٔ کشنده در ولایت بلخ هستم. هفت سال پیش، با خانواده‌ام به ایران رفتم، چون در افغانستان کار نبود. یک دختر یازده‌ساله دارم و دو پسر، یکی هفت‌ساله و دیگری چهارساله، که هر دو در ایران به دنیا آمدند. ما در منطقهٔ جوادیه در جنوب تهران زندگی می‌کردیم، محله‌ای فرسوده که بسیاری از خانواده‌های افغان در آن ساکن‌اند، چون اجاره‌خانه پایین است و صاحب‌خانه‌ها سخت‌گیر نیستند، به شرطی که اجاره به‌موقع پرداخت شود. خوشبختانه من جوشکار ماهری هستم، شغلی که در ایران تقاضای زیادی دارد و به‌راحتی می‌توانستم در پروژه‌های ساختمانی کار پیدا کنم. سخت کار کردم و درآمد مناسبی داشتم. توانستم برای خودم و خانواده‌ام مجوز اقامت موقت هم بگیرم، چیزی که به آن «برگۀ سرشماری» می‌گویند.

زندگی خوبی داشتیم. شغل ثابتی داشتم و دو فرزند بزرگ‌ترم به مدرسه می‌رفتند. اما همه‌چیز چند هفته پیش از جنگ تغییر کرد. به ما حکم اخراج دادند و گفتند باید ایران را ترک کنیم و به افغانستان برگردیم. به ادارهٔ مهاجرت رفتم و گفتم که در اینجا خانه خریده‌ام و باید پیش از ترک ایران مسائل مالی‌ام را حل‌وفصل کنم. مأمور آنجا قبول کرد که وقت بیشتری بدهد. اما تنش‌ها میان اسرائیل و ایران بیشتر شد و در نهایت، اسرائیل شروع به بمباران ایران کرد. ابتدا فکر می‌کردم زود تمام می‌شود، اما حمله‌ها چندین روز ادامه داشت. خانهٔ ما از شدت انفجارها می‌لرزید. بچه‌ها تمام مدت وحشت‌زده بودند و گریه‌های پسر کوچک‌ترم قطع نمی‌شد، به‌طوری‌که شب‌ها بیرون خانه در فضای باز می‌خوابیدیم. نهایتاً تصمیم سختی گرفتیم: بازگشت به افغانستان.

📝 متن کامل را در اینجا بخوانید.

©️ از: آسو (۱۴۰۴/۴/۱۳) | #روایت