group-telegram.com/akhalaji/19160
Last Update:
🔷جمهوری اسلامی، روسیه و چین: امیدهای پوشالی در دقیقه نود!
✍🏻حمید آصفی
در این دقیقه ۹۰، جایی که پرونده هسته‌ای ایران دوباره به آستانه انفجار رسیده و مکانیسم ماشه مثل پتکی بالای سر تهران ایستاده است، پرسش ساده اما مرگبار این است: آیا واقعاً در ته این تونل تاریک نوری برای جمهوری اسلامی باقی مانده؟
پاسخ کوتاه روشن است: خیر. نه چین ناجی ایران است و نه روسیه. جمهوری اسلامی خودش را به ریسمان پوسیده مسکو و پکن بسته است، بی‌آنکه بفهمد این دو کشور نه از سر «وفاداری استراتژیک»، بلکه صرفاً از سر «منافع مقطعی» حاضر به همراهی‌اند. هر بار که بحران اوج می‌گیرد، تهران با ساده‌لوحی تصور می‌کند که پوتین حاضر است روابط خود با واشنگتن را فدای بقای نظام اسلامی کند. اما سیاست خارجی روسیه هیچ‌گاه رویای نجات ایران را نداشته؛ روس‌ها هر بار از ایران مثل برگ برنده‌ای در میز قمار غرب استفاده می‌کنند و همان‌جا هم می‌فروشند.
واقعیت این است که اعتراض‌های روسیه و چین به «بازگشت تحریم‌ها» هیچ تغییری در ماهیت حقوقی مکانیسم ماشه ایجاد نمی‌کند. اروپایی‌ها ابزار قانونی برای بازگرداندن تحریم‌ها را در اختیار دارند و صرفاً منتظرند لحظه مناسب سیاسی فرا برسد. پرسش کلیدی این است: چرا باید به جمهوری اسلامی مهلت اضافه دهند؟
ایران امروز در موقعیت ضعف کامل است؛ اقتصادی زمین‌گیر، جامعه عاصی، نخبگان متفرق و حاکمیتی که در بالاترین سطوحش پیام‌های متناقض صادر می‌کند. از پزشکیان تا لاریجانی، از خامنه‌ای تا ظریف، هیچ وحدت راهبردی وجود ندارد. آنچه هست فقط «تکرار مکررات» است؛ حرف‌هایی که سال‌ها زده شده و هیچ‌گاه نتیجه‌ای نداشته است.
اروپایی‌ها ایران را در لحظه‌ای می‌بینند که فشار حداکثری اثر خود را گذاشته. در چنین شرایطی چرا باید «پاداش» بدهند؟ وقتی تهران حتی در سطح کلامی حاضر به تغییر در رویکرد هسته‌ای‌اش نیست و رهبر جمهوری اسلامی آشکارا می‌گوید مشکلات با آمریکا «حل‌نشدنی» است، غرب چه دلیلی دارد که مسیر فشار را متوقف کند؟
چین اساساً در این بحران نقش‌آفرینی جدی ندارد. پکن منافعش را در تجارت کلان با غرب می‌بیند، نه در بستن کمربند نجات به گردن تهران. نهایت همراهی چین، خرید قطره‌چکانی نفت برای پرهیز از بحران انرژی است، نه مقابله سیاسی با آمریکا و اروپا.
اما روسیه؟ جمهوری اسلامی همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبد کرملین گذاشته، در حالی که پوتین خود به شدت محتاج معامله با واشنگتن است. اگر او لازم بداند، ایران را همان‌طور که در سوریه بارها قربانی کرد، این بار هم وجه‌المصالحه خواهد کرد. امید به روسیه در واقع امید به خنجری است که دیر یا زود از پشت فرو می‌آید.
گفتگوهای ژنو در سطح معاونین و مدیران سیاسی است؛ یعنی هنوز فاصله زیادی تا هر توافق جدی وجود دارد. این سطح مذاکرات بیشتر برای خرید زمان است تا حل واقعی بحران. اروپایی‌ها به ایران فرصت می‌دهند، اما نه برای نجات، بلکه برای تست میزان انعطاف. اگر در این چند روز آینده نشانی از عقب‌نشینی هسته‌ای دیده نشود، مکانیسم ماشه به‌طور کامل فعال خواهد شد.
جمهوری اسلامی امروز روی مین نشسته است. اگر امتیاز بدهد، اعتراف به ضعف است و اگر ندهد، تحریم‌های شورای امنیت بازخواهد گشت و فشار مضاعف داخلی و خارجی را به جان خواهد خرید.
نه روسیه حاضر است هزینه واقعی بدهد و نه چین. تنها گزینه واقعی ایران، تن دادن به مذاکره‌ای است که رهبر نظام رسماً آن را «غیرممکن» اعلام کرده است. تناقض مرگبار همین‌جاست: حکومتی که نه راه پیش دارد و نه راه پس.
این دقیقه ۹۰، نه نوید نجات است و نه کورسوی امید. این همان لحظه فروپاشی توهمات است؛ لحظه‌ای که جمهوری اسلامی درمی‌یابد هیچ «برادر بزرگ شرقی» برای نجاتش قدم جلو نخواهد گذاشت.
https://www.group-telegram.com/hamidasefichannel2
#مکانیسم_ماشه
@akhalaji
BY فراسوی سیاست
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
Share with your friend now:
group-telegram.com/akhalaji/19160