📚✏️ندای سیاست

Forwarded from احمد بستانی

تاملاتی درباره جنگ (بخش اول)
جنگ و احساسات
احساس بیواسطه امری است کمابیش غیرارادی. اگر اراده و دانش در کنترل و شکل گیری احساسات ما نقش داشته باشد معمولا چنین تاثیری در بلتدمدت رخ میدهد. احساس بیواسطه اما معمولا غیرارادی است. به همین دلیل است که طرح احساسات بیواسطه در قالب موضع گیری سیاسی و اخلاقی همواره خطایی بزرگ خواهد بود. ممکن است من از حادثه ای فجیع خوشحال باشم، ولی اگر بخواهم در عرصه عمومی اعلام موضع کنم باید شعف خود را تبدیل به یک مدعای اخلاقی متکی بر استدلال کنم. من در روزهای گذشته با برخی از شهروندان عادی کوچه و خیایان مواجه شدم که از حمله اسراییل کمابیش خوشحال بودند (البته باید تاکید کنم براساس تجربه من این افراد در اقلیت بودند). بر این افراد حرجی نیست، آنها درحال ابراز احساسات هستند. یک روشنفکر، نویسنده و فعال سیاسی هم میتواند احساسش را بیان کند، چنانکه بسیاری کرده اند. ولی مشکل از انجایی آغاز میشود که این شخص بخواهد احساس خود را به موضعی اخلاقی بدل سازد. در این شرایط باید برای توجیه هجوم بیگانه به کشورش، کشته شدن غیرنظامیان بی گناه، تخریب زیرساختهای ملی، و دیگر تبعات چنین حمله ای دلایل قانع کنتده داشته باشد. واقعگرایی سیاسی، چنانکه قبلا نشان دادم راه حل نیست چون واقعگرایی سیاسی ویژگی تصمیم گیران سیاسی در شرایط دشوار است نه تماشاگران مطلقا فاقد عامیلت. در شرایطی که یک شهروند عادی نقشی در ماجرا ندارد ادعای واقعگرایی او تنها به معنای پذیرش منفعلانه هر آنچیزی است که در میدان میگذرد و لاجرم تلاش برای توجیه و ماله کشی تبعات ویرانگر احتمالی آن. یکی از عجیب ترین اسندلالهای این دسته افراد لیست کردن اعدامهای سیاسی و کشته شدن ناعادلانه افراد به دست نظام است تا کشتن آدمها توسط اسراییل را با آن توجیه کنند. واقعا چنین پدیده ای حیرت اور است که انسانها را به عدد تبدیل کنیم و مثلا از کشته شدن چندصد غیرنظامی توسط اسراییل به دلیل اینکه هنوز به تعداد کشته های جمهوری اسلامی نرسیده است تلویحا حمایت کنیم (بگذریم از این نکته که حتی همین استدلال بی رحمانه هم با واقعیت جور درنمی اید. به عنوان نمونه تعداد غیرنظامیانی که در غزه توسط اسراییل کشته شدند صدها برابر تعداد افراد بیگناهی است که مثلا گروه حماس در تاریخ خود کشته است). هرکسی میتواند کشنن غیرنظامیان توسط اسراییل را در ذهن خود هزینه ای ضروری برای دستیابی به "آزادی" تخیل کند. اما اعلام کردن آن به عنوان مدعایی سیاسی، آن هم از موضع حق به جانب و ازسوی کسانی که معمولا خارج از کشور و به دور از جنگ و بمباران زندگی میکنند، به گمان من هم از نظر اخلاقی و هم از حیث معرفتی با مشکلات جدی مواجه است.
@DrBostani

👍13👎10

www.group-telegram.com/br/nedaye_siyasat.com/21710

1.4K viewsJun 25 at 11:34

تاملاتی درباره جنگ (بخش اول)
جنگ و احساسات
احساس بیواسطه امری است کمابیش غیرارادی. اگر اراده و دانش در کنترل و شکل گیری احساسات ما نقش داشته باشد معمولا چنین تاثیری در بلتدمدت رخ میدهد. احساس بیواسطه اما معمولا غیرارادی است. به همین دلیل است که طرح احساسات بیواسطه در قالب موضع گیری سیاسی و اخلاقی همواره خطایی بزرگ خواهد بود. ممکن است من از حادثه ای فجیع خوشحال باشم، ولی اگر بخواهم در عرصه عمومی اعلام موضع کنم باید شعف خود را تبدیل به یک مدعای اخلاقی متکی بر استدلال کنم. من در روزهای گذشته با برخی از شهروندان عادی کوچه و خیایان مواجه شدم که از حمله اسراییل کمابیش خوشحال بودند (البته باید تاکید کنم براساس تجربه من این افراد در اقلیت بودند). بر این افراد حرجی نیست، آنها درحال ابراز احساسات هستند. یک روشنفکر، نویسنده و فعال سیاسی هم میتواند احساسش را بیان کند، چنانکه بسیاری کرده اند. ولی مشکل از انجایی آغاز میشود که این شخص بخواهد احساس خود را به موضعی اخلاقی بدل سازد. در این شرایط باید برای توجیه هجوم بیگانه به کشورش، کشته شدن غیرنظامیان بی گناه، تخریب زیرساختهای ملی، و دیگر تبعات چنین حمله ای دلایل قانع کنتده داشته باشد. واقعگرایی سیاسی، چنانکه قبلا نشان دادم راه حل نیست چون واقعگرایی سیاسی ویژگی تصمیم گیران سیاسی در شرایط دشوار است نه تماشاگران مطلقا فاقد عامیلت. در شرایطی که یک شهروند عادی نقشی در ماجرا ندارد ادعای واقعگرایی او تنها به معنای پذیرش منفعلانه هر آنچیزی است که در میدان میگذرد و لاجرم تلاش برای توجیه و ماله کشی تبعات ویرانگر احتمالی آن. یکی از عجیب ترین اسندلالهای این دسته افراد لیست کردن اعدامهای سیاسی و کشته شدن ناعادلانه افراد به دست نظام است تا کشتن آدمها توسط اسراییل را با آن توجیه کنند. واقعا چنین پدیده ای حیرت اور است که انسانها را به عدد تبدیل کنیم و مثلا از کشته شدن چندصد غیرنظامی توسط اسراییل به دلیل اینکه هنوز به تعداد کشته های جمهوری اسلامی نرسیده است تلویحا حمایت کنیم (بگذریم از این نکته که حتی همین استدلال بی رحمانه هم با واقعیت جور درنمی اید. به عنوان نمونه تعداد غیرنظامیانی که در غزه توسط اسراییل کشته شدند صدها برابر تعداد افراد بیگناهی است که مثلا گروه حماس در تاریخ خود کشته است). هرکسی میتواند کشنن غیرنظامیان توسط اسراییل را در ذهن خود هزینه ای ضروری برای دستیابی به "آزادی" تخیل کند. اما اعلام کردن آن به عنوان مدعایی سیاسی، آن هم از موضع حق به جانب و ازسوی کسانی که معمولا خارج از کشور و به دور از جنگ و بمباران زندگی میکنند، به گمان من هم از نظر اخلاقی و هم از حیث معرفتی با مشکلات جدی مواجه است.
@DrBostani

BY 📚✏️ندای سیاست