کانال خبری چالش

♦️روزهای میانی مهرماه، گزارش‌هایی از زندان قزل‌حصار منتشر شد که نشان می‌داد ده‌ها زندانی محکوم به اعدام، در پی انتقال هم‌بندیانشان به سلول انفرادی جهت اجرای حکم، دست به اعتصاب غذای جمعی زده‌اند. این حرکت، که با شعار «نه به اعدام» همراه بود، از مرزهای یک واکنش فردی پیش رفت و به یکی از بزرگ‌ترین اعتراضات درون‌زندان در مخالفت با اعدام در سال‌های اخیر تبدیل شد.
این رویداد را نمی‌توان صرفاً در قالب اخبار حقوق بشری یا بحران‌های زندان تحلیل کرد. آن‌چه در قزل‌حصار رخ داده، به‌مثابه یک کنش اجتماعی خودآگاهانه است.

نظام های کیفری، از مجازات اعدام نه تنها به‌عنوان ابزار مقابله با جرم، بلکه به‌عنوان مکانیسمی برای بازتولید قدرت و کنترل اجتماعی استفاده می‌کند. میشل فوکو، در تحلیل تاریخی‌اش از نظام‌های کیفری، نشان می‌دهد که نمایش خشونت (از جمله اعدام) نقش مهمی در مرئی‌سازی اقتدار ایفا می‌کند.
زندانیان محکوم به اعدام، به‌ویژه در حوزه‌ی جرایم مواد مخدر که بیشتر اعدامهای کشور را در بر میگیرند، نه صرفاً مجرمان، بلکه «بدن‌های قابل حذف»‌اند؛ قربانیانی که حذف فیزیکی‌شان قرار است پیام انضباط به جامعه منتقل کند.

در تحلیل جامعه‌شناختی، پرسش اصلی این نیست که «چه کسی مرتکب جرم شده؟» بلکه این است که «چه کسی مجازات می‌شود؟» نگاهی به ترکیب زندانیان محکوم به اعدام در ایران، به‌ویژه در حوزه‌ی مواد مخدر، نشان می‌دهد که اکثریت آن‌ها از طبقات فرودست و  فاقد حمایت اجتماعی‌اند.
به بیان دیگر، اعدام در این چهارچوب نه بر پایه‌ی عدالت، بلکه بر پایه‌ی نابرابری ساختاری اعمال می‌شود. در بسیاری موارد، افراد درگیر در قاچاق مواد مخدر، قربانی فقر سیستماتیک و نداشتن فرصت‌های برابر بوده‌اند؛ اما مجازات‌شان برابر با کسانی‌ست که با اهداف سوداگرانه و در سطوح بالای مافیا عمل می‌کنند و معمولاً از مجازات می‌گریزند.

از دل این اعتراضِ زندان، نوعی همبستگی اخلاقی اجتماعی نوظهور در حال شکل‌گیری‌ست. هم‌صدایی زندانیان با خانواده‌هایشان در بیرون زندان، و شعار جمعی «نه به اعدام»، حامل یک پیام مهم است:
حق حیات، بنیادی‌تر از ساختارهای کیفری و ایدئولوژیک است.
همبستگی درون زندان و بیرون آن، شکلی از مقاومت در برابر «نرمال‌سازی مرگ» است. جامعه‌ای که نسبت به اعدام بی‌تفاوت می‌شود، دیر یا زود، ظرفیت خود را برای همدلی، ترمیم، و دموکراسی اخلاقی از دست می‌دهد.

ضرورت بازنگری در فلسفه‌ی مجازات
اعدام، مسئله‌ای صرفاً حقوقی نیست؛ بلکه پرسشی فلسفی درباره‌ی معنای عدالت، مرزهای قدرت، و ارزش حیات انسانی است.
اعتراضاتی نظیر اعتراض در قزل‌حصار، نشان می‌دهند که حتی در فضای مرگ، صدای زندگی می‌تواند برخیزد اگر گوش شنوایی در جامعه باشد.

@superchalesh

👍6❤5

www.group-telegram.com/br/superchalesh.com/164811

3.6K viewsOct 17 at 10:03

♦️روزهای میانی مهرماه، گزارش‌هایی از زندان قزل‌حصار منتشر شد که نشان می‌داد ده‌ها زندانی محکوم به اعدام، در پی انتقال هم‌بندیانشان به سلول انفرادی جهت اجرای حکم، دست به اعتصاب غذای جمعی زده‌اند. این حرکت، که با شعار «نه به اعدام» همراه بود، از مرزهای یک واکنش فردی پیش رفت و به یکی از بزرگ‌ترین اعتراضات درون‌زندان در مخالفت با اعدام در سال‌های اخیر تبدیل شد.
این رویداد را نمی‌توان صرفاً در قالب اخبار حقوق بشری یا بحران‌های زندان تحلیل کرد. آن‌چه در قزل‌حصار رخ داده، به‌مثابه یک کنش اجتماعی خودآگاهانه است.

نظام های کیفری، از مجازات اعدام نه تنها به‌عنوان ابزار مقابله با جرم، بلکه به‌عنوان مکانیسمی برای بازتولید قدرت و کنترل اجتماعی استفاده می‌کند. میشل فوکو، در تحلیل تاریخی‌اش از نظام‌های کیفری، نشان می‌دهد که نمایش خشونت (از جمله اعدام) نقش مهمی در مرئی‌سازی اقتدار ایفا می‌کند.
زندانیان محکوم به اعدام، به‌ویژه در حوزه‌ی جرایم مواد مخدر که بیشتر اعدامهای کشور را در بر میگیرند، نه صرفاً مجرمان، بلکه «بدن‌های قابل حذف»‌اند؛ قربانیانی که حذف فیزیکی‌شان قرار است پیام انضباط به جامعه منتقل کند.

در تحلیل جامعه‌شناختی، پرسش اصلی این نیست که «چه کسی مرتکب جرم شده؟» بلکه این است که «چه کسی مجازات می‌شود؟» نگاهی به ترکیب زندانیان محکوم به اعدام در ایران، به‌ویژه در حوزه‌ی مواد مخدر، نشان می‌دهد که اکثریت آن‌ها از طبقات فرودست و  فاقد حمایت اجتماعی‌اند.
به بیان دیگر، اعدام در این چهارچوب نه بر پایه‌ی عدالت، بلکه بر پایه‌ی نابرابری ساختاری اعمال می‌شود. در بسیاری موارد، افراد درگیر در قاچاق مواد مخدر، قربانی فقر سیستماتیک و نداشتن فرصت‌های برابر بوده‌اند؛ اما مجازات‌شان برابر با کسانی‌ست که با اهداف سوداگرانه و در سطوح بالای مافیا عمل می‌کنند و معمولاً از مجازات می‌گریزند.

از دل این اعتراضِ زندان، نوعی همبستگی اخلاقی اجتماعی نوظهور در حال شکل‌گیری‌ست. هم‌صدایی زندانیان با خانواده‌هایشان در بیرون زندان، و شعار جمعی «نه به اعدام»، حامل یک پیام مهم است:
حق حیات، بنیادی‌تر از ساختارهای کیفری و ایدئولوژیک است.
همبستگی درون زندان و بیرون آن، شکلی از مقاومت در برابر «نرمال‌سازی مرگ» است. جامعه‌ای که نسبت به اعدام بی‌تفاوت می‌شود، دیر یا زود، ظرفیت خود را برای همدلی، ترمیم، و دموکراسی اخلاقی از دست می‌دهد.

ضرورت بازنگری در فلسفه‌ی مجازات
اعدام، مسئله‌ای صرفاً حقوقی نیست؛ بلکه پرسشی فلسفی درباره‌ی معنای عدالت، مرزهای قدرت، و ارزش حیات انسانی است.
اعتراضاتی نظیر اعتراض در قزل‌حصار، نشان می‌دهند که حتی در فضای مرگ، صدای زندگی می‌تواند برخیزد اگر گوش شنوایی در جامعه باشد.

@superchalesh

BY کانال خبری چالش