مجله ادبی هنری اجتماعی توتم

Forwarded from عکس نگار

‍ .
✳️ بیست و نهمین شمارۀ مجله ادبی‌هنری‌اجتماعی مستقل توتم ویژۀ «صیرورت» منتشر شد




🟢 بخش شعر و ادب


مرگ پیش ما هیچ است؛ نگاهی روان‌کاوانه به شعر «در جدال» از مجموعه‌شعر سه ‌رگه اثر فیروزه محمدزاده

شاهرخ جوکار



در جدال

روی ماه مرگ را می‌‌‌‌‌‌‌بوسم که روی دیگر خودم است
که بالا آمده
آن روی دیگرم/ از شانه‌هایم بالا می‌‌‌‌‌‌رود
و به مرگ می‌‌‌‌‌‌گوید: «صبح‌ به‌خیر»
اگرچه زیبا نیستی...
و به مرگ می‌‌‌‌‌‌گوید:
صبحانه چه داریم؟
جز تنی رنجور
روحی سنگی
و خاطراتی مبهم
که همیشه مجبور است با مجبور سر کند
صبحانه چه داریم؟
هوسی کور
که نمی‌‌‌‌‌‌بیند ما مرده‌ایم و این زنده ماست
که دربه‌در هوس زندگی می‌‌‌‌‌‌کند
که اما نیست
که اما نبوده
که اما نخواهد بود
که اما کوری دردسر چشم نیست
ولی مرگ دردسر مبهمی‌‌‌‌‌‌ برای زندگی‌ست
با یک قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم درد را
که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با دو قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم دندان را
که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با سه قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم
شرم را که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با مشتی قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم
این رنجور را که کشیدم با شانه‌هایم
حتی با پاشنه‌هایم
قرار نیست که کور باشی
تا زخم پاشنه را داد نکشی
قرار نیست که لال باشی
تا درد را ندیده بکشی
قرار بود خیلی زنده بمانیم
اما نه خیلی دیر
که این‌همه آن روی ماه را بالا بیاوری
و روی مرا زمین بیندازی


سطر نخستین شعر، ناخواسته مرا به یاد این سخن اپیکوروس انداخت که «مرگ پیش ما هیچ است»؛ اما به سطر آخر که رسیدم، به ناگاه طنین فریاد ادوارد مونک را در درون من به صدا درآورد. به ناچار تفسیر و تأویل این اثر ادبی غوطه خوردن در این پارادوکس است که گویی فیروزه محمدزاده آن را همچون ناقوسی امید‌‌‌‌‌‌بخش و هراس‌انگیز به صدا درآورده است. او به‌راستی که در این شعر رهروی است که به دل شب زده است!
روی ماه مرگ را می‌‌‌‌‌‌‌بوسم که روی دیگر خودم است
وحدتی این‌چنین با مرگ، تراژدی شکوهمندی است که جان هر آزادۀ مرگ‌اندیش را به رقص می‌‌‌‌‌‌آورد و به اندوه می‌‌‌‌‌‌آلاید. کسی که این‌گونه به مرگ تشخص می‌‌‌‌‌‌بخشد و سپس او را روی دیگر خود می‌‌‌‌‌‌خواند، در زیست ‌بدنی خود، آن‌گونه از مرگ و زندگی پر است که زندگی‌اش مرگ و مرگش زندگی است!
اشاره به این سطر از نیچه:«رهروی به دل شب می‌‌‌‌‌‌زند/ با گام‌هایی استوار از اکنون میان دو هیچ» (ترجمه علی عبدالهی ص۴۳).
بانو محمدزاده برای این تا بدین‌پایه با مرگ به همدلی و هم‌زبانی برخاسته است که از بعد اگزیستانسیال می‌‌‌‌‌‌خواهد به فلسفه‌ای متکی باشد که استوار به حقیقت است. او همچون سارتر نمی‌‌‌‌‌‌خواهد به‌دنبال «مجموعه‌ای پرامید‌‌‌‌‌‌ ولی عاری از اساس واقعی باشد» او آگاهانه می‌‌‌‌‌‌خواهد حقیقت را به چالش بکشد و چه حقیقتی بالاتر از خود یا هست اگزیستنی و سپس رویارویی این خود و .....









🔹ادامه‌ی مطلب را در سایت بخوانید..




لینک مجله در سایت

https://totem-mag.com/dp-34-1791-1


تلگرام مجله
https://www.group-telegram.com/br/totemmag.com


آدرس الکترونیکی مجله

https://www.group-telegram.com/br/totemmag.com


ایمیل مجله

[email protected]

www.group-telegram.com/br/totemmag.com/13059

133 viewsJun 6 at 18:41

‍ .
✳️ بیست و نهمین شمارۀ مجله ادبی‌هنری‌اجتماعی مستقل توتم ویژۀ «صیرورت» منتشر شد




🟢 بخش شعر و ادب


مرگ پیش ما هیچ است؛ نگاهی روان‌کاوانه به شعر «در جدال» از مجموعه‌شعر سه ‌رگه اثر فیروزه محمدزاده

شاهرخ جوکار



در جدال

روی ماه مرگ را می‌‌‌‌‌‌‌بوسم که روی دیگر خودم است
که بالا آمده
آن روی دیگرم/ از شانه‌هایم بالا می‌‌‌‌‌‌رود
و به مرگ می‌‌‌‌‌‌گوید: «صبح‌ به‌خیر»
اگرچه زیبا نیستی...
و به مرگ می‌‌‌‌‌‌گوید:
صبحانه چه داریم؟
جز تنی رنجور
روحی سنگی
و خاطراتی مبهم
که همیشه مجبور است با مجبور سر کند
صبحانه چه داریم؟
هوسی کور
که نمی‌‌‌‌‌‌بیند ما مرده‌ایم و این زنده ماست
که دربه‌در هوس زندگی می‌‌‌‌‌‌کند
که اما نیست
که اما نبوده
که اما نخواهد بود
که اما کوری دردسر چشم نیست
ولی مرگ دردسر مبهمی‌‌‌‌‌‌ برای زندگی‌ست
با یک قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم درد را
که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با دو قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم دندان را
که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با سه قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم
شرم را که معلوم نیست چقدر کشیدمش

با مشتی قرص/ آرام می‌‌‌‌‌‌کنم
این رنجور را که کشیدم با شانه‌هایم
حتی با پاشنه‌هایم
قرار نیست که کور باشی
تا زخم پاشنه را داد نکشی
قرار نیست که لال باشی
تا درد را ندیده بکشی
قرار بود خیلی زنده بمانیم
اما نه خیلی دیر
که این‌همه آن روی ماه را بالا بیاوری
و روی مرا زمین بیندازی


سطر نخستین شعر، ناخواسته مرا به یاد این سخن اپیکوروس انداخت که «مرگ پیش ما هیچ است»؛ اما به سطر آخر که رسیدم، به ناگاه طنین فریاد ادوارد مونک را در درون من به صدا درآورد. به ناچار تفسیر و تأویل این اثر ادبی غوطه خوردن در این پارادوکس است که گویی فیروزه محمدزاده آن را همچون ناقوسی امید‌‌‌‌‌‌بخش و هراس‌انگیز به صدا درآورده است. او به‌راستی که در این شعر رهروی است که به دل شب زده است!
روی ماه مرگ را می‌‌‌‌‌‌‌بوسم که روی دیگر خودم است
وحدتی این‌چنین با مرگ، تراژدی شکوهمندی است که جان هر آزادۀ مرگ‌اندیش را به رقص می‌‌‌‌‌‌آورد و به اندوه می‌‌‌‌‌‌آلاید. کسی که این‌گونه به مرگ تشخص می‌‌‌‌‌‌بخشد و سپس او را روی دیگر خود می‌‌‌‌‌‌خواند، در زیست ‌بدنی خود، آن‌گونه از مرگ و زندگی پر است که زندگی‌اش مرگ و مرگش زندگی است!
اشاره به این سطر از نیچه:«رهروی به دل شب می‌‌‌‌‌‌زند/ با گام‌هایی استوار از اکنون میان دو هیچ» (ترجمه علی عبدالهی ص۴۳).
بانو محمدزاده برای این تا بدین‌پایه با مرگ به همدلی و هم‌زبانی برخاسته است که از بعد اگزیستانسیال می‌‌‌‌‌‌خواهد به فلسفه‌ای متکی باشد که استوار به حقیقت است. او همچون سارتر نمی‌‌‌‌‌‌خواهد به‌دنبال «مجموعه‌ای پرامید‌‌‌‌‌‌ ولی عاری از اساس واقعی باشد» او آگاهانه می‌‌‌‌‌‌خواهد حقیقت را به چالش بکشد و چه حقیقتی بالاتر از خود یا هست اگزیستنی و سپس رویارویی این خود و .....









🔹ادامه‌ی مطلب را در سایت بخوانید..




لینک مجله در سایت

https://totem-mag.com/dp-34-1791-1


تلگرام مجله
https://www.group-telegram.com/br/totemmag.com


آدرس الکترونیکی مجله

https://www.group-telegram.com/br/totemmag.com


ایمیل مجله

[email protected]

BY مجله ادبی هنری اجتماعی توتم