عبدالله محمد

یکی از ویژگی‌های جالب زندگی کنونی این است که هم تو را به تنها بودن مایل می‌کند و هم در عین حال به نمایش این تنهایی. تنهایی خوب نیست ولی نامش قشنگ است.

- - - - -

آدم‌ها با بدن‌هایشان هم مانند لباس رفتار می‌کنند که باید رویش نام یک برند باشد. شما در این زندگی‌های جدا از هم کمتر تنهایی درست و حسابی می‌بینید. تنهایانی را می‌بینید که بلندگو در دست گرفته‌اند و اعلامش می‌کنند یا دیگران را به تماشای عزلت خود فرا می‌خوانند.

یا اینطور بگویم: انسان‌ها میل شدیدی به القاب پیدا کرده‌اند. مثلا اینکه بگویند من «این» هستم. می‌گفت دخترم یک روز از من پرسید: بابا من (ADHD) هستم؟ می‌گفت: پرسیدم: اینو از کجا خوندی؟ از گوگل پرسیده بود. چرا او میل به داشتن یک برچسب داشت؟ آن هم در این سن کم؟

در این حد که من می‌ترسم نکند برخی از روان‌پزشکان* هم ناخواسته دارند دو چیز می‌فروشند: عنوان و دارو. من پس از بازگشت از نزد روانپزشک یک مدال به دست آورده‌ام. مثلا اضطراب اجتماعی. قشنگ است. این را می‌توانم جاهایی بگویم. یا مثلا این‌هایی که از مزایای «اختلال‌ها» یا «ویژگی‌های» روانی خود می‌گویند. من OCD دارم. واو! برخی هم با دنبال کردن علایم یکی از این برچسب‌ها سعی می‌کنند ویژگی‌هایش را کامل کنند و به زور در خود ایجاد کنند. یا این کلمهٔ لوث شدهٔ درون‌گرا... بی‌حوصله‌های سریال‌بین عالم متحد شوید، پشت این کلمهٔ قشنگ سنگر بگیرید!

و دارو! دارویی که روانپزشک می‌دهد را می‌شود مانند نامش نمایش داد. این دیگر داروی اسهال نیست که نشود عکسش را در اینستاگرام گذاشت. یک بار نام یک دارو را در توییتر سرچ کردم و بله! انگار نام غذا سرچ کرده باشی ملت در حال تعریف آن دارو بودند. یعنی اگر نیازی هم نداشتی جذب این می‌شدی که بروی دکتر تا عنوان و دارو بگیری و برگردی به توییتر.

و خلاصه آنکه خاص شدن دغدغهٔ دوران است. برون‌گراهای عزیز، چند صباح دیگر همه درونگرا شده‌اند و آن روز دیگر نوبت شماست. آن وقت است که همه به زور اجتماعی شوند و شاید وزن هم اضافه کنند. چون تو فیلم‌ها چاق‌ها اجتماعی هستند.

* طبعا این متن علیه روانپزشکی و دارو نیست. دربارهٔ میل به داشتن عنوان و اصرار بر مصرف دارو و نمایش است.

www.group-telegram.com/ca/akseMahtab.com/1443

2.44K viewsedited  Sep 5, 2024 at 16:37

یکی از ویژگی‌های جالب زندگی کنونی این است که هم تو را به تنها بودن مایل می‌کند و هم در عین حال به نمایش این تنهایی. تنهایی خوب نیست ولی نامش قشنگ است.

- - - - -

آدم‌ها با بدن‌هایشان هم مانند لباس رفتار می‌کنند که باید رویش نام یک برند باشد. شما در این زندگی‌های جدا از هم کمتر تنهایی درست و حسابی می‌بینید. تنهایانی را می‌بینید که بلندگو در دست گرفته‌اند و اعلامش می‌کنند یا دیگران را به تماشای عزلت خود فرا می‌خوانند.

یا اینطور بگویم: انسان‌ها میل شدیدی به القاب پیدا کرده‌اند. مثلا اینکه بگویند من «این» هستم. می‌گفت دخترم یک روز از من پرسید: بابا من (ADHD) هستم؟ می‌گفت: پرسیدم: اینو از کجا خوندی؟ از گوگل پرسیده بود. چرا او میل به داشتن یک برچسب داشت؟ آن هم در این سن کم؟

در این حد که من می‌ترسم نکند برخی از روان‌پزشکان* هم ناخواسته دارند دو چیز می‌فروشند: عنوان و دارو. من پس از بازگشت از نزد روانپزشک یک مدال به دست آورده‌ام. مثلا اضطراب اجتماعی. قشنگ است. این را می‌توانم جاهایی بگویم. یا مثلا این‌هایی که از مزایای «اختلال‌ها» یا «ویژگی‌های» روانی خود می‌گویند. من OCD دارم. واو! برخی هم با دنبال کردن علایم یکی از این برچسب‌ها سعی می‌کنند ویژگی‌هایش را کامل کنند و به زور در خود ایجاد کنند. یا این کلمهٔ لوث شدهٔ درون‌گرا... بی‌حوصله‌های سریال‌بین عالم متحد شوید، پشت این کلمهٔ قشنگ سنگر بگیرید!

و دارو! دارویی که روانپزشک می‌دهد را می‌شود مانند نامش نمایش داد. این دیگر داروی اسهال نیست که نشود عکسش را در اینستاگرام گذاشت. یک بار نام یک دارو را در توییتر سرچ کردم و بله! انگار نام غذا سرچ کرده باشی ملت در حال تعریف آن دارو بودند. یعنی اگر نیازی هم نداشتی جذب این می‌شدی که بروی دکتر تا عنوان و دارو بگیری و برگردی به توییتر.

و خلاصه آنکه خاص شدن دغدغهٔ دوران است. برون‌گراهای عزیز، چند صباح دیگر همه درونگرا شده‌اند و آن روز دیگر نوبت شماست. آن وقت است که همه به زور اجتماعی شوند و شاید وزن هم اضافه کنند. چون تو فیلم‌ها چاق‌ها اجتماعی هستند.

* طبعا این متن علیه روانپزشکی و دارو نیست. دربارهٔ میل به داشتن عنوان و اصرار بر مصرف دارو و نمایش است.

BY عبدالله محمد