‏در دو روز گذشته اسنادی از پرونده فساد و قاچاق صد و پنجاه هزار میلیارد تومنی گلدیران نماینده انحصاری ال جی و صاحبش حسین دیلمی در توییتر منتشر شده. و همینطور اسنادی از اینکه چگونه یک باند قدرت در قوه قضاییه وثیقه ۱۶۰ هزار میلیارد تومنی گلدیران و مدیرانش را به ۶ هزار میلیارد تومن تقلیل داده، مبلغی که برای صاحبان گلدیران پول خرد است و اجازه فرار به آنها می‌دهد. این رقم خیره‌کننده که تا به حال تکذیب هم نشده نیازمند یک لحظه تامل است:
‏160,000,000,000,000

‏صد و شصت هزار میلیارد تومن یعنی همین الان ده میلیون تومن به هر یک از شانزده میلیون کارگر ایرانی پرداخت شود تا بتوانند بروند در بازار و بعد از سالها کفش ایرانی بخرند و لباس ایرانی بخرند و ماست تولید کننده ایرانی بخرند و باعث شکوفایی بازار داخلی شوند. صد و شصت هزار میلیارد تومن یعنی همین الان ۱۶ کیلوگرم گوشت به مبلغ هر کیلو ششصدهزار تومن به شانزده میلیون خانواده کارگری داده شود تا فریزرهایشان را برای حداقل چند ماه پر کنند. صد و شصت هزار میلیارد تومن یعنی چهار برابر پولی که سال ۹۸ می‌خواستند از گران کردن بنزین دربیاورند و باعث کشته شده ۲۱۷ مستضعف شدند.

‏ صد و شصت هزار میلیارد تومن پول یک فقره فساد و قاچاق که حالا دستهایی پنهان در قوه قضاییه دارند آن را کوچک می‌کنند یعنی ایران می‌تواند از مرزهایش مقابل اسرائیل و آمریکا دفاع کند و نیازی به تسلیم ندارد به شرط آنکه مقابل این حجم از فساد و دزدی و قاچاق و خروج ارز و چپاول منابع ملی را بگیرد.

‏صد و شصت هزار میلیارد تومن یعنی هزینه ساخت نیروگاه حرارتی برای سه هزار مگاوات برق. یعنی اگر نظام جلوی این الیگارشی را بگیرد نیازی به خاموشی دادن به مردم و مازوت سوزاندن و گرسنگی دادن به فرزندان دهکهای پایین ندارد تا غربگرایان بگویند این هزینه مقاومت است. صد و شصت هزار میلیارد تومن یک فقره فساد یعنی دوگانه زندگی-مقاومت، دوگانه فقر و تحریم در برابر تسلیم و وضع اقتصادی بهتر یک دوگانه جعلی و دروغین است.

‏ایران راهی چهل و پنج ساله امده تا قدرت اول منطقه شود و جایگاه تاریخی دو هزار و پانصدساله‌اش را بعد از دویست سال وضعیت شبه‌استعماری احیا کند. امری که انتزاعی نیست و به معنای ان است که وضع اقتصادی مردمی که هزینه‌های این مسیر را با جان بچه‌های خود و سختی معیشتی سفره‌هایشان در این چهاردهه داده‌اند باید بهتر شود. نه اینکه هشتاد و سه چهار میلیون هزینه بدهند و یک میلیون انگل مفت خور دزد بی‌وطن به جیب بزنند و عربده‌های نه اینوری نه اونوری سر دهند. حالا عده‌ای برای انکه هرچه زودتر دلارها را برای اقازاده و خانم‌زاده‌هایشان بفرستند می‌گویند باید از این راه نیمه برگردیم و تمام دستاوردهای امنیتی و نظامی را یک به یک واگذار کنیم. اما جواب در مذاکره خفت‌بار از منظر ضعف با ترامپ نیست. جواب به بحرانهای ناترازی و بحرانهای اقتصادی در اراده نظام برای مقابله با فاسدین و رانت‌خواران و قاچاقچیان بزرگ و فراریان بزرگ از مالیات و الیگارشی است که مواد خام صادر می‌کند و حتی حاضر به بازگردان دلارش نمی‌شود. همین امروز اگر قوه قضاییه و وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه و حفاظت قوه قضاییه و مجلس و دولت اراده کنند می‌توانند جلوی این شبکه‌های فساد را بگیرند و کشور را آماده مقاومت و دفاع کنند. اما اگر نکردند شک نکنید مجبورند با سری افتاده‌تر از دوره قبل به وین و لوزان و ژنو بروند و آنچه با رنج مردم در این سالها کسب شده را به ثمن بخس به ترامپ بفروشند. مطمئن باشید راه سومی نیست.